ABOUT (ΠΩΣΝΑΤΟΝΠΟΥΜ)


Howth Castle and Environs. 
hod, cement and edifices 
Haroun Childeric Eggeberth 
he calmly extensolies. 
Hic cubat edilis. 
How Copenhagen ended. 
happinest childher everwere. 
has its clever mechanics and each 
Hush! Caution ! Echoland 
How charmingly exquisite! 
heathersmoke and cloudweed Eire's 
Hither, craching eastuards, 
hence, cool at ebb, 
hatch, a celt, an earshare 
here, creakish from age and all now quite epsilene, 
Hark, the corne entreats! 
homerigh, castle and earthenhouse. 
hive, comb and earwax, 
hung king. That you could fell an elmstree 
have performed upon thee, thou abramanation, who comest ever 
he cursed and recursed and was everseen 
Humme the Cheapner, Esc, 
humile, commune and ensectuous 
hubbub caused in Edenborough. 
Hag Chivychas Eve, 
his cronies it was equally 
Here Comes Everybody. 
he always indeed looked, constantly the same as and equal 
Habituels conspicuously emergent. 
H. C. Earwicker 
he clearly expressed 
Hesitency was clearly to be evitated. 
H. C. Earwicker, 
his chronometrum drumdrum and, now standing full erect, 
hotel and creamery establishments 
High Church of England 
Heidelberg mannleich cavern ethics) 
he could balbly call to memory that same kveldeve, ere 
hearings of a small and stonybroke cashdraper's executive, 
hogshome they lovenaned The Barrel, cross Ebblinn's 
He'll Cheat E'erawan 
hammerfast viking And Gall's curse on the day when Eblana 
his curtain's doom's doom. Ei 
haardly creditable edventyres 
Haberdasher, the two Curchies and the three Enkelchums 
has come over the face on wholebroader E?), 
he fell for, Lili and Tutu, cork em!) 
hen and crusader everintermutuomergent, 
haughty, cacuminal, erubescent 
his limper looser.   Yet certes one is. Eher 
he priest and king to that: ulvy came, envy 
has been callit by a noted stagey elecutioner 
his revulverher in connections with ehim 
holy nation, the common or ere-in-garden 
Humpheres Cheops Exarchas, 
had been jealous over, Lotta Crabtree or Pomona Evlyn. 
huge chain envelope, 
Hyde and Cheek, Edenberry, 
hence these camelback excesses 
Houri of the coast of emerald, 
her surrender, did not she, come leinster's even, 
Hatches Cocks' Eggs, 
He Done to Castlecostello, Sleeps with Feathers end 
heroic couplet from the fuguall tropical, Opus Elf, 
hill and down coombe and on eolithostroton, 
Howth or at Coolock or even 
haught crested elmer, 
he conscious of enemies, 
Ham's cribcracking yeggs, thereby at last eliminating 
his aerial thorpeto, Auton Dynamon, contacted with the expectant 
halas, in the ordinary course, enabling 
homelike cottage of elvanstone 
his corns either. 
hesitency carried to excelcism) 
his sprogues as fail to certify whether the wartrophy eluded 
hastes and leisures, about to continue that,the queer mixture exchanged 
highly commendable exercise, 
him quatz unaccountably like the chrystalisations of Alum on Even 
high chief evervirens 
Helmingham Erchenwyne Rutter Egbert Crumwall Odin Maximus Esme Saxon Esa Vercingetorix Ethelwulf Rupprecht Ydwalla Bentley Osmund Dysart Yggdrasselmann? 
heather. Arm bird colour defdum ethnic 
had just caused that the effect 
H2 C E3 
hagious curious encestor 
had fled again (open shunshema!) this country of exile, 
had claimed endright, 
Howforhim chirrupeth evereach 
Homo Capite Erectus, 
herringtons' white cravat, as, in epochs 
Handiman the Chomp, Esquoro, 
He Can Explain, 
Howke Cotchme Eye, 
Him Common Sex, A Nibble at Eve 
Huffy Chops Eads, 
hardily curiosing entomophilust 
his belly coupled with an eye 
happen along. In fact, under the closed eyes 
hidmost coignings of the  <*page*> earth 
hanging committees, where two was enough 
heinousness of choice to everyknight 
Hirish tutores Cornish made easy; 
heptagon crystal emprisoms 
his check at banck of Indgangd and endurses 
his doom at chapel exit; 
hock is leading, cocoa comes next, emery 
hatched at Cellbridge but ejoculated 
he could talk earish 
Hwang Chang evelytime; 
hoveth chieftains evrywehr, 
hereditatis columna erecta, 
hagion chiton eraphon; 
him all life long; comm, eilerdich 
hallucination, cauchman, ectoplasm; 
he can get on as early 
hard cash earned 
Hewitt Castello, Equerry, 
Hennery Canterel -- Cockran, eggotisters, 
heard in camera and excruciated; 
heavengendered, chaosfoedted, earthborn; 
honorary captain of the extemporised 
H. C. Endersen 
his evenin and the crimes of Ivaun the Taurrible every 
hears cricket on the earth 
has come through all the eras 
Hammurabi, or cowld Clesiastes, could espy 
home, yeth cometh elope 
Hoel of it, could such a none, whiles even 
he carried me from the boat, my saviored of eroes, 
Hoost! Ahem! There's Ada, Bett, Celia, Delia, Ena, 
his cashcash characktericksticks, borrowed for its nonce ends 
his duly mile? Or this is a perhaps cleaner example. 
hypothesis on the outer tin sides), I can easily 
haunting crevices for a deadbeat escupement 
hood! cries Antony Romeo),so one grandsumer evening, 
he clanked, to my clinking, from veetoes to threetop, every 
his polps were charging odours every 
Heliogobbleus and Commodus and Enobarbarus 
hands! Their interlocative is conprovocative just as every 
his odiose by comparison and that whiles eggs 
his most distant connections) but every 
hearing a coarse song and splash off Eden 
he kept on treasuring with condign satisfaction each 
his entire low cornaille existence, 
history, climate and entertainment 
he misused and cuttlefishing every 
her Cow, Adam and Ell, 
Henressy Crump Expolled, 
House in Dreamcolohour, Battle of Waterloo, Colours, Eggs 
his cheeks and trousers changing colour every 
his smell which all cookmaids eminently 
He appreciates it. Copies. ABORTISEMENT.]   One cannot even 
how that, arrahbejibbers, conspuent to the dominical order and exking 
holy childhood up in this two easter 
hidden and discovered, nay, condemned fool, anarch, egoarch, 
horrible awful poverty of mind so as you couldn't even 
hear, colt Cooney? did ye ever, 
Huges Caput Earlyfouler. 
her but captain spliced? For mine ether 
has a codfisck ee. 
his childlinen scarf to encourage 
her catchment ring she freed them easy, 
Her Chuff Exsquire! 
her chapboucqs, old Mot Moore, Casey's Euclid 
her calamity electrifies 
have charred. Kickhams a frumpier ever 
Hibernonian market! All that and more under one crinoline envelope 
horse of the Peppers. Throw the cobwebs from your eyes, 
her seven crutches. And every 
his markets, cheap by foul, I know, like any Etrurian 
Hircus Civis Eblanensis! 
hirtly bemark, a community prayer, everyone 
himself, and to conclude with as an exodus, 
her brideness! Not Rose, Sevilla nor Citronelle; not Esmeralde, 
Her beauman's gone of a cool. Be good enough 
his own cashel where every 
his creature comfort was an omulette finas erbas 
his coronaichon, such as engines 
hiccups. The smartest vessel you could find would elazilee 
his near cissies, a mickly dazzly eely 
hopops so goholden! They've come to chant en 
he can eyespy 
heing in our created being of ours elvishness, 
his whoozebecome woice. Ephthah! Cisamis! Examen 
heather cliff emurgency 
Howarden's Castle, Englandwales. 
Hulker's cieclest elbownunsense. 
Housefather calls enthreateningly. 
her crown pretenders, obscindgemeinded biekerers, varying directly, uruseye each 
hoots, screams, scarf drill, cap fecking, ejaculations 
human chain extends, 
Hocus Crocus, Esquilocus, 
hued and cried of each's 
he and what are the sound waves saying ceased ere 
have thy children entered 
Herod with the Corm  (*F2*)well's eczema 
him, a chump of the evums, 
his chthonic exterior 
Hoo cavedin earthwight 
Hispano-Cathayan-Euxine, Castillian - Emeratic 
Haud certo ergo. 
Honour commercio's energy 
haunted. The chamber. Of errings. 
helm coverchaf emblem 
his Castlecowards never in the twowsers   (*F2*)and ever 
here's my cowrie card, I dalgo, with all my exes, 
hce che ech, 
hids cubid rute being extructed, 
habby cyclic erdor 
him, 2 while the catched and dodged exarx 
his sole salivarium. Concoct an equoangular 
his craft ebbing, 
Hoop ! As round as the calf of an egg! 
him! call a blood lekar! Where's Dr Brassenaarse?) Es 
hof cullchaw end 
hung cong. Item, mizpah ends. 
Hengler's Circus Entertainment, 
harbour craft emittences, 
harmonic condenser enginium 
House of call is all their evenbreads 
Howe cools Eavybrolly! 
He was the carelessest man I ever 
him cheeringly, their encient, 
Heave, coves, emptybloddy! 
Hoved politymester. Clontarf, one love, one fear. Ellers 
husband's capture and either 
hero chief explunderer 
her coaxfonder, wiry eyes 
Heri the Concorant Erho, 
homey,well,that Dook can eye 
her changeable eye 
here's the fust cataraction! As if ever 
hour for the chamber's ensallycopodium 
Hermyn C. Entwhistle) 
his livepelts so cruschinly like Mebbuck at Messar and expousing 
herdsquatters beyond the carcasses and I couldn't erver 
he confesses to everywheres 
His Cumbulent Embulence, 
his culothone in an exitous 
Hercushiccups' care to educe. 
how comes ever a body
hoody crow was ere. 
had contracted out of islands empire, 
heaviest corpsus exemption) 
having writing to do in connection with equitable 
hitch a cock eye, 
hoax chestnote from exexive. 
hearth and chem ney easy. 
his chargehand bombing their eres. 
hugon come er 
Horkus chiefest ebblynuncies! 
Hence counsels Ecclesiast. 
Hung Chung Egglyfella 
Hired in cameras, extra! 
hives the court to exchequer 
Hunter, chemins de la croixes and Rosairette's egg, 
hoovier, in your corpus entis 
helo, chesth of champgnon, eye 
hulm culms evurdyburdy. 
Hang coersion everyhow! 
hospitable corn and eggfactor, 
hangars, chimbneys and equilines 
how our seaborn isle came into exestuance, 
he was completely drowned off Erin 
How it did but all come eddaying 
home, colonies and empire, 
hear, Caller Errin!) 
heroest champion of Eren 
highly continental evenements, 
hundred and sixty odds rods and cones of this even's 
house quay, amiable with repastful, cheerus graciously, cheer us! Ever 
Hireark Books and Chiefoverseer Cooks in their Eusebian 
hungry will be done! On the continent as in Eironesia. 
his fore feelhers, flexors, contractors, depressors and extensors, 
him, compound eyes 
his smalls. As entomate as intimate could pinchably be. Emmet 
His Christian's Em? 
Here Commerces Enville. 
House Condamned by Ediles. 
Helpless Corpses Enactment. 
he caught the europicolas 
how I am extremely ingenuous at the clerking even 
he could playact, collaspsed in ensemble 
how are Bernadetta's columbillas? and Juliennaw's tubberbunnies? and Eulalina's 
Hayes, Conyngham and Erobinson 
his lost angeleens is corkyshows do morvaloos, blueygreen eyes 
happy, communionistically, among the fieldnights eliceam, 
hereupon part company. So for e'er 
home cooking everytime. 
hormonies to clingleclangle, fudgem, kates and eaps 
how I'll try and collect my extraprofessional 
his old continence and not on one foot either 
home cured emigrant 
he could ever 
he can cantab as chipper as any oxon ever 
hurts and daimons, spites and clops, not even 
Hunkalus Childared Easterheld. 
his lost chance, Emania 
humeplace of Chivitats Ei, 
his truetoflesh colours, either 
have occasioning cause caus <*page*> ing effects 
habit following Mezienius connecting Mezosius including was verted embracing 
Hell's Confucium and the Elements! 
his conscience and every 
Hullo Eve Cenograph in prose and worse every 
his coglionial expancian? 
Holy snakes, chase me charley, Eva's 
He caun ne'er be bothered but maun e'er 
his consumers? Your exagmination 
Hosty's and Co, Exports, 
healed cured and  <*page*> embalsemate, 
hold the freedman's chareman! Christ light the dully expressed! 
hori <*page*> zon cloth! All effects 
holy floor and culprines of Erasmus 
him circuly. Evovae! 
How culious an epiphany! 
Hodie casus esobhrakonton? 
huggerknut cramwell energuman, 
herreraism of a cabotinesque exploser? 
his feet in the usual course and was ever 
his life. Then, begor, counting as many as eleven 
half noon, click o'clock, pip emma, 
Hostages and Co, Engineers, 
homosexual catheis of empathy 
Hotchkiss Culthur's Everready, 
his comfy estably 
him citing from approved lectionary example 
homelies of creed crux ethics. 
Human Conger Eel! 
hand. Kyrielle elation! Crystal elation! 
here and with maternal sanction compellably empanelled 
halt! Sponsor programme and close down. That's enough, 
Ho, croak, evildoer! 
has entered. Big big Calm, announcer. It is most ernst 
handshakey congrandyoulikethems, ecclesency. 
Haveth Childers Everywhere 
Hodder's and Cocker's erithmatic. 
hard casted thereass pigstenes upann Congan's shootsmen in Schottenhof, ekeascent? 
highly respectable, planning new departure in Mountgomery cyclefinishing, eldest 
haunted, condemned and execrated, 
his many benefactresses, calories exclusively 
Hery Crass Evohodie. 
heard it by mmummy goods waif, as I, chiefly endmost 
her, arsched overtupped, from bank of call to echobank, 
her aldritch cry oloss unheading, what though exceeding 
hump the body of the camell: I screwed the Emperor 
her chastener ever 
huge Chesterfield elms 
his poor old dying boosy cough, esker, 
he was cured enough 
Holiday, Christmas, Easter 
Hemself and Co, Esquara, 
her to silence and coort;   each 
have said better) to complore, with complete obsecration, on everybody 
his streamline secret. They care for nothing except 
Helius Croesus, that white and gold elephant 
How chimant in effect! 
Horsehem coughs enough. 
Honuphrius is a concupiscent exservicemajor 
his slave, Mauritius, to ur;,e Magravius, a commercial, emulous 
his marital rights she may cause reprehensible conduct between Eugenius 
his conjunct in thirtynine several manners (turpiter! affirm ex 
her case tomorrow for the ordinary Guglielmus even 
heathen church emergency 
held supremely that, as no property in law can exist 
Hecklar's champion ethnicist. 
Hot and cold and electrickery 
Herenow chuck english 
Heinz cans everywhere 
huskiest coaxing experimenter 
Humpfrey, champion emir, 
hiphigh bearserk! Third position of concord! Excellent 
How blame us?   Cocorico!   Armigerend everfasting 
his parasangs in cornish token: mean fawthery eastend 
his certain questions vivaviz the secret empire 
hugest commercial emporialist, 
Humbly to fall and cheaply to rise, exposition 
he was chogfulled to beacsate on earn 
honoured christmastyde easteredman. 
hand from the cloud emerges, 
holding a chart expanded. 
his course, amid the semitary of Somnionia. Even 
Heliotropolis, the castellated, the enchanting. 
horned cairns erge, 
Henge Ceol <*page*> leges, Exmooth, 
hoseshoes, cheriotiers and etceterogenious 
hailed chimers' ersekind; 
holiday crowd encounter; 
hygiennic contrivance socalled from the editor; 
he; when no crane in Elga 
hullow chyst excavement; 
heat, contest and enmity. 
Homos Circas Elochlannensis! 
Higgins, Cairns and Egen. 
Hagiographice canat Ecclesia. 
his borrowed chafingdish, before cymbaloosing the apostles at every 
hearable a cry and to each 
his crown on the Eurasian 
Hump cumps Ebblybally! 
Health, chalce, endnessnessessity! 
Have we cherished expectations? 
homely codes, known as eggburst, 
heroticisms, catastrophes and eccentricities 
highly charged with electrons 
hophazards can effective 
had the shames to suggest can we ever? 
hartiest that Coolock ever! 
his pooraroon Eireen, they'll. Pride, comfytousness, enevy! 
helpyourselftoastrool cure's easy. 
him. But you came safe through. Enough 
Hoteform, chain and epolettes, 
hardest crux ever. 
Σχόλια
  1. Ο/Η aufheber λέει:

