Αρχείο για Σεπτεμβρίου, 2016

 

AUVN \Hors Sujet

υποπτεύομαι ότι αυτό ισχύει: αν τους δώσεις ελευθερία, θα στρέψουν την πλάτη τους σε σένα / μπορείς να προτάξεις την αλλοτρίωση ως αναγκαία συνθήκη της αναγνώρισης (και του εαυτού και του άλλου) ή, πιο τρυφερά, της μαθητείας, όπου ο μαθητής αφανίζεται προτού αναδυθεί (είτε ως μητροκτόνος ή πατροκτόνος είτε ως διάδοχος κτλ.) / αν όμως τους δώσεις επιλογή, όντας εσύ εγκιβωτισμένος και αυτοί εγκιβωτισμένοι στο σύστημα των νοημάτων, τότε θα σου στρέψουν την πλάτη και θα φύγουν (φυσικά η μια επιλογή θα πρέπει να είναι η απελευθέρωσή τους – έτσι θα το εκλάβουν) / κι αν τους κεντρίσεις το ενδιαφέρον; / τότε θα ψεύδεσαι – κατά κάποιον τρόπο: διότι το ενδιαφέρον οφείλει να ανασυσταθεί ως συμφέρον – αργά ή γρήγορα / ο Άγιος όμως δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν είναι προτιμότερο να ψεύδεται σε παιδιά ή σε ενήλικες / να μυθοπλάθει ή όχι – και στις δύο περιπτώσεις / εκ τους ασφαλούς; / η ασφάλεια είναι ύποπτη λέξη

ο φόβος νίκησε τον φόβο / ο φόβος (της διαπόμπευσης) νίκησε τον φόβο (του ρατσισμού) – ταυτολογία ( ο θύτης -του στίγματος – μέσα σε ένα άλλο συγκείμενο έγινε το θύμα – του στίγματος) / αποφασιστική η παρέμβαση της ελληνικής πολιτείας για το θέμα του Ωραιόκαστρου / της πολιτείας που στέκει συνεπής στην υποχρέωσή της να εκπαιδεύσει καθολικά τον πληθυσμό της / μιλούμε βεβαίως για την καθολική εκπαίδευση (Ελλήνων πολιτών) / οι λοιποί – όσοι αναμένουν άσυλο ή απλά εγκλωβίστηκαν εδώ – θα εκπαιδευτούν με τη συνδρομή μη κυβερνητικών οργανισμών, εφόσον είναι εμβολιασμένοι / ο φόβος νίκησε τον φόβο και η ελληνική πολιτεία κατάφερε καίριο πλήγμα στον ρατσισμό (για άλλη μια φορά / ο Μίκυ Ο και τα εμβολιασμένα (κυκλοφορεί) /

την καλησπέρα μας

στην εσπερία των βαρβάρων σκέφτονται πώς μπορούν τα παιδιά να μην κουβαλούν τσάντες / ή πώς θα μπορέσουν οι νέοι να προμηθευτούν βιβλία ή δίσκους ή να παρακολουθήσουν θέατρο ή συναυλίες / στην εσπερία των βαρβάρων σκέφτονται αλλόκοτα / ευτυχώς εμείς δεν κινδυνεύουμε: είμαστε προαιώνιες αξίες / φαντάσματα / και σαν τέτοια πορευόμαστε / άφθαρτα / αναλλοίωτα / ανύπαρκτα

την καλημέρα μου

the glistening one by sans you

τι θα ήθελες να μάθει το παιδί σου; όχι γράμματα / ούτε αριθμούς πάντως / θα ήθελα να μάθει να λέει όχι ή ναι / να αναγνωρίζει τις συνέπειες / να δίνει αλλά και να παίρνει / να υποχωρεί αλλά και να κρατάει σταθερά στην άποψή της / να μάθει να λέει ‘συγγνώμη’ / να λέει ‘δεν ξέρω’ / να λέει ‘άφησέ με να το σκεφτώ’ / να μάθει να πέφτει και να σηκώνεται ξανά (κι ας ξαναπέσει) / να μάθει να ακούει αλλά και να μιλάει / να μάθει να περιμένει / ναι, ναι ξέρω: αυτή είναι η δική μας δουλειά – των γονιών εννοώ / αλλά ίσως και όχι μόνο / φοβόμαστε πως αν δώσουμε επιλογές στα παιδιά δεν θα θελήσουν να μας ακολουθήσουν / μάλλον έτσι είναι: δεν θα μας ακολουθήσουν / εκτός κι αν χαθούμε και χανόμαστε μαζί τους μέσα στα δύσβατα μονοπάτια / ή και όχι / συνήθως είμαστε τόσο σίγουροι ότι γνωρίζουμε τον δρόμο ώστε αυτό – η επιλογή – μας φαίνεται αδιανόητο / ζηλεύω όσους είναι σίγουροι για τον δρόμο / ή και όχι / πάντως πάντοτε υπάρχει και ένας άλλος δρόμος – όσο ζείτε / κάτι που δεν το έχουμε σκεφτεί πριν / ένας άλλος τρόπος για τα πράγματα – κι ας φαίνεται αυτό αδιανόητο / το παιδί έμαθε μόνο του να γράφει / γιατί; / για να γράφει ιστορίες…