α/εν-πειρία

άπειρο ως μη αυτο-αναφορά (έλλογη αυτοσυγκρότηση ή τελεολογία / διεργασία) ή ως μη μαθηματική επαναληπτική πράξη (ν+/-1)… οι καντιανές παραστάσεις του χώρου ή του χρόνου ως ενικές (αποβλεπτικές ή αναφορικές κατεξοχήν) άπειρες (μη κορεσμένες) ολότητες (Εν) /και ο ‘λογικός χώρος’/ ή a priori μορφές της εποπτείας

από τα σημειωματάρια του κύριου Β

εν-πειρο (…+…=…)

(η θεωρία της σχετικότητας ή) μία θεωρία όπως η διδασκαλία του υπερβατολογικού ιδεαλισμού δεν προτάσσει ως άβατο τον υποκειμενικό γνώμονα ή την αυθαιρεσία μίας υποκειμενικής ευαρέσκειας ή απαρέσκειας… αυτό που προτάσσει είναι μόνον ένα σύνταγμα σχέσεων (υπερβατολογικό υποκείμενο και υπερβατολογικό αντικείμενο ή έννοιας και εποπτείας λ.χ. στον Καντ) ή την σχέση ως κατεξοχήν δυνατότητα (στην πρώιμη λογική της ιένας η πρώτη λογική κατηγορία του Χέγκελ ειναι η απλή σχέση)… μέσα σε ένα σύνταγμα σχέσεων η μορφή ανασυγκροτείται ως σχέση και καθιστά θέματα υποκειμενικών κλίσεων εξόχως προβληματικά… αυτή η μορφή αναγκαία περικλείει το νου ως ένα σημείο κάθε συνταγματικής σχέσης (ή μίας σχέσης ή της σχέσης κατεξοχήν)… ο νους μπορεί να αποφασίσει να πράξει συσχετιζόμενος ή απλά βουλόμενος: η δεύτερη περίπτωση αντανακλά την εποχή και την σχετικοκρατία (αντανακλά εξίσου μορφές της σύγχρονης και αρχαίας μυθολογίας)… η πρωτη περίπτωση είναι σαφώς πιο δύσκολη και μέχρις ενός σημείου δυσνόητη κι αυτό διότι στρέφεται στον τρόπο της σχέσης (την αξία του συνδετικού θα έλεγε ο Καντ) – δεν στρέφεται σε συμπτωματικά υποκείμενα ή αυθυπόστατες ουσίες ως όρους κατεξοχήν της σχέσης: υποσκάπτει μάλλον την σημασία τους ή τουλάχιστον την σύλληψη περι της μοναδικότητάς τους… μία πρόταση συνεπώς που διατρανώνει «… όλα είναι σχετικά» αμφισβητεί μάλλον παρά νομιμοποιεί την αυθαιρεσία…

καθοδόν προς μία (πολιτική) Φιλοσοφική Ανθρωπολογία

ο θεός είναι νεκρός

ο θεός είναι νεκρός

ν+/-1 συν, πλην (άπειρο)

ποιοι είστε όλοι εσείς; / ποιοι είμαστε όλοι εγώ;

(μη γραμματικές ασυνταξίες του κραπ)

#

εκεί που νομίζεις ότι έχεις πιάσει το νήμα, διαπιστώνεις ότι κρατάς μόνον κλωστές από την μπλούζα σου που έχει σκωροφαγωθεί και αποσυντίθεται διαρκώς: μαζί με τον χρόνο σου… μπλέκεις τις κλωστές και φτιάχνεις νέες παλιές παγίδες: απλά στέκεις ακίνητος, κρατάς την αναπνοή σου μήπως και ακούσεις την σκέψη που μόλις έχει ξεφύγει, έναν αντίλαλό της, μία ηχώ και κατορθώσεις να την φτιάξεις κάτι, είναι χρόνια που δεν φτιάχνεις πια τίποτα με τις λέξεις… να γράψεις, να γράψεις καλύτερα, μέχρις να σωπάσεις, σωπαίνεις, να σωπαίνεις καλύτερα, μέσα σε εκκωφαντικές ανοησίες… βιάζεσαι να ελευθερώσεις τα μαύρα σκυλιά σου ενάντια στις παρανοήσεις: να φωνάξεις ότι παρανοείτε: κι όμως, μιλάει μόνον η δική σου παρανόηση: ναι, μόνο που αυτή είναι δική μου… άρα σωπαίνεις, ξανά, μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο… η ακτογραμμή έχει με τα χρονια μεταμορφωθεί: η θάλασσα εισχώρησε στην ξηρά και το σχήμα της στεριάς άλλαξε: η αλήθεια είναι η κατασκευή ή η λειτουργία: αληθές ή γνωρίζω μόνον ό,τι μπορώ και κατασκευάζω… σωπαίνεις, ξανά, τρίτη φορά: δεν εχει σημασία… δεν έχεις σημασία (όχι πάντα)…