    james joyce’s Finnegan’s Wake

  2. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Σ’ αυτή την σελίδα «About» σύμφωνα με τη σύμβαση, υποτίθεται ότι μπαίνει ενός είδους impressum. Γι αυτό γράφω εδώ αναφερόμενος στη κουβέντα που άρχισε αλλού.

    Κοίτα Αufheber, με τρώει εδώ και λίγες μέρες που στη κουβέντα για τη λέξη και την ερμηνεία του aufheber έδωσα βάρος κι αναφέρθηκα μόνο σ’ αυτό που μου ‘ρθε να κατανοήσω ως πρώτο και διαρκές. Την ερμηνεία του Αufheber από το aufheben το οποίο αυτόματα μετέφρασα και κατάλαβα στα ελληνικά, σαν το αντίστοιχο του αναιρώ. Γι’ αυτό εγώ ακόμη όταν διαβάζω Αufheber καταλαβαίνω: αναιρετής.
    Τα είπαμε αυτά, αλλά δεν αναφερθήκαμε καθόλου στη πιο συμβατή και κοινή ερμηνεία του aufheben: αποθηκεύω, βάζω κάτι κάπου προς φύλαξη (γι’ αργότερα), μαζεύω, όχι όμως συλλέγω και εξ’ αυτού συλλέκτης. Αυτό θα απαιτούσε ένα ειδοποιό κριτήριο για τις επιλογές της συλλογής. Στο aufheben σηκώνονται (αίρονται) τα πράγματα για να τοποθετηθούν, (και μάλιστα όχι τόσο για να τακτοποιηθούν) ψηλά στο ράφι.

    Τώρα όταν έλεγες εσύ: ο ανελικτής είναι ένας περίεργος εγελιανός τύπος που (διαρκώς αναιρεί (άρα διασώζει) εγώ ξεχνώντας κι όχι αγνοώντας την ερμηνεία του αποθηκεύω στο aufheben είχα ένα ανεξήγητο κενό που μόνο με ην εγκατάλειψη της απόφανσης και το πέταγμα στην επόμενη κατανοητή πρόταση μπορούσα να αντιμετωπίσω.
    Εξακολουθώ μέχρι τώρα που βλέπω και τον αποθηκευτή στη λέξη, να μην διαβάζω πουθενά το ανελικτής.

    Ρίξε κι εδώ μια ματιά

  3. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Το μειονέκτημα της καινούριας επιλογής για το layout είναι ότι απαιτεί πολύ scroll για να φτάσει κανείς στις επιλογές και παραπομπές, αλλά και για να διαβάσει τις καταχωρήσεις. Αν έμπαιναν πάνω, πάνω δεξιά η αριστερά θα ήταν καλύτερα (πιο εργονομικά) γιατί θα ήταν αμέσως προσβάσιμα.
    Κάτι ακόμη: Η προαναγγελία COMMENT >> δεν λειτουργεί σαν προαναγγελία γιατί δεν φανερώνει αμέσως αν πράγματι έγιναν σχόλια και πόσα. (Ή κάνω λάθος σ’ αυτό;) Όσα πιο πολλά κλικ χρειάζεται να κάνει κανείς για να φτάσει στην πληροφορία τόσο πιο πολύ ζητάς από το χρόνο του και την υπομονή του. Κι εσύ θέλεις αυτά να τα επενδύσει ο επισκέπτης σου αλλού κι όχι στο ποντίκι και την οθόνη.

    Κατά τα άλλα βρίσκω το συγκεκριμένο layout πολύ καλό. Καλή γραμματοσειρά για την ελληνική γραφή, λευκό φόντο, με μαύρα γράμματα, σαν χρώμα μόνο το σκούρο κόκκινο (bordeaux) απλή λιτή συνολική εμφάνιση. Υποψιάζομαι ότι το σημαντικότερο κρύβεται στην δυνατότητα ταυτόχρονης ανάγνωσης τριών διαφορετικών κειμένων.

  4. Ο/Η aufheber λέει:

    το aufheben είναι έννοια της εγελιανής φιλοσοφίας και συντάσσομαι με την εγελιανή της ερμηνεία… η ερμηνεία δεν είναι μετάφραση – αυτό που έψαχνα και ψάχνω είναι μία μονολεκτική απόδοση της σημασίας του aufheben…

    μάλλον έχω μία εικόνα στο κεφάλι μου: μία έλικα που διαρκώς ανέρχεται και ανελίσσεται, μία μονογραφία / μονοκονδυλιά που συγκρατεί ως το σώμα της όλα τα σημεία εκ των οποίων διέρχεται… οι συμπαραδηλώσεις της έννοιας είναι φυσικά αυτές που αναφέρεις – και είναι αρνητικά φορτισμένες… το ‘αν’ στο ελίσσομαι – α (ν) έλικα – προσθέτει μόνον την αναγκαιότητα της μετάβασης ή απλώς τη δυνατότητα της φοράς (επάκτασης / διασποράς και συνοχής)… δεν είμαι ευχαριστημένος… θεωρώ όμως ότι είναι εύηχη και δεν σχετίζεται με το αναιρώ που απέχει σημαντικά από την εγελιανή έννοια της Aufhebung…
    η περίφραση θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη επιλογή: αλλά η περίφραση περιτριγυρίζει μόνον τη φράση (τη λέξη) κι αναπαράγει σκοτάδια: σα να μπορούσα να εκθέσω μόνον το περίγραμμα κι όχι το ίδιο το πράγμα – κι αυτό το σιχαίνομαι… είμαι χαμένος: προσπαθώ κι εγώ να υποτάξω τη γλώσσα ενώπιον σκοπων και προθέσεων!
    έχεις δίκιο: η αποθήκευση δεν παραπέμπει στην τάξη – αν και αποθηκεύοντας συγκεντρώνεται το υλικό που θα τακτοποιηθεί κάποτε… η έλικα δεν αποθηκεύει: ενσωματώνει… αυτές είναι οι εικόνες που είχα κατά νου… μία ελικοδειδή σπείρα… μία ελικοειδής δομή (έλικα)

  5. Ο/Η aufheber λέει:

    όσον αφορά στο layout – δεν θα μπορούσες να έχεις περισσότερο δίκιο σε όλα…

    όταν ο χρόνος μου το επιρέψει θα δοκιμάσω να πειράξω το θέμα και να αναδιατάξω τουλάχιστον τη θέση των υπερσυνδέσεων για τα σχόλια…

    κατά τα λοιπα αυτή η φόρμα ήταν η φόρμα που είχα επιλέξει – πρέπει να ήταν το 1999 – προκειμένου να βασίσω την σχεδίαση ενός έντυπου που έστηνα και διένειμα στην πόλη (τον καιρό εκείνο) – αθάντο Quark xpress… ανάμεσα στα διάφορα που δοκίμασα ήταν και η διάκριση στηλών στην ίδια σελίδα όπου η ανάγνωση θα μπορούσε να συμβαίνει οριζόντια (σε τρεις στήλες) και κάθετα (εναλλακτική αναγνωση)… ήταν όμως πολύ απαιτητικό και το ενδιαφέρον μου στράφηκε σε άλλα πράγματα εγκαταλείποντας την αρχική μου σύλληψη…

    με αφορμή όμως χθες και κάποια προβλήματα στο layout που χρησιμοποιούσα κάθισα κι έψαξα λίγο όσα το wordpress προσφέρει κι έφτασα σε αυτό… έσκασα στα γέλια…

    ΥΓ. η οθόνη και το ποντίκι είναι το μέσον άρα είναι μέρος της έκφρασης κι αυτό το layout ενσωματώνει και την οθόνη και το ποντίκι στην έκφραση – ούτε σε εμένα αρέσει όμως!
    όσοι, όμως, ενδιαφέρονται πάντοτε επιστρέφουν – κι αυτό μου αρκεί (το ίδιο κάνω κι εγώ)

    όπως και να έχει είναι όμορφο – ή εμένα μου φαίνεται έτσι

    την καλημέρα μου

  6. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Ναι, όμορφο είναι.

  7. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Είσαι θρασύς! Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη γνώμη που διαφαίνεται σ’ αυτά που γράφεις αλλά με το ίδιο το γράψιμό σου. Λαγνεία λεκτικών αλληλοστροφών εκνευριστικής αντιπροσδιοριστίας. Το ότι ξέρεις πάνω κάτω να συντάσσεις δεν σε απαλλάσσει από την ευθύνη της επικοινωνίας. Εσύ όμως αντί να σκύψεις προς το πρόσωπο του άλλου παίζεις τα παιχνίδια σου. Δε σε πιστεύω. Όχι γιατί λες ψέματα αλλά γιατί δεν θές να πεις τίποτα μπορεί να σταθεί στα πόδια του μόνο του. Κι έτσι κάνεις το θραύσμα χίλια κομμάτια και μας το πετάς στα μούτρα. Ίσως μάλιστα το λίγο που σου ξεφεύγει σε ενότητα εύληπτη, φαντάζομαι το μετανιώνεις.

    Τέτοια ήταν η αγανάκτησή μου που ήθελα να σου γράψω τα παραπάνω. Να σου εξηγήσω πως έγινε (κι αμέσως, αμέσως να σου αφαιρέσω το μύθο):

    Διάβασα πάλι πρώτα ένα δυο κομμάτια από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά αναγκάστηκα να διαβάζω πάλι σκόρπια φράσεις.
    Πρώτα αυτό εδώ: μικρές αναγγελίες μικρών θανάτων
    Τουλάχιστον είδα εικόνες.

