συγκαταβατικά χτυπάς κάποιο παιδί στον ώμο και του λες: Κατανοώ / είτε ειπωθεί είτε όχι, παραμονεύει το ‘αλλά’ / έτσι και με την παρέλαση της 28ης Οκτ. ή αλλιώς το silly walk των Monthy Pythons /

όχι / τα παιδιά δεν πρέπει να επαναστατήσουν / ούτε είναι αναμενόμενο / ούτε τίποτα / δεν είναι μια φάση που ξέρουμε ότι θα περάσει / το διαφορετικό δεν είναι μια ορμονική διαταραχή που έχουμε αποδεχτεί όλοι ως προσωρινή / είναι μια απόφαση και η απόφαση – αν πρόκειται να έχει κάποιο νόημα – θα πρέπει να ριζώσει στον τόπο της / και ο τόπος της παρέμβασης των παιδιών ήταν η παρέλαση / μην τα χτυπάτε άλλο στον ώμο συγκαταβατικά / δεν χρειάζεται να σεβαστούν τίποτα / ούτε και να σέβονται / έχει ενδιαφέρον αυτός ο τρόπος που σκεφτόμαστε: Τα σύμβολα έχουν νόημα μόνον όταν ριζώνουν κάπου / όχι στο φαντασιακό / αλλά στην πρακτική μας / και η πρακτική δεν είναι εθιμοτυπία (είναι και αυτό αλλά όχι μόνον ή κυρίως αυτό) / όχι: κανείς δεν σκοτώθηκε για να είμαστε εμείς ελεύθεροι / οι ίδιοι και οι ίδιες θελήσανε την ελευθερία τους (και των παιδιών τους) / παραδείγματα είναι – όχι σκελετοί / περαστικά μας

realpolitik

ο πειρασμός είναι μεγάλος ώστε να σκεφτούμε ότι η ΝΔ αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική προοπτική ή τη ρεαλιστική προσέγγιση στην πολιτική… το πρόβλημα είναι προφανώς εννοιολογικό: Η λέξη ‘ρεαλισμός’ δεν είναι σαφές σε τι ακριβώς αναφέρεται… σημαίνει άραγε μια αντικειμενική πραγματικότητα; Κι αυτή με τη σειρά της συνοψίζει τι ακριβώς; Μια παραδεδομένη κατάσταση πραγμάτων και πρακτικών; Όσο ανιστορική μοιάζει η ιδεαλιστική ή ρομαντική πολιτική εξίσου ανιστορική μοιάζει και η ρεαλιστική… με μια μικρή επιφύλαξη: Ο ανιστορικός χαρακτήρας του ιδεαλισμού συνδέεται εξ ορισμού με ένα τέλος ή μια ουτοπία, ενώ του ρεαλισμού κατανοεί κατά κάποιον τρόπο το δεδομένο, αυτό δηλαδή που ισχύει, ως δεδομένο (όχι ουτοπικό αλλά ως δεδομένο και αναλλοίωτο)… όπως δήλωσε και εκπρόσωπος του αδιανόητου πια ΚΚΕ: Ρεφορμισμός ή βράχος αμετακίνητος; Η ερώτηση είναι σοβαρή: Ρεφορμισμός σημαίνει ότι αναγνωρίζω τους κανόνες του παιχνιδιού και τις κινήσεις που το παιχνίδι επιτρέπει / η άλλη περίπτωση είναι να εφεύρω από την αρχή ή να αλλάξω το παιχνίδι…