γραμματικές παρατηρήσεις

‘η φιλοσοφία δεν είναι μία εκ των φυσικών επιστημών (η λέξη ‘φιλοσοφία’ οφείλει να διατηρεί τέτοια σημασία ώστε αυτή να στέκει πάνω ή κάτω – σε καμία περίπτωση όμως δίπλα στις φυσικές επιστήμες)‘ TLP 4.111

η ως άνω πρόταση καταρχάς φαίνεται ότι περιορίζει το πεδίο της δικαιοδοσίας της φιλοσοφίας: κι όμως, το πραγματικό ανάθεμα είναι στην επιστήμη… πολλώ δε μάλλον στις λεγόμενες ‘επιστήμες’ του ανθρώπου.

εικόνες

είναι το πρόσωπο (η εικόνα) δημόσιος χώρος; ή, ακόμη πιο παράδοξα, κοινόχρηστος χώρος; ως όγκοι μέσα σε έναν χώρο τα σώματα συγκροτούν τρόπο τινά έναν δυναμικά αλληλεπιδρόντα χώρο , προφανώς και συνιστούν όρια του χώρου ή απλά προσδιορίζουν τον χώρο – ωστόσο είναι αυτά τα σώματα κοινόχρηστα; στο μέτρο που είναι εκτεθιμένα είναι προς χρήση; η απάντηση είναι θετική – υπό προϋποθέσεις… διανοίγουν δυνατότητες προσέγγισης ή αποστροφής ή αδιαφορίας, όμως, και αυτό είναι σημαντικό, προϋποθέτουμε ότι εφόσον τα σώματα εξαγγέλουν πρωταρχικά την παρουσία του άλλου (είναι το σημείο της απόλυτης αδιάγνωστης ετερότητας) οφείλει να προηγείται σε κάθε απόπειρα προσπέλασής τους  η συγκατάθεσή τους… αυτό σημαίνει ότι παρόλο που συνιστούν μία δυνατότητα προσέγγισης εντούτοις αυτή η δυνατότητα καθίσταται ενεργεία μόνον υπό την απόλυτη συγκατάβασή τους… ισχύει το αυτό και για τις εικόνες; το γεγονός ότι η εικόνα είναι περισσότερο εύχρηστη σε σχέση με ένα σώμα, διευθετείται μέσα σε ετερογενή και ποικίλα συγκείμενα με χαρακτηριστική ευκολία – αντίθετα από τα σώματα… το γεγονός ότι η εικόνα είναι ένα αντικείμενο που δεν εξαγγέλλει κατα ανάγκη την παρουσία της απόλυτης ετερότητας αλλά μόνο μία προοπτική της σκέψης αυτού που εκθέτει τις εικόνες, όλα αυτά καθιστούν την εικόνα υλικό στη διάθεση ενός δυνητικού καλλιτέχνη… το ερώτημα ήταν όμως, αν η εικόνα (το πρόσωπο) είναι κοινόχρηστος (όχι δημόσιος: η σύγχυση προκύπτει από την ταυτότητα που βίαια εισάγουμε μεταξύ δύο διαφορετικών όρων: κοινόχρηστος και δημόσιος) χώρος; εδώ η απάντηση είναι απόλυτα αρνητική… η εικόνα δεν εσωκλείει στα όριά της την ίδια την παρουσία: εξαγγέλλει την παρουσία (όπως και το σώμα)… το γεγονός ότι δεν είναι σώμα δεν σημαίνει τίποτα απολύτως: το σώμα όπως και η εικόνα ή το όνομα παραμένουν όρια της απόλυτης διαφοράς που είναι απόλυτη ασυμμετρία και παραμένει απροσπέλαστη εκτός κι εάν αυτή τεθεί υπό την προοπτική μίας συνεύρεσης: αλλά αυτό είναι πρόβλημα της ελεύθερης εκλογής του καθένα… η εικόνα αυτή καθαυτή, το σώμα αυτό καθαυτό ή το όνομα αυτό καθαυτό δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως: η σημασία συντίθεται εκ των συγκείμενων και το συγκείμενο είναι μία ολόκληρη μορφή ζωής που μόνον σποραδικά εκτίθεται… όταν η εικόνα ή το όνομα ή το σώμα γίνονται αντικείμενα ή υλικό ενός καλλιτέχνη – ακόμη κι ως τρομακτική κριτική πολιτική θέση – παραμένει θεμελιωδώς όρος η συγκατάβαση των προσώπων (όχι των σωμάτων ή των ονομάτων ή των εικόνων) άρα προϋποτίθεται η συνεύρεση σε ένα πεδιο σκέψης…