    Μετά αυτό: πέραν των α(ε)νοχών
    Να σου βγάλω το καπέλο που μας λες τετριμμένα με στριφογυριστή σύνταξη; (Μάλλον εδώ φούσκωσε η αγανάκτησή μου)
    Είμαι λοιπόν εν βρασμό ψυχής. Τι κάθομαι και διαβάζω; Αναρωτιέμαι.

    Συνέχισα να πετάω από τη μία φράση στην άλλη σ’ αυτή τη σελίδα

    Εντωμεταξί έχω ανακαλύψει την καταχώρηση, Α έκθετο ή μάλλον ένα μέρος της (που είναι το υπόλοιπο και τα σχόλια;) και θυμήθηκα ποιος είσαι. (Μη νομίζεις ότι το/σε θυμόμουν συνειδητά). Θυμήθηκα λοιπόν που με αφορμή το κακολόγισμα του γλυπτού στην είσοδο της έκθεσης είχα γράψει τότε δυο λόγια για να το προστατέψω κάπως από το τσατισμένο τσουβάλιασμα στα απογοητευτικά της πόλης. Το ότι σε περιέλαβα στα links του καινούριου blog boat ήταν για μένα μια καινούρια ανακάλυψη που κάτι μου θύμιζε και σε κάθε περίπτωση ήθελα να ρίχνω ματιές. Οι υποψίες για το ότι θα πρέπει να έχει προηγηθεί παλιότερα στιχομυθία, μου μπήκαν όταν ανέφερες ότι μου έχεις ξανά απαντήσει για τον χορό. (είμαι κακός χορευτής, σου το έχω ξαναναφέρει …) Θυμήθηκα ότι πράγματι είχα επιστρατεύσει και τότε το θαυμασμό μου για την αναίρεση της αφαίρεσης με τη πρόταξη του σώματος για να σε ξεκουνήσω όπως θα θελα να ξεκουνάω και τον εαυτό μου …

    Την αγανάκτησή μου και τη καλημέρα μου.
    Πέφτω για ύπνο.

  8. Ο/Η delta-kapa λέει:

    λείπει έν «που»

  9. Ο/Η aufheber λέει:

    συμπάθα με για την αγανάκτηση – αν και πάντοτε έχει ενδιαφέρον η ανατροφοδότηση…

    η περιγραφή του ανελικτή ως ‘θρασύ’ (μία γλώσα με θράσσος) είναι μία περιγραφή που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μπορεί να αποδοθεί στον ανελικτή…

    εν μέρει έχεις δίκιο: εννοώ ότι ο ανελικτής ελέγχεται για μερικά από αυτά που σε αγανακτούν, «Λαγνεία λεκτικών αλληλοστροφών εκνευριστικής αντιπροσδιοριστίας» και «Δε σε πιστεύω. Όχι γιατί λες ψέματα αλλά γιατί δεν θές να πεις τίποτα μπορεί να σταθεί στα πόδια του μόνο του»… (εγελιανό) – δεν ξέρω αν έχεις παραλείψει το ‘που να’ ανάμεσα στο τίποτα και το μπορεί… αν ναι τότε αυτό κατανοώ κι εγώ… αν όχι όμως συμφωνώ απόλυτα:

    (θέλω να πω ότι) τίποτα δεν στέκεται (μόνο του) μόνον όσα αμελούμε (και η λήθη είναι η προϋπόθεση της πράξης)… και φυσικά ο ανελικτής δεν ψεύδεται: απλά δεν πιστεύει (άρα δεν μπορεί και να πείσει)… αλλά δεν ξεχνάει και τίποτα (για αυτό διασώζει)

    η πειθώ (πίστη) υπονομεύει την αλήθεια – την πρακτική αλήθεια (τη μορφή μίας ζωής/την πράξη)… στην πειθώ δεν επικαλούμαι τον ορθό λόγο ή το συναίσθημα/ επιχειρήματα: επικαλούμαι την ΘΕΣΗ μου και οι θέσεις αργά ή γρήγορα επιβάλλονται και όλα διαλύονται σε σχέσεις εξουσίας (θυμήθηκα τον κονδύλη: ο διάλογος μεταξύ ομοφωνούντων είναι περιττός ενώ μεταξύ αντιγνωμούντων αδύνατος)…

    ένας φίλος θα έλεγε: πουτάνα reflexion αλλά κι αυτό παραπλανά…

    η κατάρα (που δεν λύνεται εκστομίζοντας το όνομα) είναι αυτή η μη πίστη… ο νομάδας που προσπαθεί να μην φτιάξει θεωρία (μία ενότητα) από τα σπαράγματα – να μία ωραία λέξη…

    η γλώσσα των λέξεων δεν ευνοεί αυτήν την προσπάθεια (διότι οι λέξεις δεν είναι μόνον το υλικό αλλά φέρουν και συμπαραδηλώσεις, σύμπαντα ολόκληρα) και η ένταση λέω/σωπαίνω υποφέρεται, μόνο πρόσκαιρα, όταν φλυαρώ (η λοβοτομή αποκλείστηκε ως επιλογή ρεαλιστική)… εννοώ ότι η γλώσσα φέρει την ευθύνη της επικοινωνίας – που λες κι εσύ… αλλά κι αυτό ακόμη είναι ένας προσδιορισμός της γλώσσας – μεταξύ πολλών ακόμη, λ.χ., η γλώσσα ως σπάραγμα (απόσπασμα): η γλώσσα ως πράξη… η γλώσσα ως αναψυχή… η γλώσσα ως τεχνική… η γλώσσα ως προπαγάνδα… η γλώσσα ως έρωτας: δεν δέχομαι την λέξη επικοινωνία ως το μέγιστο γένος… (κατανοείς ότι η λέξη επικοινωνία στο μέγα λεξικότων εννοιών του ανελικτή είναι μία κακή λέξη)

    το σπάραγμα τίθεται ενώπιον ενός αποσπάσματος που φέρει όπλα και το σημαδεύει: την ευθύνη της επικοινωνίας (η επικοινωνία ως εκτελεστικό απόσπασμα – κι εδώ η εκτέλεση ως λειοτυργία και θάνατος)…

    δέχεσαι (μία φιλοσοφία με) το σφυρί – αλλά δεν υποφέρεις το σφυρί που διαλύει τη γλώσσα (και την σύμβαση της επικοινωνίας)…

    αυτή όμως η στάση της γραφής (μου) διερευνά το μέσον της – όπως η τέχνη στον 20ο αιώνα στρέφεται στα υλικά της και προσλαμβάνει έναν χαρακτήρα αναστοχασμού: ο αναστοχασμός αφορά είτε στην επανερμηνεία των μέσων που χρησιμοποιώ είτε στην θεωρητικοποίηση: αυτή όμως η θεωρητικοποίηση, αυτή που στρατεύεται/ εξηγεί/ ερμηνεύει/προβάλλει είναι ψευδής, παραπλανητική, ύπουλη: είναι στρατευμένη – η στρατευμένη τέχνη δεν είναι τέχνη, προπαγάνδα είναι – ευπρόσδεκτη κι αυτή (εγώ, όμως, μιλώ μόνον εξ ονόματός μου – αποφεύγω, αν και αυτό είναι αδύνατο, τις καθολικές κρίσεις)…

    το σφυρί που κραδαίνω εγώ θρυμματίζει την επικοινωνία… αλλά γνωρίζει ταυτόχρονα ότι αυτό είναι αδύνατο… είναι όριο ή παραμεθόριος – κι εκεί ζει ο ανελικτής… η ανατροπή των εδραιωμένων μύθων είναι αντιστροφή μόνον: το ανεστραμμένο είδωλο του κράτους είναι ο αναρχικός… του λόγου ο ρομαντικός, της μη κοινωνίας η κοινωνία κ.ο.κ. η επικοινωνία όμως;

    η επικοινωνία προϋποθέτει ήδη εδραιωμένες σημασίες προκειμένου να λειτουργήσει: αυτή η γραφή όμως διαρρηγνύει την σημασία – εδώ, στην σημασία βλέπει την ακινησία… αυτή η γραφή είναι διασπορά… πολυ-εστιακή… η επικοινωνία τίθεται ως μέγιστη αρετή αλλά αναπαράγει μόνον τον μύθο των σημασιών της και των εδραιωμένων νοημάτων της – το μέγιστο αγαθό: η επικοινωνία… τι συμβαίνει όμως με τις τομές; την διάρρηξη της σημασίας; την διάνοιξη του μέλλοντος; την σπορά; a momentary lapse of communication or communication break down (i am breathing – can you hear that?)…

    ο karl apel otto αναφέρει κάπου σε μία συνέντευξή του (συγνώμη αν δεν παραπέμπω εδώ αλλά η μνήμη μου είναι κακή και τώρα είμαι στο χώρο, υποτίθεται, της εργασίας μου) ότι αυτός που δεν αντιλαμβάνεται ότι η φιλοσοφία είναι πια αντικείμενο της ακαδημίας, της συνεργασίας, των δημοσιεύσεων, της κριτικής αρθρογραφίας κτλ. δεν αντιλαμβάνεται το πνεύμα της εποχής: δεν διαφωνώ – ωστόσο αυτό το πνεύμα που γνωρίζει τον περιορισμό αναπαράγεται ως περιορισμός (και η γλώσσα πεθαίνει: η γλώσσα πρέπει να μείνει ζωντανή)…

    δεν σε αδικώ όμως: θα ήταν σα να έπρεπε να κατασκευάσεις (καλύτερα: να συλλάβεις) την έννοια ενός Οίκου που το υλικό του θα ήταν διάσπαρτη ύλη, μία πέτρα εδώ, ένας τείχος εκεί: ίσως πιο πρέπουσα είναι η λέξη «αρχαιολογία» – εδώ τα σημεία ανασυστήνονται, τα σπαράγματα επιτάσσουν το αίτημα της ενότητάς τους αλλά η ενότητα βαραίνει αυτόν που θα αναλάβει να ανασυγκροτήσει το πράγμα… ο αρχαιολόγος θα ανασυγκροτήσει το σπίτι σύμφωνα με τα στοιχεία/ευρήματα… ο φιλόσοφος θα διαγνώσει ότι ο αρχαιολόγος ανασυγκροτεί σύμφωνα με την οικεία του έννοια (επιβάλλει την έννοιά του: δεν είναι όλα σπίτια)… ως αρχαιολόγος όμως ο φιλόσοφος θα αναγνωρίσει τα σπαράγματα ως μνημεία του ζωντανού λόγου (της ιστορίας) -ως την παρουσία του όντος και τίποτα άλλο (δεν είναι εξαγγελία: δεν περιμένουμε πια κανέναν εδώ)…ο φιλόσοφος θα θελήσει να μνημονεύσει αυτούς που έρχονται, δικαιώνοντάς τους, δίνοντας όνομα στο αβάπτιστο και υποδεχόμενός το στην κοινωνία των ανθρώπων (τη γλώσσα)…

    ο ανελικτής φίλε δέλτα κάπα δεν είναι σκοπός, γέφυρα είναι (πώς το έλεγε και ο φρειδερίκος) – και μπορεί να εξοντωθεί από το μικρό τραύμα, ένα τρύπημα από αγκάθι (πώς το έγραψες και εσύ
    The competence to remember and the efficiency to forget )…

    δεν ξέρω ποιον μύθο διέγνωσες στη γραφή αυτή – θα με ενδιέφερε να το μάθω… δεν διεκδικώ κανέναν τίτλο πρωτοτυπίας εξάλλου…

    ΥΓ. αν τύχει και αναγνωρίσω καμιά φορά την ενότητα σε όσα γράφω, τρομοκρατούμαι… αλλά πάλι: αναγνωρίζω μία μορφή κι αυτό οριοθετεί κάπως το πράγμα και ησυχάζω λίγο…

    σευχαριστώ και την καλή μέρα μου

    («Εσύ όμως αντί να σκύψεις προς το πρόσωπο του άλλου παίζεις τα παιχνίδια σου»: το παιχνίδι είναι η πιο σοβαρή ασχολία (πλάτων) – μοιάζει με τον χρόνο, ένα παιδί που παίζει και κινεί πεσσούς (ηράκλειτος) ή τα σημεία (σωκράτης μαινόμενος)… το παιχνίδι δεν έχει αναγκαία κανόνες, αλλά δενε ίναι αυθαίρετο – καμιά φορά οι κανόνες επινοούνται καθοδόν (wittgenstein) και σε αυτήν την ευτυχισμένη εποχή της ασώματης επαφής το αίτημα είναι ξανά ένα παιχνίδι, να σπάσει η φόρμα… ξανά και ξανά… όχι δεν παίζω: Παίζω – όπως το λες, δεν ψεύδομαι… πάντοτε με ενδιαφέρει να μιλάω – και να ακούω… και να μαθαίνω και, αν χρειαστεί, να επικοινωνώ (δεν ξέρω πού πήγανε τα σχόλια, αλλά εκτίμησα αφάνταστα το σχόλιό σου και την υπεράσπιση που χάρισες στο αφηρημένο γλυπτό στην είσοδο της έκθεσης: σκέφτηκα ή καλύτερα, είδα το πράγμα διαφορετικά… πόσο δίκιο έχεις… αλλά πόσο δίκιο έχω κι εγώ: θεωρητικοποιείς προκειμένου να δικαιολογήσεις και συμφωνώ με τη θεωρία σου… δεν ξέρω τις προθέσεις του καλλιτέχνη: αν ήταν προβοκάτσια σε μία κατεστημένη άρρωστη αντίληψη περί τέχνης και κάλλους ή αν ήταν μία πράξη, η σύλληψη, δίχως θεωρία και ερμηνευτικό παλίσιο – αλλά δεν έχει σημασία: εσύ επικαλέστηκες μία θεωρία… τίποτα δεν είναι αθώο – ακόμη και η μη επικοινωνία)

  10. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Θραύσμα 1

    (θυμήθηκα τον Κονδύλη: ο διάλογος μεταξύ ομοφωνούντων είναι περιττός ενώ μεταξύ αντιγνωμούντων αδύνατος)

    Τέτοια στιλπνότητα δεν υπάρχει. Δεν θα την εμπιστευόμουν γιατί η εμπειρία (τη κακολογιασμένη έννοια και με τι καχυποψία απεμπολείται αυτή η εμπειρία) μας λέει ότι ούτε ομοφωνούντες υπάρχουν ούτε αντιγνωμούντες. Τα τρίμματα ανάμεσα δεν είναι που καρικεύουν; Και προσδιορίζουν καθοριστικότατα τη γεύση.
    Έτσι εξηγείται που κάθομαι και διαβάζω ακόμη.

