Αρχείο για Φεβρουαρίου, 2013
tim hecker
Posted: 27 Φεβρουαρίου, 2013 in (παρα -) λή(ρήμ)μματα, (oblivion) μνήμη, complications/compilations, epistomadologies, αγρυπνία (Nachtgottestdienst / wake), αντινομικά, ανεικονικός, γραμματικές παρατηρήσεις, διαστρωμάτωση σημασιών, διαστρωμάτωση ήχων, ερινύες, εσωτέρικα, λοξολογίες, μετα-τοπολογία, post canada0
aftism begins at home
Posted: 21 Φεβρουαρίου, 2013 in (παρά) φιλοσοφικά, (παρά) επιστημολογικά, συντακτικά φαινόμενα, σωματολογία, αποβλεπτικά σχόλια, ερινύες, εσωτέρικα, ετερότητες, μετα-τοπολογία, νομάςβρήκα ένα άρθρο για τον ενδεχόμενο αυτισμό του Wittgenstein… παρόλο που το κείμενο είναι ενδιαφέρον, η προ-οπτική του είναι στα όρια κάθε ερμηνείας… μπορώ να σκεφτώ πώς ένα μεγάλο φάσμα καθημερινών πρακτικών αποκαλύπτει δυνητικά αυτιστικές συμπεριφορές, όμως, παραμένει εξαιρετικά επισφαλής κάθε αναγωγή της πρακτικής ή των κειμένων στο φάσμα των διάχυτων αναπτυξιακών διαταραχών… επανέρχεται στο πιο ανύποπτο σημείο μια προβληματική που αφορά στην έννοια της κανονικότητας και της παρέκκλισης από την κανονικότητα… εδώ όμως έχουμε διαφύγει από κάθε ενδεχόμενο φυσιοπαθολογικό έλεγχο και έχουμε μεταβεί σε κοινωνικές εξουσιαστικές μορφές: ορίζοντας το κανονικό ορίζουμε αυτοστιγμή και την παρέκκλιση (τα έχουν περιγράψει άλλοι καλύτερα και διεξοδικότερα)… επιστρέφω στον αυστριακό: μπορώ να αποδεχτώ ότι ένα συντριπτικό πλήθος από τα φιλοσοφικά κείμενα είναι οριακές περιπτώσεις – οριακές όμως με την έννοια του αναστοχασμού… ο αναστοχασμός όμως – ακόμη κι εκείνος που καταλήγει στην διθυραμβική απόρριψή της ίδιας του της δυνατότητας (Tractatus) – επιδεικνύει μια παράδοξη (λογικά παράδοξη) αρετή: αναιρεί τον εαυτό του, έχει συνεπώς ήδη μια έννοια περί εαυτού, ξεκινάει συνεπώς από μια έννοια / σύλληψη αναστοχαστική που δεν συνάδει με τις περιγραφές των διαταραχών… ακόμη κι αν το Εγώ λοιπόν συρρικνώνεται σε ένα μη εκτατό σημείο που ταυτίζεται με το πραγματικό, θα πρέπει, ακολουθώντας τον αυστριακό μετά το 1929, να σκεφτούμε ότι αυτό το μη εκτατό σημείο δεν περιορίζεται στο ΕΓΩ αλλά σε όλες τις εκδηλώσεις μέσα στα ανθρώπινα πράγματα, και, επιπρόσθετα, θα πρέπει να σκεφτούμε τι είναι πραγματικότητα… οι περιγραφές της θετικής / φυσικής επιστήμης που λίγο πολύ ΟΡΙΖΟΥΝ τι είναι πραγματικό ή οι κοινωνικές ιστορικές διαμορφώσεις; και τα δύο θα αντιτείνει κάποιος και θα συμφωνήσω: το πρόβλημα είναι όμως η ζύμωση ανάμεσα στις δύο περιγραφές και ο τρόπος που, εντέλει, η πρώτη περιγραφή υποτάσσεται στη δεύτερη – η αντίρρηση είναι ότι αυτή η περιγραφή είναι προκατειλημμένη αναπαράγοντας ξανά μια εξουσιαστική σχέση… μπροεί: όμως η επιστήμη δεν φαίνεται να έχει νόημα έξω από την ανθρώπινη αναζήτηση…
through the looking glass 