Το μεγάλο πρόβλημα του ρεαλισμού είναι ο περιορισμός των δυνατοτήτων… αυτό σημαίνει ότι παρουσιάζει μια και μοναδική εικόνα για τον κόσμο – υποπτευόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει… αυτή τη δυνατότητα περιφρουρεί ο ρομαντισμός – ο οποίος, στις ακρότατες συνέπειές του αναδεικνύει μια θεμελιώδους σημασία αμφισημία απέναντι στα πράγματα και στις αποφάσεις (ακριβώς επειδή κατανοεί ότι η φύση είναι αυτή η δύναμη ή το δυνάμει)… η απώλεια στην πρώτη περίπτωση είναι μια θεμελιακή στένωση του ορίζοντα της πράξης και της πρακτικής / στη δεύτερη περίπτωση είναι η απώλεια της ίδιας της πραγματικότητας – όσο στρεβλή κι αν αποδειχτεί αυτή στην πράξη… δεν ξέρω τι προτιμήσατε…

another brick in the wall

πάντοτε τέτοια εποχή παίζει μόνον το the wall των Floyd… η εξήγηση είναι σχετικά απλή: Πάντοτε θέλουμε να έχουμε προκαλέσει λιγότερο κακό από αυτό που ξέρουμε ότι προκαλούμε ως ανεγκέφαλοι παντοκλώστες της αγίας ηλιθίας των σφαγέων των παιδικών δυνάμεων… θα μου πεις: Είναι μέρος της ωρίμανσης… δεν έχω αποφασίσει ακόμη… ναι: σίγουρα κάπου περιορίζεσαι μεγαλώνοντας – επικεντρώνεσαι / εστιάζεις… αλλά… αυτή η μαλακία που αποκαλούμε υποχρεωτική εκπαίδευση με το πρόσχημα της αντιστάθμισης ενός φανταστικού στερημένου περιβάλλοντος καταδικάζει όλες τις δυνατότητες σε μια ανύπαρκτη μεσότητα… δεν λέω: εξαιρέσεις υπάρχουν… το ερώτημα είναι όμως ποιος σκατά είναι ο κανόνας… υπάρχουν πια χαρισματικά παιδιά που απλά υποδηλώνουν ότι είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε πολύ διαφορετικά ερεθίσματα και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους… αυτά τα παιδιά είναι καταδικασμένα στο εκπαιδευτικό σύστημα… διότι ο νομοθέτης ίσως υποθέτει ότι ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο περιβάλλον που συνήθως θεωρούμε ότι γεννά τέτοια παιδιά είναι αυτονόητα προνομιούχο – έχει δηλαδή οικονομική επιφάνεια… άρα μπορεί να μεριμνήσει ώστε το παιδί να λάβει ιδιωτική εκπαίδευση / εξωτερικό κτλ…. σκατά… η ανθρώπινη αλληλεπίδραση είναι η προϋπόθεση… η εμπλοκή που να πάρει ο διάολος και η έκθεση σε αυτό το άγνωστο πράγμα… κι αυτή η απλή και κοινότοπη παραδοχή αγνοείται από το εκπαιδευτικό σύστημα της μαζικής αποχαύνωσης και ανύπαρκτης αλληλεπίδρασης – όχι της άτυπης, στις αυλές, τα προαύλια και τους δρόμους… αυτήν η απλή αλληλεπίδραση ενός ενήλικα με ένα παιδί ή περισσότερα παιδιά / αλλά πες μου: 25;

κάποτε υποστήριζα ότι η αποστολή της εκπαίδευσης είναι μόνον αντισταθμιστική… ή θα έπρεπε να είναι… το φάντασμα του κόκκινου πατέρα που δήλωνε απεργία και πήγαινε να εργαστεί (για την τέχνη και το θέατρο)… ή μήπως: από φόβο; όχι… αποσυναρμολογούμε αδιόρατα ή αδιανόητα μέλλοντα και δυνατότητες που δεν μπορούμε καν να συλλάβουμε κρυμμένοι πίσω από μέσους όρους και αντισταθμιστικές πρακτικές, ύλη κτλ.: Η οικογένεια θα πρέπει να είναι στόχος της αντισταθμιστικής παρέμβασης και όχι τα παιδιά – οι οικογένειες χρειάζονται στήριγμα / φυσικά και τα παιδιά (σκέψου όμως: το παιδί ζει και έχει την εμπειρία της οικογένειας / το σχολείο σπάνια γίνεται εμπειρία / εννοώ η γνώση ή μάλλον: η Γνώση) / περαστικά μας…