    Αυτή είναι μόνο μία αντίδραση στην απάντησή σου. Έχω να πω κι άλλα, αλλά δεν προκάνω τώρα.
    Ψέματα:

    Θραύσμα 2

    δεν σε αδικώ όμως: θα ήταν σα να έπρεπε να κατασκευάσεις (καλύτερα: να συλλάβεις) την έννοια ενός Οίκου που το υλικό του θα ήταν διάσπαρτη ύλη
    Ναι να το θυμάσαι αυτό. Μαθήτευσα στην πιο συντηρητική των τεχνών, την πιο βαριά αυτή που εξαρτάται περισσότερο απ’ όλες από τους άρχοντες, τους χρηματοδότες, τους βαρύθυμους λαούς, τις περιουσίες τους, τα οικόπεδά τους τη δύναμη της γης που δεν σηκώνει καμία διαπραγμάτευση κι αλυσοδένει ότι έχει να κάνει με την αισθητική επαφή μας με τον κόσμο. Ότι έχεις να μου πεις, εξαργυρώνεται στο βάθος της πρόθεσης όταν μπορώ να το χωνέψω και να το κάνω καφετί βλακώδες τούβλο. Και δεν ντρέπομαι γι αυτό, ίσα, ίσα …

    Θραύσμα 3

    ο φιλόσοφος θα θελήσει να μνημονεύσει αυτούς που έρχονται, δικαιώνοντάς τους, δίνοντας όνομα στο αβάπτιστο και υποδεχόμενός το στην κοινωνία των ανθρώπων (τη γλώσσα)…
    Τη σέβομαι αυτή τη δουλειά. Τη θεωρώ τέχνη από τις ύψιστες. Πάντα λίγο πιο κάτω από την τέχνη του ποιητή, γιατί αυτός τη γλώσσα την λύνει και τη δένει ακόμη πιο ελεύθερα. Μάλλον (έχω την αίσθηση) ότι κάποιες από τις αλυσίδες του αρχιτέκτονα κρατά και τη γλώσσα του φιλόσοφου δεμένη. Συγνώμη για την υποτυπώδη τάξη, είναι κι αυτή αποκαλυπτική της αδυναμίας μου. Αλλά η αδυναμία μου είναι εμπειρία εφαρμόσιμη και μ’ αυτήν μπορώ να χτίσω.
    Ίσως γι αυτό να μην αγανακτώ όταν διαβάζω παιδικά τα κείμενά σου. Μια φράση εδώ, μια έννοια εκεί …

    Για τον αρχαιολόγο: έτυχε να τους δω να δουλεύουν μπροστά στα θραύσματα. Τους βοήθησα αλλά δεν τη ζήλεψα τη δουλειά τους. Προτιμώ να περιμένω να ενώσουν με τη βία τα κομμάτια και να τους αφήσω να μου αφηγηθούν στο τέλος ένα παραμύθι.

    Θραύσμα 4

    το πνεύμα που γνωρίζει τον περιορισμό αναπαράγεται ως περιορισμός (και η γλώσσα πεθαίνει: η γλώσσα πρέπει να μείνει ζωντανή)…
    Έχεις δίκαιο. Πόσο χώρο να δώσουμε στην βλακεία; Τη δικιά μου αδυναμία να παρακολουθήσω. Τη γλώσσα που υποκρίνεται ότι είναι καινούρια μέχρι να κατευναστεί κι αυτή. Με κέρδος τα τρίμματα αποανάμεσα. Ας δούμε.

    Θραύσμα 5
    Θραύσμα 6
    Θραύσμα 7
    Φεύγω για το γαμπριάτικο κούρεμά μου.

  11. Ο/Η aufheber λέει:

    αν καταλαβαίνω καλά, να ζήσετε κι αν – όπως συνηθιζεται – ακολουθήσει και η πράξη της ονοματοδοσίας, τότε διπλή η χαρά σας…

    δέλτα κάπα, το όνομά σου εξακολουθεί και μου θυμίζει τους στέρεο νόβα – τότε που ο κάπα βήτα δεν είχε καλογυμνασμένους δικέφαλους (ο μιχαλάκης δέλτα και ο κάπα βήτα εξακολουθούν και φτιάχνουν πανέμορφες μουσικές – κι ας μην μπορεί να τραγουδήσει ο κάπα βήτα! – τον κότι κ τον έχω χάσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν τον έψαξα και πολύ, θυμάμαι μία συναυλία πριν χρόνια στον μύλο, αυτά… θυμήθκα και τον δημήτρη παπαϊωάννου – άσχετο, λόγω της συνεργασίας του με τον κάπα βήτα στο 2… ακόμη να το δω κι ατο έχουμε σε ψηφιακό δίσκο…)

    οι φωτογραφίες από τον χώρο της ανασκαφής που είδα, κυρίως τα πρόσωπα των εργατών είναι ένα αισθητικό γεγονός (δεν θα πω όμως κανένα παραμύθι για αυτές, διότι ο φακός πάντοτε ψεύδεται κι αυτό διότι απαιτεί μία αυτάρκεια που δεν έχει – ακόμη και η αισθητική είναι ερμηνεία – κοσμοθεωρία: διάβαζα τις Βεβηλώσεις του Agamben και στην Ημέρα της Κρίσης περιγράφει το βλέμμα της φωτογραφίας ως το βλέμμα που θα κρίνει, που κρίνει διαρκώς, αυτό δεν το δέχομαι διότι στην ακινησία και την σιωπή της εικόνας αντηχούν μόνον οι δικές μου σκέψεις, αυτά που σκαρφίζομαι, ο φόβος μου, ξανά και ξανά, τα παραμύθια που θα πω: αν το είχε αναφέρει αυτό, τότε θα μπορούσα να συμφωνήσω) – η τέχνη σου συνδυάζεται με την δουλειά σου και η δουλειά σού επιτρέπει να συναντάς και τέτοια πρόσωπα ή σε εκθέτει διαρκώς σε μία κίνηση κατασκευής που διαφοροποιεί το τοπίο άρα τα χρώματα, τους ανθρώπους, το περιβάλλον, προσφέροντας υλικό και για την φωτογραφία που τόσο αγαπάς… αυτα τα κέρδισες (υπομένοντας)… εγώ συνεπώς δεν θα ανησυχούσα αν με αλυσοδένει η εργασία μου: η αλυσίδα μάς κρατάει καμιά φορά σε τροχιές και δεν μας επιτρέπει να ξεστρατίσουμε – όχι οριστικά τουλάχιστον (είμαστε περίπου τα δεσμά μας – σύνδρομο στοκχόλμης)… το τούβλο είναι συχνά απείρως πιο χρήσιμο (με δεδομένο το φαγητό και τα ρούχα) σε σχέση με τα υπερσυνδετικά και χάρτινα οικοδομήματα που φτιάχνουμε εδώ: κι εφόσον η εργασία προσφέρει τον άρτο και την ανα-ψυχή (re-creation), την ανέχεσαι ή σε ανέχεται – έστω και για κάποιες μέρες το χρόνο, κι αυτό όχι μόνον επειδή πληρώνει τους λογαριασμούς – αν τους πληρώνει να αισθάνεσαι διπλά τυχερός)… αν έχω προσβάλλει κάπως την τέχνη σου ζητώ συγνώμη διότι Αυτή δεν ήταν Πρόθεση δική μου (στο Αυτό που αναφέρω και στην Πρόθεση σταματάει η σιωπή διότι η εικόνα, εδώ το κείμενο, σου απευθύνεται)…

    η αρχιτεκτονική και η φιλοσοφία, το γνωρίζεις εξάλλου, έχουν αναλάβει μία ιδιότυπη συνομιλία που κρατάει αιώνες… αλλά η φιλοσοφία συνομίλησε με όλους, ανέλαβε κακές υπηρεσίες στην πολιτική, αποστομώνεται διαρκώς, αποσύρεται, μέσα σε ενοχές και φόβο, σπαράσσει το σώμα της, ματώνει και σέρνεται, σαν την εκάβη του Καντ, ένας ρακοσυλλέκτης – ή αν είναι τυχερός και ικανός (εδώ η τύχη και η ικανότητα είναι αρετές ρωμαϊκές: τυχοδιώκτης), γίνεται καθηγητής και αναγνωρίζει το πνεύμα της εποχής: εγώ δεν είμαι καθηγτής (ακόμη) και δεν ξέρω αν θα γίνω, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν ξέρω καν αν θέλω πια να γίνω (ίσως εδώ για πρώτη φορά η επιτυχία να με τρομάζει πιο πολύ από την αποτυχία κι αυτό όχι διότι είμαι συμβιβασμένος ή πεπεισμένος ότι αποτυγχάνω μόνο: μετά την αποτυχία έρχεται, η προσπάθεια, και μετά η καλύτερη προσπάθεια, καλύτερη αποτυχία)…

    τα σπαράγματά μου ειναι αντανακλάσεις της μορφής που ένα εφήμερο εγώ (ναι! αυτό παραπέμπει σε σένα) εκφράζει: ένα ανάγλυφο τοπίο που είναι διαρκώς υπό αίρεση, αναδιαμόρφωση (και εξοστρακισμό)… εγώ δεν φτιάχνω φωτογραφίες (εν μέρει αυτό δεν αληθεύει): σκαρφίζομαι τοπία με λέξεις, άλλα είναι προφανή, άλλα είναι αφανή, άλλα υπαινίσσονται, άλλα τρομάζου, άλλα απαιτούν, άλλα παραπέμπουν: αλλά δεν υποκρίνονται ότι υπάρχει κάτι περισσότερο – και μάλιστα που να το γνωρίζω εγώ, είναι αστεία ακόμη και η σκέψη… το ενδιαφέρον με τον λεξίτυπο και τα ευλόγια (κοινώς βλογς – εβλογιά και ευ-λογία) είναι ότι αυτή η στάση ή πρακτική εκτίθεται και προ(σ)καλεί και ενίοτε φτιάχνει σχέσεις… την τριβή που λες κι εσύ… συχνά βεβαίως επισύρει το ανάθεμα… και εξοστρακίζομαι (με συνοπτικές διαδικασίες)… κι αυτό ευπρόσδεκτο είναι…

    όσο για μένα, η δική μου εργασία δέλτα κάπα, εννοώ εδώ, έχει να κάνει με τις λέξεις… πιο σημαντική είναι η εργασία που έχει να κάνει με την κόρη μου και το βλέμμα μου που την συναντάει διαρκώς και προσπαθεί να διαγράψει το όριο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο ενόσω την βλέπω να μεταμορφώνεται σε καθαρή βούληση (μία Λένη που γίνεται αυτό που είναι) – αυτό που προσπαθεί ο ρομαντικός να ανασυγκροτήσει ως Μη Έννοια και επιχαίρει με περιγραφές όπως εμπειρία, προεννοιολογικός, συναίσθημα κτλ εγώ το απορρίπτω και προσηλώνομαι σε αυτό το πλάσμα διότι η γλώσσα ξέρω ότι αντικαθιστά απόλυτα την εκδήλωση του όντος αυτού που λέμε άνθρωπος, σε όλες τις εκφάνσεις του και στην μικρή μου βλέπω τη γλώσσα αλλά βλέπω και κάτι άλλο – αυτό που θέλουμε όλοι να εκφράσουμε και δεν μπορούμε, όχι διότι υπάρχει σε μία ακατάληπτη μορφή ή το έχουμε ξεχάσει, όχι διότι είναι ιερό ή βέβηλο, αλλά διότι όταν εκφράζεται εμείς δεν είμαστε παρόντες, κι όταν καταφτάνουμε και προσπαθούμε να το εκφράσουμε αυτό έχει φύγει (μέσα στη γλώσσα μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι και μαθαίνεις ποια συμπεριφορά σημαίνει τι – τίποτα δεν είναι άμεσο, ή καλύτερα, η αμεσότητα ανασυγκροτείται ξανά μέσα από την προοπτική της γλωσσικής πράξης / το παιδί όμως, είναι ένας πραγματικός άγριος – με την έννοια που ο Καντ περιέγραφε τον άγριό του, εκείνον που δεν γνωρίζει ότι αυτή η κατασκευή είναι σπίτι – αλίμονο, πόση διαστροφή θέλει μία εποχή για να συλλάβει τον άγριο με όρους και κριτήρια που παραπέμπουν μόνον στις δικές της έννοιες: άλλο είναι το Σπίτι ως κατάλυμμα κι άλλο η μορφή που προσλαμβάνει το κατάλυμμα μέσα στο χρόνο!!!)…

