συγκαταβατικά χτυπάς κάποιο παιδί στον ώμο και του λες: Κατανοώ / είτε ειπωθεί είτε όχι, παραμονεύει το ‘αλλά’ / έτσι και με την παρέλαση της 28ης Οκτ. ή αλλιώς το silly walk των Monthy Pythons /

όχι / τα παιδιά δεν πρέπει να επαναστατήσουν / ούτε είναι αναμενόμενο / ούτε τίποτα / δεν είναι μια φάση που ξέρουμε ότι θα περάσει / το διαφορετικό δεν είναι μια ορμονική διαταραχή που έχουμε αποδεχτεί όλοι ως προσωρινή / είναι μια απόφαση και η απόφαση – αν πρόκειται να έχει κάποιο νόημα – θα πρέπει να ριζώσει στον τόπο της / και ο τόπος της παρέμβασης των παιδιών ήταν η παρέλαση / μην τα χτυπάτε άλλο στον ώμο συγκαταβατικά / δεν χρειάζεται να σεβαστούν τίποτα / ούτε και να σέβονται / έχει ενδιαφέρον αυτός ο τρόπος που σκεφτόμαστε: Τα σύμβολα έχουν νόημα μόνον όταν ριζώνουν κάπου / όχι στο φαντασιακό / αλλά στην πρακτική μας / και η πρακτική δεν είναι εθιμοτυπία (είναι και αυτό αλλά όχι μόνον ή κυρίως αυτό) / όχι: κανείς δεν σκοτώθηκε για να είμαστε εμείς ελεύθεροι / οι ίδιοι και οι ίδιες θελήσανε την ελευθερία τους (και των παιδιών τους) / παραδείγματα είναι – όχι σκελετοί / περαστικά μας

πρέπει να μάθουν τα παιδιά να βλέπουν;

ο Άγιος δεν έχει κέφια / τα παιδιά, λέει, πρέπει να μάθουν να βλέπουν / ‘αλλά τι;’ / κανένας δεν βλέπει επειδή έχει μάτια / ξαναλέει / τα μάτια είναι άχρηστα / το πολύ – πολύ σε βοηθούν να μην σκουντουφλάς / αλλά κι αυτό ακόμη πρέπει το σώμα το μάθει πρώτα / ‘και τι να βλέπουν;’ / τίποτα / περνώντας από τη σωματική στη γλωσσική τοπολογία / γραμματική ή ορίζοντες / κανένα μάτι δεν μπορεί ποτέ να δει την ομορφιά αν δεν νιώσει πρώτα / το σύνολο γίνεται τοπίο μόνον υπό τον όρο του βλέμματος / όχι του οφθαλμού / αλλά του βλέμματος που έχει μάθει να κοιτάζει / ‘τι;’ / δεν είναι αυτονόητο ότι βλέπεις / συχνά μάλιστα εμμένοντας στο μάτι ως φυσικό όργανο υπονομεύεις κάθε δυνατότητα να δεις / ‘έστω… πώς θα διδάξεις σε ένα παιδί να βλέπει δίχως να προκαταλάβεις το βλέμμα του;’ / ο Άγιος σώπασε / πρώτα μαθαίνεις και μετά αποδομείς / αλλά μαθαίνεις… ή όχι; / ‘και πώς μαθαίνει κανείς αλήθεια;’ / ίσως όχι πάντα δείχνοντας / ο Άγιος έφυγε αμίλητος

απαιτήσεις

μα δεν θα πρέπει να έχεις απαιτήσεις από τους ανθρώπους; / από τον εαυτό σου… / και από τους ανθρώπους / τι είδους απαιτήσεις; / να μιλάνε όταν θέλουν κάτι ή πάλι: να συνδέουν δύο πράγματα ή να προσπαθούν να παρακολουθούν μια συζήτηση / όχι πάντα, δεν έχει πλάκα / έστω: όχι πάντα / δεν θα πρέπει να προσπαθήσουν; / μα προσπαθούν… πάντα προσπαθούν… προφανώς: δεν προσπαθούν για αυτά που θες εσύ… / ναι… συγγνώμη… μάλλον έχεις δίκιο – είπε ο Άγιος και χάθηκε ανάμεσα στα πτώματα

