φαίνεται να έχουμε πολύ μίσος και πολύ δίκαιο – μίσος για το δίκαιο που δεν μας αναγνωρίζεται… με αυτούς τους όρους – όπου τα άκρα (και όχι μόνο) απλά μισούνε αναιρώντας κάθε άλλη δυνατότητα – δεν καταλαβαίνουμε γιατί περιμένουμε περισσότερα ή και λιγότερα από έναν άνθρωπο που είναι πρωθυπουργός – και ντρεπόμαστε που το λέμε: σχεδόν συνομήλικος – αλλά όπως και τα άκρα έχει γαλουχηθεί με την πεποίθηση του δικαίου (του / των / κτλ.)… σπάθα προκρούστειος η πεποίθηση αυτή…
το δίκαιο με το μέρος των…
Posted: 9 Σεπτεμβρίου, 2018 in (παρά) πολιτικά, (παρά) λογικά, ad absurdum / absurdum, ad infinitum, anti symbolica, bankaran, exile, grinderman, impuberty or the mentally ill, παιδικά, συμπτωματολογία, απανθρωπολογικά, ανθρωπωδία, ανθρωπογραφία, ανθρωπολογικότατα, κρίσεις και κρίσεις, καλήψεις / occupations, μετά-αλήθεια, μετα-τοπολογία, μηδέν, ο μέγας αρχειοθέτης / αχρηστοθέτης, post verum, the boy with the thorn in his sideΣχόλια
Σχολιάστε Ακύρωση απάντησης
Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.
through the looking glass 
κάποιοι θα το λέγανε πιο ψύχραιμα: συμφέρον – όχι δίκιο… όχι πάντοτε όμως και παντού… (ως έννοια ‘το δίκαιο’ υπερβαίνει – θεωρούμε – κάθε συμφέρον)
κρίμα για τη Θεσσαλονίκη – για άλλη μια χρονιά…