    η άλλη μου εργασία δεν έχει να κάνει με λέξεις ή μορφές… ένας αγώνας είναι, ακατανόητος αγώνας αλλα αναγκαστικός – όπως και για τους περισσότερους… και ο μοναδικές στιγμές που σημαίνουν κάτι είναι οι διαδρομές με την γραμμή 39 (κηφισιά) ή το 78 που διασχίζουν την πόλη από ανατολικά προς το κέντρο και αντίστροφα… ή όποτε αποφασίσω και διασχίσω πεζός την αφιλοξενη αυτή πόλη που έχει μάθει ότι η εργασία είναι μόνον η παροχή υπηρεσιών ή πωλητές και μαγαζάτορες / παπατζήδες κοινώς…

    κι αυτές οι στιγμές δεν έρχονται πάντα… μόνον όταν η μουσική ειναι καλή κι εγώ αναλαμβάνω ξανά τον ρόλο του παρατηρητή… ή όπτοε βλέπω τη μαρία με τη λένη, η μαρία να τραγουδάει και η λένη να εξημερώνεται σιγά σιγά: η γλώσσα της γυναίκας είναι συνήθως ο τρόπος που προσοικειώνεται η γλώσσα το ξένο (κι εδώ η γλώσσα περικλείει και τη μουσική)

    το ‘ας δούμε’ που αναφέρεις πάντοτε αρκεί…

    Πρόσεχε μόνον: ο κατευνασμός της γλώσσας όμως θέλει αίμα και θυσιες στον δαίμονα – που θα έλεγε ο Agamben… η γλώσσα δεν είναι ποτέ καινούργια… αλλά ποτέ και η ίδια… η γλώσσα είναι αδιάφορη ενώπιον της υποκρίσιας: αφορά στις προθέσεις… και μόνον.

    θα επιστρέψω με σπαράγματα – ως συνήθως

    σευχαριστώ για το χρόνο που προσφέρεις και ξέρω ότι δεν είναι ποτέ αρκετός (όπως ευτυχής είμαι που συζήτησα κάποτε, κάπου αλλού με τον Τρολ – φίλε τρολ περιμένω απλά να δω το πείραμα του ΚΕΡΝ τι θα αποκαλύψει – όταν ξεκινήσει με το καλό, διότι στις 8 σεπτέμβρη νομίζω ότι ήταν μόνο η τελική δοκιμή)

  12. Ο/Η aufheber λέει:

    ο πωντατονπουμ όπως και ο hce (here comes everybody), παραπέμπει στον ομηρικό Κανέναν που δεν είναι πια ή δεν ήταν ποτέ ο Οδυσσέας άρα που δεν εξαπάτησε ποτέ κανέναν προκειμένου να σωθεί… το όνομα έχει τέτοια δύναμη: είναι η διαλεκτική του ονοματος, το όνομα διασώζει το πράγμα, το ελευθερώνει και ταυτόχρονα το καθυποτάσσει σε μία πιο πολύπλοκη δομή, την κρίση ή το κείμενο: εξαπατά και (αυτ)απατάται… στην Διαλεκτική του Διαφωτισμού οι Adorno & Horkheimer προσδιορίζουν στο ομηρικό έπος την απαρχή της (αστικής) συνείδησης (και του εγώ) που μαθαίνει ότι μπορεί να χειρίζεται τα πράγματα (ως σημεία) ενώπιον των συμφερόντων της (εδώ το συμφέρον δεν είναι μόνον οι σχέσεις εξουσίας της οικονομίας αλλά, ευρύτερα, η ταυτότητα του Εγώ που θέλει να διασώσει την ταυτότητα ενώπιον της πολλαπλότητας του Μύθου)… είναι μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία με μία σημαντική επιφύλαξη: ο νομιναλισμός που περιγράφουν ποτέ δεν είναι τω όντι νομιναλιστικός και μόνον: εννοώ ότι τα σημεία ποτέ δεν εκφράζουν, υποτάσσονται σε δομές – η υποταγή δεν είναι παντοτε το συμφέρον ή η πρόθεση, καμιά φορά η υποταγή υπερβαίνει το συμφέρον και την πρόθεση – κι αυτό είναι ένα όριο που εμένα με ενδιαφέρει… εγώ παραλαμβάνω συνεπώς από το ομηρικό έπος μόνον τον κανέναν και ξαμολάω τον κανένα ώστε να συναντήσει τους προσδιορισμούς του…

  13. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Δε θέλω φίλε μου να κόψω τα φτερά από τη γλώσσα. Άλλωστε εγώ ήρθα και σε βρήκα. Εσύ το δρόμο σου πήγαινες πατώντας πάνω στα θραύσματα. Έρχομαι εγώ (κακός αρχαιολόγος) κι αρχίζω να τα σηκώνω να τα κοιτάω, ν’ αφήνω το ένα, να πιάνω το άλλο παραδίπλα να προσπαθώ να καταλάβω. Είναι προφανές ότι το παραμύθι που θα μπορούσα να φτιάξω με τέτοια θραύσματα δε μου βγαίνει. Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ.

    Τέτοιος συνομιλητής σου ‘λαχε όμως. Χιλιάδες σ’ εξοστράκισαν, δεν το ξέρεις; Τουλάχιστον εδώ, τα κείμενά σου. Η αγανάκτησή μου έφερε όμως αποτέλεσμα. Θα μ’ αφήσεις να το περιγράψω πάλι μελοδραματικά, (τι να κάνω, μπορεί να είναι έτσι) «βγαλμένο μέσα από τη ζωή». Σ έκανα να σκύψεις προς το πρόσωπο νομίζω. Να μια πρώτη χορευτική κίνηση! Και το παιδί σου φαίνεται να το καταφέρνει αυτό. Η γλώσσα σου άλλαξε κάπως. Εξακολουθείς μεν αλλά ώρα μου δείχνεις που να βάλω τα πόδια μου. Κοίτα το ξανάκανες! Η συζήτηση με τον Troll είναι και για μας (που θα σκύψουμε πάνω από τα θραύσματα) πολύτιμη. Κι εκεί έσκυψες προς τη μεριά του προσώπου απέναντι. Χορευταράς κατά βάθος;

    Αχ αυτός ο Agamben! Πριν από ενάμισι δύο χρόνια ήρθε ο Leonid (ένας φίλος, ρώσος γλύπτης) με τούτο το βιβλιαράκι (Homo sacer) και μου τό ‘δωσε σαν κλειδί τάχα για τη σκέψη. Μόλις είχε γυρίσει από την Αυστρία από επίσκεψη σ’ του φίλου του, του Oswald Wiener (του οποίου τα μαθήματα επίσης τ’ απέφυγα πριν με κάνουν έξω φρενών) και σκέφτηκα ότι μάλλον θα τού ‘δωσε μυστικές συνταγές ο αυστριακός. Τα γερμανικά του Leonid είναι χειρότερα από τα δικά μου, αλλά αυτός επέμενε ότι δεν με κοροϊδεύει κι ότι το εννοούσε ότι το βιβλίο είναι σημαντικό «να το διαβάσω». Εγώ απλώς αδυνατούσα να διαβάσω. Εκτός αν άφηνα το χρόνο μιας ολόκληρης ημέρας για μια, καλύτερα μάλλον για μισή σελίδα ανάγνωσης.

    Είναι κι άλλα που θέλω να σου πω πάνω σ’ αυτά που πρόλαβα να καταάβω στις απαντήσεις σου. Είμαι όμως αργός αναγνώστης, είτε γιατί είμαι αργόστροφος είτε γιατί αφήνομαι να παραδέρνω στο κείμενο που μπαίνει στο κόσμο μου και τον αναπρογραμματίζει. (Καταλαβαίνεις ίσως γιατί αγανάκτησα;) Δεν ξεχνώ όμως κι αυτό που μου είπε ο δικός μου ο δάσκαλος της αρχιτεκτονικής όταν αναφερθήκαμε σε μια κουβέντα στον Derrida που έδωσε το φιλοσοφικό πλαίσιο στον ανταγωνιστή αρχιτέκτονα: και τελικά όλ’ αυτά τα κείμενα συνοψίζονται σε δυο τρία πράματα κι αυτά είναι.
    Και στην αγανάκτησή μου πρόταξα επιδεικτικά την δουλειά μου για να κάνω έντονη και χωρίς ντροπή τη χρησιμοθηρία μου. Αν η δουλεία (μια δουλειά) του φιλόσοφου είναι να ετοιμάζει τις έννοιες που θα ‘ρθουν και να τεντώνει τη γλώσσα, η αξία αυτού του «εργόχειρου» επικυρώνεται από το ότι η πραγματικότητα θα χυθεί σ’ αυτό το δοχείο. (Είδες πως μιλάω; Θα με περνάς για πρωτόγονο σχεδόν στρουχτουραλιστή) Αλλά τέτοιος συνομιλητής σου έλαχε τώρα.
    Να γίνεις καθηγητής, νομίζω ότι θα σου κάνει κι εσένα καλό. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες πρόσωπα … Μη το λιβανίζεις

    Ονοματοδοσία δεν θ’ ακολουθήσει. Τη δεύτερη μέρα ο γιος μου πήρε το όνομά του, χωρίς καμία τελετή!
    Κι ο γάμος δεν θα γίνει ούτε από ιερέα θρησκείας ούτε από αξιωματούχο της πόλης. Θα γίνει από αυτούς που αντί μικρής αμοιβής αναλαμβάνουν να τελούν γάμους, όπως στο Las Vegas.
    Ο φωτογράφος θα είναι εκεί, τις βέρες τις παραλάβαμε από ο εργαστήρι χθες και το φόντο θα ναι τα νερά από τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Έπεται ταξίδι λοιπόν.
    Κι αυτή η καταστολή της γλώσσας στον δικό μου θα λάβει χώρα σε τρεις διαφορετικές. Αγγλικά, ελληνικά, και η γλώσσα του τόπου τα γερμανικά. Η πολυπλοκότητα (αχ τι υπέροχη λέξη αυτή) που εισάγεται κάθε φορά που γίνεται ένα βήμα στη γλώσσα (και η αδυναμία μου που με φέρνει σ’ αμηχανία) θα έχει εισβάλει στην αφαίρεση (το αντίδωτο στη πολυπλοκότητα νομίζω) πολύ έντονα γι αυτόν τον άνθρωπο. Η σχετικότητα των αφαιρέσεων θα είναι το φυσικό περιβάλλον μες το οποίο γεννήθηκε. Ίσως αυτός να χρειαστεί για την επιβίωση πια κι όχι για απόμακρες θεωρητικολογίες, όλούς αυτούς τους γλωσσικούς τρόπους που φέρναν τον πατέρα του στην αγανάκτηση. Ποιός ξέρει, σίγουρα θα γελιέμαι πάλι με το παραμύθι που μόλις έπλασα.

    Με τους μουσικούς με τα ελληνικά ψηφία έχω ελάχιστη σχέση, σχεδόν τους αγνοώ. Μια άλλη φορά ίσως να σου προτείνω (ειδικά αν καταλαβαίνεις αγγλικά) ν΄ακούσεις Gonzales στη Θεσσαλονίκη μας.

    Η ανάγνωση των απαντήσεών σου καθώς και της συζήτησης με τον Troll δεν τελείωσε. Αύριο το πρωί δουλεύω. Δεν έχει Κυριακές και σχόλες Θα ψάχνω για εικόνες της επικαιρότητας. Συνταρακτικές εικόνες!
    Πέφτω για ύπνο λοιπόν.
    Καλή Kυριακή.