στρουκτοκάμηλος

σκεφτόμουν ότι παρακμή / στην αρχή υπέθεσα ότι η παρακμή σχετίζεται με την απαξίωση / μετά σκέφτηκα καλύτερα: η παρακμή σχετίζεται με την απομόρφωση / η απομόρφωση θυμίζει την πρωταρχική έννοια του νερού: συμπαγές, διαπερατό αλλά άσχημο – άμορφο / όταν εκλείπει η μορφή ή η τελετουργία ως μορφή εκλείπει και το περιεχόμενο / στρουκτουραλίζει η στρουκτουροκάμηλος; / στρουκτοκάμηλος / ενδεχομένως / πασχίζει να διαμορφώσει το άμορφο / όχι αρχέτυπο / απλά: άμορφο / διαλεκτικότερη του διαλέκτη / παρακμή / η αποσάθρωση της τελετουργίας / η πίστη εκλείπει επειδή εκλείπει το τελετουργικό / η μορφή / η μορφή είναι το συγκεκριμένο και η αναφορά / κάθε μορφή έχει ρωγμές και κάθε άμορφη έχει ακίδες πάνω στις οποίες σκαλώνουν τα πτώματα οικοδομώντας τελετουργικά / παρακμή; / είπε ο Άγιος σχεδόν νηφάλια και χάθηκε στην πορτοκαλί απόχρωση της σκόνης του Αγίου

ο Λούσιφος

λέει ο Δικηγόρος του Λούσιφου: «είναι άραγε η δομή της εξουσίας διαβρωτική ή επώδυνος ο συμβιβασμός ώστε με κόστος – αν – να επιτευχθούν κάποια πράγματα;»

απαντά ο Άγιος: «εσύ πάλι τι θα προτιμούσες; έναν κριτικό τέχνης που γαβγίζει μονάχα – έστω και επιδέξια; – ή τον κριτικό ως καλλιτέχνη; [Wilde]»

δικηγόρος του Λούσιφου: «ο μόνος τρόπος να μείνεις αληθινός (;) είναι να μην μετέχεις»

Άγιος: «ο μόνος τρόπος να μετέχεις είναι μένοντας αληθινός»

δικηγόρος του Λούσιφου: «γαβ»

κι αποχωρίστηκαν οι δρόμοι τους

νομιναλιστές re prize (στο βάθος: ρεαλισμός)

άντε μετά να πείσεις πως τα ονόματα δεν παράγουν υποστάσεις / μετά φυσικά οι υποστάσεις ανασυγκροτούνται ως πρότερα των ονομάτων κοκ / σύντροφε Ουμβέρτε: ‘Ηττήθκαμε’

περί ονομάτων ή μακεδονίτικα νέα (παλιά)

Είμαι κακή φεμινίστρια;

εξαιρετικά επίκαιρη και νηφάλια φωνή… εδώ.

στη φυλακή σκυλιά καταλανικά (ο φίλος σας ο Μέτερνιχ)