τα πουλιά

ήταν η πτήση των πουλιών… αυτή που μας έβγαλε από τη συνηθισμένη μας περιφορά… ο ήχος της πτήσης… όταν παίζουν ακολουθώντας το αυτοκίνητο… ο ήχος… με ορισμένες αισθήσεις δεν μπορείς ποτέ να είσαι απόλυτα βέβαιος – ότι έχεις ακούσει / ότι έχεις μυρίσει… μεταξύ… στο μεταξύ… εσύ… στο μεταξύ προσπαθείς να ανακαλέσεις… κανείς δεν πέθανε (ακόμη)…

μελλοντική νεκρολογία

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένεις ποτέ ότι θα πεθάνεις… όση δύναμη κι αν έχουμε να αναπλάθουμε ένα μέλλον – συχνά κι ένα παρελθόν – που ποτέ δεν υπήρξε ή φυσικά και ενδέχεται να μην υπάρξει, παρόλα αυτά και το μέλλον μοιάζει παροντικό… αιώνια παροντικό… με αυτήν την έννοια ζούμε στο παρόν… δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο… δεν ξέρω για ποιον λόγο – ίσως η δυσκολία μου αυτές τις μέρες – ανακάλεσα μνήμες – θα ήθελα να πω την κοινότοπη εκείνη φράση ‘πέρασε από μπροστά μου όλη η ζωή’ αλλά ποτέ δεν πίστεψα σε αυτό… στο εγώ ή στη ζωή… πάντοτε ήμουν σκεπτικός και καχύποπτος… μεγαλώνοντας απέκτησα συμπεριφοριστικές – κάποιες – διαταραχές που δεν είμαι βέβαιος τι σημαίνουν ή τι σήμαιναν… ή τι θα σημαίνουν… από πολλές απόψεις είναι η σωματοποίηση της απουσίας που πάντοτε εκλάμβανα ως apriori, δεδομένη, την απουσία… το σώμα ήταν πάντοτε παρόν – απόν… πάντοτε το καθυπότασσα – έως ότου με προδώσει η αντοχή του και αποσυρθώ (λίγο)… δεν προσπάθησα ποτέ να το φτιάξω… το σώμα… κάποια στιγμή άρχισε να τρέχει… αλλά δεν ήταν σωματικό αυτό – ήταν θέληση… ανταγωνιστικός, επαρμένος και προφανώς με σύνδρομα υπεροχής (διαδοχικές καταστάσεις με τον οίκτο για τον εαυτό, την εικόνα κτλ.), δεν είμαι ακριβώς βέβαιος τι πέρασε μπροστά από τα μάτια μου – που, ειρήσθω εν παρόδω, υποφέρουν αυτές τις μέρες… είναι θαύμα που μπόρεσα να διανύσω εκατοντάδες χιλιόμετρα χτες και προχτές – θαύμα και ανευθυνότητα… όμως υπάρχει αυτή η επιμονή… μια ακατανόητη επιμονή… μεγάλωσα θεωρώντας ότι δεν έχω σκοπό και στόχους – ή δεν θα έπρεπε να έχω (από επιλογή / συνειδητή και το εννοώ αυτό: είμαι από πολλές απόψεις από εκείνα τα ζώα που απλά επιβιώνουν)… κι