  14. Ο/Η aufheber λέει:

    δεν ξέρω αν συνοψίζονται τα κείμενα των μεταμοντέρνων (σε αυτούς αναφέρθηκε μάλλον ο καθηγητής σου) – η σύνοψη είναι αρετή της παραδοσιακής φιλοσοφίας… δεν ξερω καν αν συνοψίζονται σε ένα ή δύο πράγματα: τα κείμενά τους είναι ηθελημένα ανοικτά, με την έννοια ότι συγκροτουν ένα σώμα περίπλοκων υπερσυνδέσεων, παραπομπών, επάλληλα στρώματα κτλ. – οπωσδήποτε μπορείς να ακολουθήσεις ένα ίχνος, ή το βασικό ίχνος και να ανασυγκροτήσεις το νοήμα, αλλά είναι στην ρίζα του μεταμοντέρνου η απόρριψη του νοήματος ως μονοσήμαντου μεγέθους… απαιτεί το κείμενο μία σωματική σχεδόν εμπλοκή που δοκιμάζει το πιο λαμπρό εργαλείο: το νου… αν συμφωνώ εγώ ή όχι με αυτό δεν έχει σημασία – προφανώς με ενδιαφέρει και το χρησιμοποιώ (δεν είσαι συνεπώς ο μόνος χρησιμοθήρας εδώ)… δεν πιστεύω στον καλό ή κακό αναγνώστη – όπως και στον κακό ή καλό άνθρωπο: η παρουσία αρκεί διότι η προϋπόθεση είναι αυτή: αν μπορώ, ή αν είναι δυνατό το κείμενο να παραμείνει ανοικτό (ατελεύτητο ή όπως θα έλεγε και ο blanchot μία συζήτηση που δεν γνωρίζει τέλος – ακόμη κι ο θάνατος στον διαστροφικό πολιτισμό μας τρέφει τη γραφή και η συζήτηση θεωρητικά μπορεί να εξακολουθεί αιωνίως, αρκεί να αναπνέει ακόμη κι ο ένας που θα την αναλάβει)… το πρόβλημα είναι πάντοτε η μεταγραφή του ανοικτού στο πολιτικό – εδώ είναι η πρόκληση…

    ο γιος σου είναι τυχερός (όλα όμως τα ονόματα που αναφέρεις εδώ είναι ιαπωνικά (φαντάζομαι) – και το έσχατο σχόλιο εις την πονδιακή διάλεκτο: δεν πιστεύω να είσαι ματσουκαίος;!)…

    εγώ μεγάλωσα σε δύο γλώσσες μέσα και δεν ρίζωσα πουθενά… με ενδιαφέρει αυτό (λέω με ενδιαφέρει – όχι μου αρέσει)… η άλλη γλώσσα μου είναι τα αγγλικά – τα γερμανικά ακόμη τα πολεμάω ή με πολεμάνε…

    θυμάμαι ότι χορεύω, χόρεψα έναν στράτο διονυσίου κάποτε (κούρκουλος – χωρίς τη φωτιά και τα καμμένα έπιπλα) – τον χορό αυτόν τον επαναλαμβάνω έκτοτε… θυμάμαι πιο μικρός χόρευα κι άλλα τραγούδια – είχα αντιγράψει τον αυτιστικό χωρό του ian curtis, μία επιληψία και καποιες από τις άθλιες κινήσεις του morrissey (έπειτα έμαθα ότι ο ian curtis ήταν πραγματικά επιληπτικός και συχνά στις εμφανίσεις του πάνω στη σκηνή οι κρίσεις του εκλαμβάνονταν ως μία ακόμη αντίδραση, μία ακόμη οργή – τί παιχνίδια παίζει η ζωή ε;)

    παραπέμπω στον ιστότοπο του Corbijn κι όχι κάπου σχετικά με τον ian curtis ή τους joy division, ο Corbijn σκηνοθέτησε και το Closer που αναφέρεται στη ζωή του curtis… δεν το έχω δει – ούτε πρόκειται (ο καλιτέχνης δεν είναι οι αρρώστιες του – είναι εκείνος που κάνει την αρρώστια του Τέχνη, ή καλύτερα, Έκφραση)

  15. Ο/Η delta-kapa λέει:

    H η σύνοψη δεν είναι μόνο αρετή της παραδοσιακής φιλοσοφίας, αλλά πολλές φορές απαραίτητη σαν κατεύθηνση μονοσήμαντης απόφασης ενός μηχανικού (ακόμη κι όταν η επιλογή αυτή στη επίδραση που θα έχει το τελικό αποτέλεσμα θέλει να τονίζει και να επιδεινύει πολυσημαντότητα). Δεν είναι η σύνοψη κάποιου που φιλοσοφεί εννοώ.
    Αυτά που λές:

    τα κείμενά είναι ηθελημένα ανοικτά, με την έννοια ότι συγκροτουν ένα σώμα περίπλοκων υπερσυνδέσεων, παραπομπών, επάλληλα στρώματα κτλ. – οπωσδήποτε μπορείς να ακολουθήσεις ένα ίχνος, ή το βασικό ίχνος και να ανασυγκροτήσεις το νοήμα, αλλά είναι στην ρίζα του μεταμοντέρνου η απόρριψη του νοήματος ως μονοσήμαντου μεγέθους… απαιτεί το κείμενο μία σωματική σχεδόν εμπλοκή που δοκιμάζει το πιο λαμπρό εργαλείο: το νου…

    με βοηθούν να καταλάβω.

    Ο νους μου ανατρέχει στα λίγα που καταλαβαίνω από την ανακάλυψη της σχετικότητας στα 1900 και η περιγραφή που κάνεις γίνεται νοητή σαν την μεταφορά αυτού του στη γλώσσα και τη σκέψη. Σίγουρα είναι αποσπασματική αυτή η κατανόηση (με τη βοήθεια της φυσικής) Περιμένω από τη φιλοσοφία να προηγείται στις ανακαλύψεις από τις φυσικές επιστήμες, δηλαδή να προλέει αυτά που θα θεωρήσουν οι φυσικοί.

    Ματσουκαίος δεν ξέρω καν τι σημαίνει, αλλά ποντιακή καταγωγή έχω από τη μια μεριά.

  16. Ο/Η aufheber λέει:

    ματσουκαίοι αν θυμαμαι καλά είναι μία από τις δύο ή τρεις μεγάλες φατριές (θα πω εγώ) ποντίων… εγώ δεν είμαι πόντιος (μεταφορικά μόνο)…

    η σχέση της φιλοσοφίας (και) με τη φυσική έχει ενδιαφέρον: πολλές από τις πιο όμορφες περιγραφές στα κείμενα του γερμανικού ιδεαλισμού προϋποθέτουν τις σύγχρονες – τότε – εξελίξεις στη φυσική (ηλεκτρισμός κτλ.)… όχι η φιλοσοφία δεν προλέει τίποτα… η μόλυνση των ιδεών είναι μία αργή και επώδυνη διαδικασία που συνήθως εκτυλίσσεται σε ανύποπτο χρόνο και δεν προδίδεται ποτέ: προετοιμάζει την εποχή και αποσύρεται όταν η εποχή καταφθάνει διότι δρέπουν τις δάφνες των ανακαλύψεων οι θετικοί (και ορθά)… η τομή, αναφέρεις τη θεωρία της σχετικότητας, προϋποθέτει την εργασία άλλων φυσικών, αλλά κυρίως, την προεργασία της εποχής που προηγείται… κι αυτή εν πολλοίς θεμελίωνεται σε ιδέες… παρόλα αυτά θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με την αναλογία αυτή: η σχετικότητα δεν αμφισβητεί το πλαίσιο αναφοράς της νευτώνειας φυσικής (αυτή εξακολουθεί και ισχύει) αλλά περιορίζει μόνο την εξηγητική της δύναμη (δεν καλύπτει όλα τα φαινόμενα που μπορούμε να παρατηρήσουμε)… η φιλοσοφία δεν προλέει πια τίποτα – αν προείπε ποτέ οτιδήποτε (δεν συγκαταλέγω εδώ την περίφημη διακήρυξη, ο θεός πέθανε: αυτή είναι ένα ηχηρό αφύσικο προλεγόμενο)… ο φυσικός κόσμος έχει πια μέτρα και σταθμά κι εμείς (εννοώ η φιλοσοφία) τα πάμε πολύ πολύ άσχημα και με τα δύο… όταν η φιλοσοφία συναντάει τη φυσική είναι σε ένα επίπεδο επιστημολογίας που συνήθως σημαίνει ότι τραβάει το αφτί των φυσικών υπενθυμίζοντάς τους ότι προϋποθέτουν ένα πλαίσιο αναφοράς που είναι πολύ περιορισμένο και δεν επιτρέπει την γενίκευσή του – αλλά και η θεωρητική φυσική έχει αντίπερά της πια την εφαρμοσμένη τεχνική που απαιτεί πια και γνώσεις βιολογίας, χημείας κτλ. κτλ., απαιτεί εφαρμογή (κι αυτή είναι η έννοια της εποχής)

    ο Νεύτωνας κάποτε γράφει μία φυσική φιλοσοφία – ο όρος μετά παρακμάζει και η φυσική πορεύεται το δικό της δρόμο αφήνοντας τη φιλοσοφία να παλεύει με τα φαντάσματα… το φάντασμα όμως μάς ενδιαφέρει διότι παραβιάζει το αυτονόητο, το θρυμματίζει και στα γυαλιά του οι αντανακλάσεις συγχέουν τις προοπτικές, αλλοιώνουν το καθαρό βλέμμα και προετοιμάζουν τις μεταμορφώσεις…

    πάντως, για την ιστορία, τη νευτώνεια σύλληψη ενός απόλυτου πλαίσιου αναφοράς της κίνησης των ουράνιων σωμάτων, δηλαδή τον χώρο, αμφισβητεί ο Kant επιμένοντας ότι χώρος και χρόνος δεν είναι παρά υποκειμενικές παραστάσεις που περιγράφουν τον τρόπο που εμείς σχετιζόμαστε με τα φαινόμενα (μιας και αναφέρεις την σχετικότητα εδώ: η σχετικότητα ποτέ δεν παραπέμπει σε μία σχετικοποίηση της Αλήθειας, αντίθετα προσκαλεί διαρκώς σε μία αλλοτρίωση – η αλήθεια δεν είναι κατανάγκη μία κρίση της μορφής ‘η γη είναι ελλειπτική σφαίρα’… κι αυτό που λέω έχει να κάνει με τα μέτρα και τα σταθμά: η αλήθεια στη φυσική αποτυπώνεται και αποτιμάται ως κατασκευή, μίμηση θα έλεγαν κάποιοι ή εφεύρεση κάποιοι άλλου… στη φιλοσοφία δεν ισχύει αυτό)…

    δεν είμαστε πρακτικοί – το έχεις κατανοήσει αυτό… έχουμε αποσυρθεί πια (και φθονούμε τους πρακτικούς): η διαστροφή της εποχής είναι απίστευτη… οι εικόνες αντικαθιστούν τις ιδέες (παίζω με το βλέπω εδώ και την αρχαία καταγωγή του σε ελληνικά και λατινικά) – άρα και τη γνώση – και την θεωρία αντικαθιστά η χρησιμότητα… ευτυχώς θα λέγανε κάποιοι, ευτυχώς…

    πάντως ποτέ τίποτα δεν στέκει μόνο του (προβοκάρω): για τον Καντ ένας είναι ο Λόγος και διακριτές οι Δυνάμεις του (δυνατότητες) – κι αυτή η υφή των επάλληλων ινών (να θυμηθώ και τον έτερο καπαδόκη Wittgenstein) υπενθυμίζει ότι η μεταφορά (για να έρθω σε αυτό που λες) είναι ο τρόπος που κατανοούμε τον κόσμο (άλλοτε με την τεχνική, άλλοτε με την ποίηση: ποιητικές και οι δύο – η φιλοσοφία είναι διαρκώς το κακομαθημένο) – αλλά αυτή είναι μία φιλοσοφική πρόταση (!)

  17. Ο/Η aufheber λέει:

    δύο σύντομες παρατηρήσεις: η φιλοσοφία δεν τραβάει το αφτί κανενός… η επιστημολογία – όπως συμφωνούν οι περισσότεροι – διερευνά τα θεμέλια της επιστήμης, αν δηλαδή η επιστήμη θεμελιώνεται σε μία έννοια άμεσης παρατήρησης, αλήθειας ή αν εξαρτάται μόνον από προτάσεις και μία μεθοδολογία (κι αυτοί είναι ορισμοί μόνον)… άρα η φιλοσοφία δεν διεκδικεί καμία προνομιακή θέση (πια) – δεν είμαι βέβαιος ότι διεκδικεί καν θέση…

    η δεύτερη παρατήρηση αφορά στην φύση της σύλληψης, την ιδέα αυτήν καθαυτή: υπονοώ ή λέω ότι η φυσική προϋποθέτει την εποχή και τις ιδέες που διαμορφώνουν την εποχή και πως η ιδέα είναι ο προνομιακός τόπος της φιλοσοφίας – κι αυτό λάθος είναι… η τομή στην μετάβαση από μία κοσμοθεωρία σε μία άλλη δεν υπακούει σε συνεπαγωγές και δεν αναλύεται σε σαφείς προτάσεις… υπό αυτήν την έννοια και ο φυσικός (όπως ο φιλόσοφος ή ο καλλιτέχνης) προσλαμβάνει τον χαρακτήρα του ποιητή – η ιδιοφυΐα θα έλεγε ο Kant δεν θεματοποιείται, είναι ένα τέλειο και πλήρες όλον (αυτό ήταν ο Einstein ή ο Newton)…

    η ποιητική της μεταφοράς ή μίας μεταφοράς (στη γλώσσα και στα παραδείγματά της) δεν είναι προνόμιιο της φιλοσοφίας: αυτές οι διακρίσεις δεν λειτουργούν και είναι εξ αρχής κενές…

    η προσπάθεια που καταβάλλουμε ενώπιον της κατανοησης (είτε αυτή αφορά στον Άλλον είτε στην Ετερότητα της φύσης – ετερότητα στο μέτρο που αντίκειται στο βλέμμα μας) συνεπάγεται τη Μεταφορά (την Αναλογία, τη μεταφορά δηλαδή παραδειγμάτων από μία περιοχή της γλώσσας σε μία άλλη)…

    παρασύρθηκα και αμέλησα μία θεμελιώδη αρχή: η κριτική αν ασκείται οφείλει να ασκείται εκ των έσω και στη γλώσσα του αντικειμένου της κριτικής μου – κατά το δυνατό… αυτά περί φιλοσοφίας και φυσικής…

    καλημέρα

  18. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Ζουμερά κι ενδιαφέροντα όσα γράφεις και πρέπει να μ’ αφήσεις να τα ξαναδιαβάσω.

