ο άγιος και η Λου

φτιάχνουμε έναν μαραγκό – λέει η Μ. / όλες οι αντιθέσεις επανακάμπτουν – είναι η σκέψη, η δυνατότητά της, η αντίθεση εννοώ – σκεφτόμαστε μόνον μέσα από τις αντιθέσεις ή ακόμη καλύτερα, αναπνέουμε μόνον εκεί; / στη μεσοχώρα / η αντίθεση είναι ανάμεσα στον μαραγκό και τον καλλιτέχνη – ο καλλιτέχνης ή το παιδί: το παιδί δεν εξαντλεί τίποτα, δεν καταλαμβάνει διεξοδικά το πράγμα – συλλαμβάνει τις αρθρώσεις του και αυτό που διαδέχεται την κατάληψη του πράγματος είναι η κατάληψη όλων των αρθρώσεων του πράγματος / διαλύει το πράγμα και το επανασυναρμολογεί / μην απαιτείς από το παιδί να επανασυναρμολογήσει το πράγμα όπως ΕΣΥ και μόνον είσαι εξοικειωμένος με το πράγμα /η Λου έχει μεγαλώσει – φτάνουμε τα 4 /δεν φτιάχνουμε τίποτα – διαμορφώνεται πολλαχώς – μέσα στις αντιθέσεις / η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πασχίζει να βρει γλώσσα και σε εκείνον που ήδη (είναι βέβαιος ότι) κατέχει γλώσσα είναι ότι ο πρώτος απορρίπτει την ψυχολογία ως προνομιακό τόπο της καταγωγής της αδυναμίας του και προσανατολίζεται στην σκέψη ενώ ο δεύτερος έχει διασφαλίσει την κοσμοθεωρία του και κάθε ανωμαλία στην ομοιογένεια της θεωρίας του είναι ένα ψυχολογικό πρόβλημα που απλά επιλύεται / το να έχει παιδί κανένας είναι (ήταν – ανάμεσα σε άλλα -) το όριο της γλώσσας (αναπόφευκτα υπάρχει εδώ και μία αξιολογική κρίση: από εκείνες που αναζητούν στη γνώση το αγαθό – η αντίθεση είναι: γνώση και πληροφορία) /

[όλα αυτά με αφορμή έναν αυθόρμητο χαιρετισμό της μικρής προτού συναντήσει φίλες και φίλους στον παιδικό της με τον άγιο]

Let there be light

Let There Be Light – Telepathine from Marco Porsia on Vimeo.

http://ltbl.ca/wp/

down by the water The Decemberists

from their forth coming album The king is dead

http://www.decemberists.com/

συμβολική κατάληψη: το μήνυμα (!)

είστε η γενιά των συμβόλων… το σύμβολο αποκαθηλώνει την έννοια (ή την ιδέα) και ανασυγκροτεί εαυτόν ως το προοπτικό σημείο μίας σύνοψης… ο συνοπτικός χαρακτήρας της έννοιας (η διαλεκτική της) αντικαθίσταται έτσι από το σύμβολο που απλά περισυλλέγει ως κλάση τα μέλη του… αυτό διαπράττει η εικόνα… το μοναδικό στοιχείο που έχει επιβιώσει από την έννοια είναι η διαλεκτική του κυρίου: το σύμβολο αναπαράγει και αναπαράγεται ως εξουσία… κενό το ίδιο αυτό καθαυτό ΔΕΝ παράγει / δεν διαμορφώνει το πράγμα (αίρει συνεπώς όλες τις μορφές της ιστορικότητας) και περιορίζεται σε προβλήματα ερμηνείας και κατοχής των μέσων – το σύμβολο αποθεώνεται… είναι η κατεξοχήν διαμεσολάβηση… η μεσότητα ωστόσο αναιρείται στο κενό περιεχόμενο του συμβόλου, δεν έχει πια ακραίους όρους… δεν είναι πια σημείο (διαφορικό) αλλά εικόνα… δεν έχει αντιστάσεις – μόνον σύμβολα ή συμβολικές αντιστάσεις… η επιστροφή στην πραγματικότητα (!) ίσως προϋποθέτει το αίτημα του προσδιορισμού ξανά (διαμόρφωση)… σε καμία περίπτωση όμως τις επικίνδυνες αφαιρέσεις της πολιτικής και των μνημόσυνών της που θα αναπαράγουμε με την σειρά μας σε λίγες μέρες… πλειοψηφίες; μειοψηφίες; διάλεξε μεριά: εγώ θα σταθώ στην άκρη, εδώ – μόνος… προτιμώ να σταματήσω να συνεννοούμαι και να απαιτήσω να προσδιορίσω πρώτα τις λέξεις που χρησιμοποιώ προκειμένου να συνεννοηθώ – κι ας υποπτεύομαι ότι έτσι δεν θα συνεννοηθώ ποτέ ξανά (μέχρις ότου τουλάχιστον θέσουμε ξανά τις λέξεις προς διαπραγμάτευση)…

Doves ‘kingdom of rust’