όμως… αυτή η επιμονή με έχει ξαφνιάσει- έχει ξαφνιάσει έναν από όλους τουλάχιστον εδώ μέσα (αυτόν που μάλλον γράφει)… είμαι δύσκολος άνθρωπος… με τους άλλους… και με τον εαυτό μου… συχνά ανυπόφορος… αλλά όλα αυτά μοιάζουν επιδερμικά: αν δεν έχεις στόχους τότε δεν μπορείς να ανακαλέσεις την πορεία – να πεις: εκεί ή τότε… αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρξα ποτέ ελεύθερος; Αν δεν μπορώ να ανακαλέσω μια κρίσιμη επιλογή… όχι βέβαια: ήμουν ελεύθερος να εξαιρέσω τον εαυτό μου ή κάποιους από δαύτους από έναν αγώνα που ίσως δεν θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ – ούτως ή άλλως… δεν ξέρω τι καλό έκανα: προσπάθησα όμως να μην κάνω κακό (προφανώς απέτυχα σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις: ή τουλάχιστον μου το έχει προσάψει αυτό και το αποδέχτηκα… η οπτική της)… τι ήταν τελικά αυτό που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου; ήταν μια ζωή γλυκιά – αυτό… ήρεμη κυρίως – αν και οι εκρήξεις μου (σχεδόν κατά κανόνα ιδιωτικές) προδίδουν μια επαναφορά της απουσίας του σώματος που πια δεν μπορώ να ελέγξω εύκολα – αρχίζει και με ελέγχει… στιγμές που δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι είχα την τύχη να παρευρίσκομαι… το μικρό και το όχι και τόσο μικρό κορίτσι… κάποιες μουσικές που άκουσα και ψέλλισα κι εγώ (μουσικές όχι τραγούδι – είμαι φάλτσος)… κάποια κρασιά / κάποιες ρακές και πολλά βιβλία που θα ήθελα να έχω γράψει (αλλά είχα την τύχη να διαβάσω)… κάποιες φράσεις που κατάφερα να γράψω… κάποια project στο νηπιαγωγείο και κάποιες παραδόσεις στο πανεπιστήμιο – ο Kant μετά από 6 χρόνια… η βούληση… η ανθρωπολογία και φυσικά ο μαινόμενος Σωκράτης (και οι σοφιστές)… κάποιες παρέες που θα πρέπει να αγανακτούν αλλά επανέρχονται. .. αρχίζω πια να μην θέλω να είμαι επαρκής… έχει κάποια χρόνια… αρχίζω να κατανοώ ότι είμαι τα συμπτώματα – τίποτα άλλο… αρχίζω να κατανοώ ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία… ούτε νόημα… είμαι αυτό το διαλεκτικό σκοτάδι – ο καταδικασμένος σκεπτικιστής που θέλησα αλλά απέτυχε να πιστέψει (ακόμη και ότι υπάρχει)… 