    Μόνο ένα πράμα θέλω να προλάβω να πω: στη δικιά μου την αντίληψη η επιστήμη, η φυσική για παράδειγμα, είναι άλλο πράμα από την τεχνολογία. Ο μηχανικός δεν είναι απαραίτητα επιστήμονας, είναι το υπόδειγμα χρησιμοθήρα που αρμέγει από τις επιστήμες κι από ότι άλλο του φανεί χρήσιμο για να φτιάξει εργαλεία, ν΄ αλλάξει τον κόσμο σε κατευθύνσεις που καθορίζονται από ανθρώπινες προθέσεις οι οποίες πάλι έχουν τις καταγωγές τους σ’ ένα πλέγμα πολύπλοκο. Πολύ συχνά βέβαια τυχαίνει ο επιστήμονας να μπλέκει στα ζητήματα της τεχνολογίας και να γίνεται μηχανικός αλλά ακόμη κι όταν δεν κατασκευάζει τεχνολογία πάλι μπορεί να μπλέξει μ΄ αυτή και γίνεται εξ ανάγκης μηχανικός διατηρώντας τη βασική του επιστημονική πρόθεση: απλώς να «μάθει», (να δει). Αυτό για παράδειγμα μπορεί να γίνει όταν για χάρη ενός πειράματος που ίσως να τον βοηθήσει να επιβεβαιώσει, να αποκλείσει ή έστω να περιορίσει πιθανότητες στα φαινόμενα που θέλει να προσομοιώσει, για χάρη λοιπόν αυτής της εμπειρίας που ελπίζει ότι θα τον οδηγήσει σε κάτι που μετά ίσως να μπορεί να το ονομάζει γνώση ή έστω θεωρία, αναγκάζεται πολλές φορές να κατασκευάσει εργαλεία, να γίνει λοιπόν μηχανικός. Η πρόθεση όμως ενός τέτοιου επιστήμονα παραμένει σε μια άλλη κατεύθυνση, όχι πρακτική όπως του μηχανικού που εξ’ αρχής θέλει να επέμβει στον κόσμο βάζοντας τα φυσικά φαινόμενα στην υπηρεσία του. Αν τα εργαλεία που συνέλαβε για το πείραμά του ο επιστήμων αποδειχθούν χρήσιμα και μάλιστα διαδοθούν στην πρακτική ζωή, αυτό γίνεται ας πούμε σαν παράλληλο «τυχαίο» πάρεργο, είναι ένα παράλληλο προϊόν της δραστηριότητάς του.
    Πάρε για παράδειγμα το πείραμα στο CERN. Αναπτύχθηκε απίστευτη τεχνολογία όλες αυτές τις δεκαετίες του πειράματος. Εκτός από τις τεράστιες υπόγειες μεγαμηχανές (συμπεριλαμβανόμενης κι αυτής τη τελευταίας που ετοιμάζεται και θέλει επιδιόρθωση έμαθα χθες το βράδυ) αναπτύχθηκε κι έγινε πιο δημοφιλής η τεχνολογία με την οποία στήνεται το πείραμα παρά ο δυσνόητος πυρήνας του ερωτήματος που θέτουν και θέλουν να απαντήσουν οι επιστήμονες. Το ίδιο το δίκτυο (www) προέκυψε από ένα επικουρικό πάρεργο αυτού του μεγαπειράματος. Η κυκλική μεγαμηχανή που είναι θαμμένη στη γη είναι στην ουσία της ένα άχρηστο μηχάνημα, φαντάζομαι ανίκανο να βράσει σωστά ένα αυγό ή να ψήσει έναν καφέ! (Γιατί έτσι μετριέται η τεχνολογία)

    Επειδή αναφέρεσαι στη σχέση της φιλοσοφίας με την επιστήμη κι εδώ χρειάζεται να ξαναδώ τι ακριβώς λες (καθώς επίσης να διαβάσω και τη συζήτηση με τον Τρολλ γιατί κι εκεί μιλάτε γι’ αυτά) θέλησα να κάνω αυτή τη διαφοροποίηση μεταξύ αυτού που καταλαβαίνω εγώ για επιστήμη και αυτού που λέμε (και στις μέρες μας δυναστεύει) τεχνολογία. Ο μηχανικός (σαν κι εμένα για παράδειγμα) δεν χρειάζεται να είναι επιστήμονας. Kαταφερτζής χρειάζεται να είναι και η επιστήμες είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί ανάμεσα σε ότι άλλο του φανεί κατάλληλο για να πετύχει το σκοπό του.
    Σαφώς αυτοί οι διαχωρισμοί ρόλων είναι πρωτογονισμοί της σκέψης και ουδεμίαν σχέσην έχουν με την πραγματικότητα, γιατί οι πρωταγωνιστές (και οι δευτεραγωνιστές) εναλλάσσονται όλους τους ρόλους όχι μόνο καθημερινά, αλλά κάθε διερχόμενη στιγμή. Το ίδιο φαντάζομαι θα γίνεται και με το ρόλο του φιλοσοφούντα ό οποίος για λίγο γίνεται επιστήμων και μετά ξαναγίνεται φιλοσοφών. Μάλιστα δεν αποκλείω να γίνεται και μηχανικός χωρίς απαραίτητα να περνάει πρώτα από το ρόλο του επιστήμονα αλλά κατευθείαν από τον άμβωνα του φιλόσοφου δοκιμάζοντας ν’ αλλάξει τη ζωή του και τον κόσμο προσπαθώντας να βάλει στην υπηρεσία του τις έννοιες που σκέφτηκε.

    Τα παραπάνω δείχνουν (ίσως) την πεποίθηση ότι όλοι μας είμαστε καλλιτέχνες, όλοι είμαστε παιδία που παίζουν. Πολλοί φοβούνται ή αγανακτούν όταν ακούν κάτι τέτοιο και το αντιμετωπίζουν σαν μια άχρηστη μάλιστα ισοπεδωτική, γενικότητα. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι απλά τα πράγματα γιατί εδώ για μένα αρχίζει η κουβέντα. Αφού όλοι είμαστε καλλιτέχνες (ένας ρόλος που διατηρούμε παράλληλα, διαρκώς και ανά πάσα στιγμή σύμφωνα με τη παραπάνω απλοποίηση) και όλα είναι έργα (της) τέχνης (μας) ας δούμε τώρα γιατί μερικά από τα έργα που παράγουμε δεν μας αρέσουν καθόλου, αλλά λιγότερο κι άλλα περισσότερο. Υπάρχουν άραγε έργα που ν’ αρέσουν σε πολλούς; Είναι δυνατόν να υπάρξουν έργα που ν’ αρέσουν σχεδόν σ’ όλους; (Αναφέρω αυτά τα λαϊκά δευτερεύοντα ερωτήματα, τύπου αμερικάνικης τηλεοπτικής εκπομπής, γιατί νομίζω ότι έχουν σχέση με την αφαίρεση, τη διάκριση και την κατηγοριοποίηση που είθισται στον προσδιορισμό της τέχνης και της καλλιτεχνικότητας.
    Το χαλάκι του καλλιτέχνη, του παιδιού που παίζει, δεν το αποφεύγει ούτε ο επιστήμων, ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο μηχανικός, ούτε ο θανάσης. Οτιδήποτε άλλο (σε ρόλους) έρχεται μετά. Μ’ αυτή την αντίληψη (αφαίρεση) ξεκινάω ο αδαής και προσπαθώ να κατανοήσω αυτά που γράφεις.

    Μια σημείωση ακόμη: η φυσικοί νόμοι του Νεύτωνα είναι σαφέστατα λάθος. Παρόλ’ αυτά με βάση αυτούς τους νόμους και χάρη στην (λάθος μεν, αλλά) καλή προσέγγιση τιμών σε μια περιορισμένη κλίμακα μεγεθών, όχι μόνο ερμηνεύουμε τους τρόπους των φυσικών φαινομένων, αλλά εφαρμόζουμε με επιτυχία, τεράστιο κομμάτι της τεχνολογίας που αντικρίζουμε ή χρησιμοποιούμε καθημερινά. (Είμαστε καταφερτζήδες … και στη καθημερινότητά μας, στα παιχνίδια της καθημερινότητας μας, έχει μεγάλη αξία αυτό.) Η φυσικοί νόμοι του Εinstein είναι απλώς καλύτεροι στον αγώνα αυτής της προσέγγισης, αλλά μετά το προηγούμενο με τον Newton, δεν θα πέσει κανείς από τα σύννεφα (ούτε ο ίδιος ο Εinstein) αν πούμε ότι στην προσεγγιστική σχετική αλήθεια των νόμων του, κρύβεται το λάθος τους.

    Κι όμως συνεχίζω:
    Ο Πόντιος Πιλάτος θέτει το ερώτημα σαφέστατα όταν απευθύνεται σε ‘κείνον που τόλμησε να παρουσιαστεί με την αξίωση της αλήθειας. Ρώτησε απλά τι είναι αλήθεια;
    Η κυρίαρχη εικόνα σ’ αυτά που καταλαβαίνω από αυτά που μου γράφεις είναι κάτι σαν, πώς να το πω, αυτοαναφορικότητα. Το ίδιο το γεγονός ότι μιλάμε έχει κιόλας προλάβει να καθορίσει και τα ερωτήματα και τις απαντήσεις. Είναι το φίδι που τρώει τον εαυτό του. Όταν αυτό αναπαράγει την εικόνα του έγκλειστου, αγανακτώ, δυσανασχετώ. Η αναφορά και επισήμανση που κάνω εδώ στον μηχανικό και τον καλλιτέχνη είναι γιατί για μένα η πρόθεση, η ανάπτυξη βούλησης είναι διέξοδος από αυτή τη φυλακή του κόσμου και της γλώσσας. Θυμήσου εκείνο τον αρχαίο που αναφερόμενος στη τεχνολογία της μηχανής του μοχλού είπε: δώσε μου κάπου να σταθώ και τα γαν κινήσω! Το θαυμάζω αυτό το όραμα λοιπόν, γιατί δείχνει κάποιον που επιχειρεί το πήδημα έξω από την φυλακή του, τον κόσμο (τη γλώσσα;) (τ’ όνομά του μου διαφεύγει τώρα αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέμαι, με πιο ρόλο να πέρασε άραγε στην ιστορία, σαν φυσικός, μηχανικός, φιλόσοφος, ή καλλιτέχνης;)

    Στην ερώτηση του Πόντιου Πιλάτου, σκέφτομαι τώρα, ότι αξίζει να πάρουμε τοις μετρητοίς και την απάντηση που δόθηκε (νομίζω πριν καν τεθεί το ερώτημα): εγώ

  19. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Give me a place to stand, and I shall move the world.
    (Μοιάζει με τίτλο τραγουδιού στα αγγλικά)
    Μα ποιός άλλος, ένας που ήταν επιστήμονας γιατί ήθελε να είναι καλός μηχανικός, ο Αρχιμήδης.