η νομική δημοκρατία – δεν θα την αποκαλέσουμε ακόμη συνταγματική – μπορεί και εκδίδει εντάλματα σύλληψης ενάντια ανθρώπων που – ανεξάρτητα από τα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους συμφέροντα – εκφράζουν σε μια ορισμένη στιγμή μια ευρύτερη βούληση… ή αλλιώς: τη βούληση πολλών ανθρώπων… η νομική δημοκρατία άραγε πόσο απέχει από τον φασισμό; κι αυτό εφόσον επιλέγει να αγνοήσει το αίτημα αυτοδιάθεσης ενός πληθυσμού… δεν είμαστε καταλανολόγοι ή κάτι σχετικό / ναι η Ισπανία έχει προχωρήσει από την εποχή του Φράνκο / ναι: είμαστε ρομαντικοί άνθρωποι που δεν ξεπεράσανε ποτέ τον Ισπανικό Εμφύλιο / παρόλα αυτά θα πρέπει να σκεφτούμε αυτό που συμβαίνει: η νομική δημοκρατία δεν θέτει το ερώτημα με σαφή τρόπο αλλά εξαπολύει τον νόμο απέναντι σε ανθρώπους που το θέσανε… δεν έχουμε μετρήσει κεφάλια και απόψεις… άλλοι προφανώς επιθυμούν μια ανεξάρτητη Καταλονία κι άλλοι όχι… θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα η ίδια η Ισπανία… αλλά όπως συμβαίνει συχνά: επιλέγουμε να μην ρωτήσουμε διότι μας τρομάζει η απάντηση… σύμφωνοι: κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι ο νόμος δεν μπορεί να ζητά τη συναίνεση προκειμένου να εφαρμοστεί διότι με αυτόν τον τρόπο χάνει την ισχύ του, κυρίως, την καθολικότητά του… ο νόμος είναι ένα γεγονός… παρόλα αυτά ο νόμος δεν είναι μια ιερή συμμαχία – συχνά βεβαίως έτσι εκφράζεται – αλλά παραμένει υπό αίρεση… ή θα έπρεπε αυτό να προβλέπει ο νόμος για τον εαυτό του… εμείς το λέμε: αναστοχασμό…

ΥΓ. τυχοδιώκτης ο Πουτζδεμόν; σύμφωνοι… αλλά ένταλμα σύλληψης, και μάλιστα, ευρωπαϊκό; / υποκινητής σε στάση; /

ΥΓ1. κι εμείς τους δικούς μας, που είναι και ποινικοί, τους βάλαμε στη βουλή κι ας δικάζονται για φόνους… θα μου πείτε: δεν είναι υποκινητές σε στάση… θέλουν μόνο να καθαρίσουν τον τόπο που βρομάει… έχει μια διαφορά: κι αυτό η νομική δημοκρατία το ανέχεται… μιλώντας για συμφέροντα…

αποκαθήλωση

είναι η απόλυτη αξία του ανθρώπου – η έννοια μιας αξίας που συνεπάγεται αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα – ανθρωπομορφισμός; / έχει ενδιαφέρον το παραπάνω λογοπαίγνιο: μοιάζει σαν μέτρο η αξία αυτή στο οποίο οφείλουν όλοι και όλα να προσαρμοστούν / και γιατί είναι απόλυτη η αξία αυτή για τον άνθρωπο και όχι για τα ζώα ή το περιβάλλον; / η αποκαθήλωση του θεού δεν έχει συμβεί ακόμη (τουλάχιστον στη δύση) / η ανατολή φαίνεται να έχει άλλους τρόπους / βάρβαρους; / ίσως / στη θέση της αξίας ίσως θα πρέπει να τοποθετήσουμε τον πόνο, σκέφτεται ο Κραπ και ο Άγιος αντιτείνει: και ο τρόπος που πονάς είναι αξιακά προκαθορισμένος (ή αλλιώς, λέει ο Ludwig, δεν υπάρχει πουθενά ένα ακατέργαστο δεδομένο / ούτε καν στη φύση: μόνον στο χαρτί ως άσκηση… όχι;)…

την καλημέρα μας

γραμματική

ο Άγιος είπε στον Κραπ ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξει είναι να αλλάξει τον τρόπο που μιλάει… τα υποκείμενα και τα κατηγορούμενα στις προτάσεις του… ο Κραπ τον κοίταξε… και απόρησε… ‘με τα ρήματα όμως τι θα συμβεί Άγιε;’ ρώτησε… σκυθρωπός ο Άγιος μουρμούρισε: ‘τα ρήματα θα πρέπει να γίνουν όλα απρόσωπα’… ‘και τότε πώς θα ζω;’ ανταπάντησε ο Κραπ και απομακρύνθηκε… ο Άγιος παρέμεινε ακίνητος για αρκετή ώρα… ‘θα ζει’ απλά ‘θα ζει’ αναφώνησε κι εξαφανίστηκε…