γιατί Ευρώπη;

επειδή συζητά για έλεγχο / για απαγορεύσεις / για το περιβάλλον και το κλίμα / επειδή συζητά / για προσωπικά δεδομένα και δικαιώματα / επειδή συζητά / φορολογίες / ενάντια – παραδόξως – σε αυτονόητα μονοπώλια / επειδή / συζητά / έστω στη Βουλή της / συζητά / κι ας είναι η συζήτηση εξαντλητικά αργή / επειδή / θέτει περιορισμούς – όχι πάντα / όχι πάντα επιτυχημένα / στη γεωργία / επειδή συζητά / αυτό / για αυτό Ευρώπη – η Ευρώπη τουλάχιστον που αποκαλύπτεται μπροστά στα δικά μου μάτια / αυτή την Ευρώπη γνώρισα / καμία άλλη / για αυτό Ευρώπη / επειδή συζητά / και διαφωνεί / ατελεύτητη η διαδικασία – αλλά πες μου: Τι άλλο απομένει; / φωνές και κραυγές και βία – τίποτα άλλο /

η έκλειψη της γλώσσας

με την έκλειψη του λόγου (Horkheimer) είναι η σειρά της γλώσσας να εκλείψει σιγά – σιγά… αν η σκέψη (και εδώ θα πρέπει να συμπεριλάβουμε την αντίληψη περί του κόσμου) συγκροτήθηκε ως καθρέφτης της γλώσσας και η γλώσσα με τη σειρά της ξανά αντικατοπτρίστηκε στην σκέψη, η γλώσσα (μαζί και η σκέψη) στο λυκαυγές αρχίζει να αφανίζεται… / από τη μια είναι τρομακτικό για κάποιον που αναπνέει σαν να είναι λέξεις / λέξεις δίχως ρίζες / από την άλλη είναι προκλητική η τροπή των πραγμάτων (δίχως λέξεις) / με εικόνες (δεν θα πω σύμβολα διότι τα σύμβολα εμπλέκουν ανώτερες νοητικές διεργασίες) / παιδιά που δεν κατανοούν / δεν μπορούν να αντιληφθούν / δεν είμαι σίγουρος / πια / παιδιά που δεν μπορούν να γράψουν / και η ομιλία; / οριακή εμπειρία / είναι καιρός να φεύγουμε κι εμείς / εγώ δηλαδή

ποιος μετράει;

ο χρόνος υπάρχει μόνο για τους πεθαμένους – όλοι έχουμε κι από έναν / αν και δεν μπόρεσα ποτέ να γνωρίσω τίποτα περισσότερο, διέκρινα μονάχα τη φιγούρα σου να χάνεται παγωμένη σε ένα ηλιόλουστο μεσημεριανό, άρχισα να κατανοώ ότι η αδιαφορία υπήρξε απλά α-διαφορά / η έκπληξη μπροστά σε ανθρώπους / απαιτήσεις / αντιδράσεις / στο αναπάντεχο / στην ίδια τη ζωή / //κιέπειτατελειωνειαπλακαιλεςήκάποιοςλέειαυτοήτανόλοκιόλο;// αυτόμονοέναξημέρωμαήστολυκόφως // / η έκπληξη ενός παρατηρητή; / κάποτε φθονούσα κάθε διαφορετικό – ήθελα να γίνομαι / όποτε το σκέφτομαι όμως τώρα με βλέπω να χάνομαι σαν μια παγωμένη φιγούρα – μετά βίας διακρίνω τον εαυτό μου κι όποτε το κατορθώνω βλέπω εσένα / να μας καταπίνει η σιωπή /

αλλάζοντας φωνή / ρυθμό / φωνή

μερικά κείμενα δαιμονίζουν τη φωνή και την αρπάζουν / την κάνουνε δική τους/ τότε ο ρυθμός / η φωνή / ο ρυθμός / η ανάσα γίνονται όλα – αυτό / το κείμενο/ επιτονισμός / η φωτοσκίαση του κόσμου γίνεται με τον επιτονισμό του κειμένου / και τότε ξέρεις: οκαιρόςήτανκατάλληλοςνααλλάξειςτηφωνήσου / όχι / η συνάντηση / αναπάντεχη / σε βρίσκει απροετοίμαστο / αλλά ήταν πάντοτε εκεί / το ξέρεις / πάντοτε/ η θλίψη λέει είναι ένα πράγμα με φτερά / ένα κοράκι / 

το δίκαιο με το μέρος των…

φαίνεται να έχουμε πολύ μίσος και πολύ δίκαιο – μίσος για το δίκαιο που δεν μας αναγνωρίζεται… με αυτούς τους όρους – όπου τα άκρα (και όχι μόνο) απλά μισούνε αναιρώντας κάθε άλλη δυνατότητα – δεν καταλαβαίνουμε γιατί περιμένουμε περισσότερα ή και λιγότερα από έναν άνθρωπο που είναι πρωθυπουργός – και ντρεπόμαστε που το λέμε: σχεδόν συνομήλικος – αλλά όπως και τα άκρα έχει γαλουχηθεί με την πεποίθηση του δικαίου (του / των / κτλ.)… σπάθα προκρούστειος η πεποίθηση αυτή…