  20. Ο/Η aufheber λέει:

    είναι πολλά, σκόρπια – ως συνήθως… αυτήν τη φορά θα πρωτοτυπήσω και θα προσπαθήσω να συγκρατήσω ένα νήμα… τον μίτο της αριάδνης – αν και επαφίεται στη γυναίκα αν και πότε θα μας επιτρέψει να σωθούμε ή όχι…

    χρησιμοποιούμε πολλές γλώσσες – εννοώ πολλά παραδείγματα και οι μεταφορές αν και συγγενεις δεν είναι πάντοτε χρήσιμες…

    ο επιστήμονας (ο ποιητής της τεχνικής) απαιτεί μία συγκεκριμένη γλώσσα μέσα στην οποία θέτει ερωτήματα και λαμβάνει απαντήσεις – οι απαντήσεις συνδέονται με την αυστηρή γλώσσα των εφαρμοσμένων μαθηματικών (κι όχι μόνο), το πείραμα ή την εφαρμογή: αυτό είναι το κριτήριο (αν η εφαρμογή καταστεί μία νέα άγρια δύση και οι εταιρείες παραλάβουν και αναλάβουν μία μαζική παραγωγή και προώθηση στην αγορά αυτό προς το παρόν το προσπερνώ)… αυτός κατά κάποιον τρόπο μεταστοιχειώνει το πράγμα σε σημεία και σχέσεις και η δοκιμή δοκιμάζει την αντοχή της θεωρίας – αυτή είναι η απαρχή και το πείραμα, η επαλήθευση ή όχι είναι το κριτήριο (Kant & Wittgenstein συνδέουν σαφώς αυτήν την δυνατότητα της επιστήμης με αυτήν την κατασκευή που συνίσταται στην μεταγραφή των δεδομένων σε μία γλώσσα σημείων – ο επιστήμονας κατασκευάζει την ουσία… πιο απλά ο επιστήμονας χρειάζεται τον καμβά – a drawing board)

    αυτή η γλώσσα είναι η κυρίαρχη θεωρία που έχει ορίσει την τροπή όλων των εκφάνσεων της γλώσσας (της δημόσιας γλώσσας) στον αιώνα που έφυγε και σε αυτόν που ήρθε (αν και η ιστορία θα πρέπει να συμπεριλάβει και τον αιώνα του θετικισμού που συμπίπτει με το δεύτερο μισό του 19 ου αιώνα και βάζει τα θεμέλια της εποχής μας) – αυτή η γλώσσα πάντως, η καθολική γλώσσα των σημείων είναι ένα αίτημα που διατυπώνει ο Leibniz ακολουθώντας καρτεσιανά αιτήματα και που πραγματώνει (πραγματο-ποιεί) η συμβολική λογική που εφαρμόζεται πια στις γλώσσες προγραμματισμού… αυτή είναι εργαλείο…

    φυσικά μπορώ να θέσω υπό αμφισβήτηση όλες τις προϋποθέσεις και προκείμενες της επιστήμης – ωστόσο αυτό είναι εμφανώς παράκαιρο και υποκριτικό: στο μέτρο και στη δυνατότητα που αναλογεί και σε εμένα αυτήν την εργαλειακή γλώσσα χρησιμοποιώ…

    η ένταση εκδηλώνεται όταν αυτή η κυρίαρχη γλώσσα προσλαμβάνει τον χαρακτήρα ενός Καθολικού Κανόνα και Μέτρου που σαν τον προκρούστη προσαρμόζει κάθε τι στα μέτρα της… η μεταφορά του παραδείγματος της επιστήμης στον δημόσιο χώρο και την πολιτική, την τέχνη αυτήν καθαυτήν ή την καθημερινή πρακτική συνιστά μία προβληματική μεταφορά διότι επιβάλλει κριτήρια μίας ψευδο-αντικειμενικότητας (σκέψου λ.χ. την πραγματική σημασία των στατιστικών στις ανθρωπιστικές επιστήμες και την λειτουργία της στατιστικής όταν θα κληθείς να απευθυνθείς σε είκοσι παιδιά: σε πληροφορώ ότι η στατιστική, όπως και η η ψυχολογία, η παιδαγωγική κ.ο.κ. είναι άχρηστες παρενέργειες στην ζωντανή διδασκαλία που συχνά την παρεμποδίζουν να εκπληρώσει ακόμη και τα στοιχειώδη: να επιβιώσει δηλαδή ο καθηγητής ή νηπιαγωγός και να μην τον κατασπαράξουν τα παιδιά)…

    αυτή η γλώσσα που κυριαρχεί επιθυμεί απαντήσεις: ακόμη και στα πιο παράδοξα ερωτήματα… απαιτεί απαντήσεις και μία γλώσσα που δεν απαντάει απορρίπτεται ως ασυνάρτητη – δεν αντιλέγω… ωστόσο μπορώ να σκεφτώ γλώσσες που αρνούνται να απαντήσουν… η άρνηση εδώ δεν είναι μία πράξη μυστική που παραπέμπει σε μία απόκρυφη γνώση της τάξης του όντος… η άρνηση είναι μία έσχατη κραυγή διάρρηξης της σημασίας (που γνωρίζει ότι η διάρρηξη συνεπάγεται την θεμελίωση της σημασίας) – φυσικά, και γιατί δεν το γράφεις αυτό ήδη με ρωτάω; δεν το γράφω διότι κι αυτό ακόμη είναι προβληματικό: προσπαθώ να σταματήσω να γράφω ως εάν να γνωρίζω – ή μπορώ να απαντήσω… τα ερωτήματα που εκκρεμούν δεν αφορούν στο θεό ή τον θάνατο ή την ψυχή ή την αρχή του κόσμου (!) αλλά στην συγκρότηση του πολιτικού… αυτό είναι υπό διωγμό καθημερινά και από όλους: η πολιτική στην τρέχουσα ορολογία πρέπει να δίνει λύσεις στα καθημερινά, μεγάλα ή μικρά προβλήματα… αυτό απορρίπτω… κι αυτό απορρίπτει και η γλώσσα (μου): σε όλες τις εκφάνσεις της (τι σκατά απάντηση και σε ποιον είναι ο Οδυσσέας του joyce;)… το πολιτικό είναι μία ανοικτή συζήτηση – φυσικά υπάρχουν προβλήματα αλλά αν επιτρέψεις στα προβλήματα να καθορίσουν την συζήτηση τότε η συζήτηση μετατρέπεται σε πρόβλημα (η συμφωνία και η διαφωνία συμπτώματα είναι – όπως και ο νόμος… το έθος, περί αυτού πρόκειται είναι η συνήθεια που συγκροτεί το πράγμα και το πράγμα δεν αλλάζει προτού αλλάξει η συνήθεια κι εμείς είμαστε ζώα της συνήθειας, αυτό υπονομεύει η τέχνη κι όχι το παιδί ή καλύτερα η τέχνη ως παιδί;)…

    αναφέρεις την τέχνη: δεν διαφωνώ… τα κριτήρια που εισάγεις – δεν είμαι βέβαιος αν ειρωνεύεσαι ή όχι – συγχέουν την μαζική απήχηση με την σημασία (την δυνητική ερμηνεία) των έργων της τέχνης… η καλαισθητική κρίση δεν είναι καθολική κρίση – εννοώ ότι δεν ακολουθεί κανόνα (οι κανόνες της τέχνης δεν είναι η απήχηση αλλά οι σχολές της και οι γραμμές της και η συνειδητή απόρριψη και μετεξέλιξή τους)… ο Kant αναφέρει ότι είναι το ελεύθερο παιχνίδι της φαντασίας με το νου, αυτό, το ωραίο… αυτός σκέφτεται το λουλούδι: και εκεί συλλαμβάνει όχι μόνον την αισθητική ως συναίσθημα (ικανοποίηση / ευαρέσκεια) αλλά και την αισθητική ως αυτοσκοπό (τέλος): αυτός είναι ο οργανισμός, η ίδια η ζωή…

    οι μικρές αυτές γλώσσες που πεθαίνουν – δεν πεθαίνουν διότι πάντοτε αρκεί ακόμη κι ένας μόνον προκειμένου να αναλάβει την ευθύνη κάθε γλώσσας…

    αυτός ο ένας μπορεί να έχει τη μορφή μίας αυτο-αναφορικότητας… που δεν απαντάει λ.χ. στο ερώτημα περί αληθείας διότι δεν μπορεί – πραγματικά δεν μπορεί… όχι διότι η αλήθεια δεν υπάρχει ή υπάρχει, αλλά μόνον και μόνον προκειμένου να συγκρατήσει ανοικτό το σώμα της γραφής (φαντάζεσαι να με λέγανε Μπράιαν ;)… έχει εφαρμογή αυτό; όχι… θα έπρεπε να έχει; δεν ξέρω, όμως, ποια σημασία έχει η εφαρμογή των όρων της οικονομίας στον σχεδιασμό της πολιτικής εν γένει; το γεγονός ότι η οικονομία χρησιμοποιεί αριθμούς δεν καθιστά την οικονομία αντικειμενική…

    ίσως ο βιριλιό να έχει δίκιο: απαιτείται ένα μουσείο ατυχημάτων… πυλώνες και αρωγοί θα έπρεπε να είναι η επιστήμη (τεχνολογία) και η οικονομία και το ελεύθερο παιχνίδι τους…

    δεν ξέρω αν όλοι είμαστε καλλιτέχνες ή παιδιά… όλοι παίζουμε όμως… το παιδί μαθαίνει μέσα από την χρήση της γλώσσας, τη γλώσσα: μαθαίνει εκτελώντας εντολές και συνδέοντας ονόματα και πράγματα (αφηρημένα ή συγκεκριμένα)… όπως μαθαίνει, και αυτή η γνώση είναι εμπειρία, όταν αποσυναρμολογεί και προσπαθεί να ξανασυναρμολογήσει – ίσως γεννηθήκαμε όλοι μηχανικοί!

    give me a place to stand and i shall (rule) the world (?)

  21. Ο/Η aufheber λέει:

    Μπράιαν: http://en.wikipedia.org/wiki/Monty_Python%27s_Life_of_Brian
    (μην χέσω την εητςτιεμελ μου μέσα)

    επειδή αναφέρθηκες και στην επιστήμη ως θεωρία (μία νόηση νοήσεως αυτοσκοπός της οποίας είναι η γνώση και μόνον αυτή)… δεν αντιλέγω ότι αυτή χαρακτηρίζει την στάση του επιστήμονα εν γένει – όπως και του φιλοσόφου… επιμένω όμως ότι ο φιλόσοφος ή ο επιστήμονας θα έπρεπε (κι εδώ το δέον είναι ηθικό) να αφήσουν ανοικτή την σημασία της γνώσης… διότι η σημασία της δεν είναι μόνον μία κρίση της εμπειρίας (κι όμως, κινείται!) αλλά είναι και ο ρόλος που θα προσλάβει μέσα στη γλώσσα (την πρακτική μας) – αυτό είναι όλο… ίσως αυτό να το γνωρίζει η τέχνη που επιδεικνύει θαυμαστή αντοχή αν και τα υλικά της φθείρονται: ίσως εκεί να κατοικοεδρεύει η ευτυχής συνάντηση του μέρους και της ολότητας (αυτό είναι υπό διαπραγμάτευση): κι αυτό διαφεύγει διαρκώς από την σαφήνεια στη γλώσσα που απαιτούμε συνήθως…

  22. Ο/Η Give me « boat λέει:

    […] like Aufheber said: give me a place to stand and I shall (rule) the world […]

  23. Ο/Η delta-kapa λέει:

    Τι συζήτηση κι αυτή! Πώς βρέθηκα ξαφνικά κι αναπάντεχα πάλι εδώ μετά από καιρό;
    Τό κανες εκείνο το ρημάδι το δικτατορικό;

    Χάθηκα στο καινούριο layout. Αδυνατώ να βρω απλώς την πιό πρόσφατη καταχώρηση. Αλλά πρακτικός δεν ήθελες ούτως η άλλως να είσαι. Μάλλον θά ναι σημαντικό αυτό για σένα.
    Δεν έχω χρόνο να γράφω. Δεν έχω χρόνο να σκέφτομαι. Κρίμα.
    Εγώ θέλω να πάψω να κάνω τον αρχιτέκτονα.
    Θέλω ν’ αλλάξω και πόλη.

    Ο μικρός ζει και βασιλεύει.

  24. Ο/Η aufheber λέει:

    χαιρετώ και καλησπερίζω… νομίζω ότι η αρχική σελίδα λειτουργεί ακόμη με τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις… αν όχι… δεν πειράζει – το μη πρακτικό είναι στις μέρες μας, τίτλος τιμής…

    τα παιδιά μεγαλώνουν! πώς μεγάλωσε ο μικρός! και η μικρή μου μεγάλωσε – η αλήθεια είναι πως κι εμείς μεγαλώνουμε απλά: από εδώ μέσα δεν φαίνεται! όχι στην οθόνη / εννοώ μέσα στο κεφάλι μου…

    κατά τα λοιπά αν θες πραγματικά μία αλλαγή, αλλάζω: να αναλάβω εγώ μη πρακτικά σχέδια και εσύ το δικτατορικό… φυσικά είναι πληγή και μάστιγα και η θεραπεία αδύνατη (το δικτατορικό)… παρόλα αυτά ελπίζω πως μέσα στο εξάμηνο να έχω καταθέσει και να περιοριστώ ξανά στην συμπτωματολογία μου…

    η αλλαγή της πόλης, ε; εμείς έχουμε αλλάξει… βοηθάει… λίγο… σε αυτή τη νέα πόλη ούτε εγώ έχω χρόνο και η μόνη σκέψη διοχετεύεται στο δικτατορικό πράγμα που ακυρώνει την σκέψη εκ των πραγμάτων…

    οπωσδήποτε ο χρόνος είναι ένα πρόβλημα… πιο λίγος κι από λίγος… ελάχιστος…

    παρόλο που δεν ξέρουμε ποτέ πού μας οδηγεί… χάρηκα που διάβασα νέα σου…

    τι ωραίες φωτογραφίες!

    σεφχαριστώ…

    την καλησπέρα μου

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.