ημέρα μνήμης

είναι σαφές πως είμαστε μια φασιστική ή φασίζουσα κοινωνία… που ισχυροποιείται μέσα από το πλήθος της… η διαφορετική γνώμη είναι πρόκληση / προσωπική επίθεση / η άποψη που δεν μας βρίσκει σύμφωνους γραφική ή επικίνδυνη / είμαστε καταδικασμένοι να επιβεβαιώνουμε ένα ύπουλο εθνικό αφήγημα / ευτυχώς δεν έχουμε ακόμη τη δύναμη των όπλων / η ημέρα μνήμης / σαν το Ολοκαύτωμα: μόνον μίσος σπέρνει / καμία συμφιλίωση / χαμένες παρτίδες για όλους μας / γιατί; / δεν υπάρχει εξήγηση / είναι η αυτοκατάφασή μας / τίποτα άλλο / είναι υπαρκτική κατηγορία: έτσι είμαστε διότι αν δεν ήμασταν έτσι θα είχαμε αφανιστεί / ζούμε μέσα σε ένα δωμάτιο αντήχησης όπου κάθε άλλη φωνή ενισχύει τη δική μας – ούτως ή άλλως τη δική μας ακούμε μόνον / φασίστες – τίποτα άλλο… άνθρωποι που έχουν δίκιο με κάθε κόστος… νομοσταγείς…

την καληνύχτα μας στην απύθμενη βλακεία (των άλλων βεβαίως – βεβαίως)

ρητορικές

τα διαβάζαμε συνήθως παλιότερα (και γελούσαμε) / πώς η οικονομία μπορεί να αποσαθρώσει ένα οικοδόμημα ή μια κοινωνία / αυτό που δεν κατανοούσαμε τότε ήταν πως σύντομα – μετά την οικονομία – η ρητορική αλλάζει και προσλαμβάνει τη μορφή του μίσους / στην αρχή νομίζαμε ότι η ρητορική ήταν προσανατολισμένη στο εσωτερικό – μετανάστες / πρόσφυγες – όλοι μιλούσαμε για αβγά φιδιών κτλ. / και ξαφνικά ακούστηκε μετά από χρόνια μια ρητορική που νομίζαμε ότι ήταν αδιανόητη: η ρητορική του πολέμου / οι δύο όψεις συνδέονται εφόσον έχουν στον πυρήνα τους ένα κοινό επιχείρημα: τη διεθνή συνωμοσία εις βάρος των ντόπιων πληθυσμών / νομίζαμε ότι είναι βλακώδες και ξεπερασμένο το επιχείρημα ή κάτι για να διασκεδάζουμε / κατανοούμε σιγά – σιγά ότι επικαλούμενοι τέτοια επιχειρήματα ο κόσμος αποκτάει νόημα / προσανατολισμό / σκοπό / είναι ανθρωπολογική η κατηγορία / πώς αντιμετωπίζεις μια ρητορική πολέμου; / διότι η ρητορική προετοιμάζει το γεγονός – συχνά / ή: ακόμη κι αν δεν το προετοιμάζει συνειδητά δημιουργεί τις προϋποθέσεις / οντολογικές είναι ή παραγωγικές: κατασκευάζει τον πόλεμο / αδιανόητα πράγματα – εμείς προσωπικά δεν έχουμε αναφορές / ούτε καν από την εμπειρία της γενιάς των γονιών μας /

ο Λούσιφος

λέει ο Δικηγόρος του Λούσιφου: «είναι άραγε η δομή της εξουσίας διαβρωτική ή επώδυνος ο συμβιβασμός ώστε με κόστος – αν – να επιτευχθούν κάποια πράγματα;»

απαντά ο Άγιος: «εσύ πάλι τι θα προτιμούσες; έναν κριτικό τέχνης που γαβγίζει μονάχα – έστω και επιδέξια; – ή τον κριτικό ως καλλιτέχνη; [Wilde]»

δικηγόρος του Λούσιφου: «ο μόνος τρόπος να μείνεις αληθινός (;) είναι να μην μετέχεις»

Άγιος: «ο μόνος τρόπος να μετέχεις είναι μένοντας αληθινός»

δικηγόρος του Λούσιφου: «γαβ»

κι αποχωρίστηκαν οι δρόμοι τους

μια από τις ρίζες του κακού

ο νομοσταγής πολίτης

η έκλειψη

μετά την έκλειψη του λόγου θα πρέπει μάλλον να παραδεχτούμε και την σταδιακή ελάττωση του ένστικτου της επιβίωσης ενώπιον της παντοδυναμίας της βούλησης / αυτής της θέλησης που είναι παραμορφωμένη μέσα στο ανθρώπινο κεφάλι / σαν τη λερναία ύδρα και απειλεί διαρκώς με αυτοκαταστροφή το είδος / για αυτό μιλάμε πια: για την αυτοκαταστροφή του είδους προφανώς – όχι για την καταστροφή της γης: ας μην είμαστε τόσο φιλόδοξοι… ε; /

σημαινόμενα (;)

τα σημεία δεν έχουν νόημα από μόνα τους / είναι σαν τους αστερισμούς / κάτι ίσως θυμίζουν όλα μαζί / ίσως / ορισμένα σημεία όμως δυνητικά είναι πλήρη νοημάτων: όπως ένα κουμπί που εκτοξεύει έναν πύραυλο / πολλοί πιστεύουν ότι τα σημεία αποκαλύπτουν ένα σχέδιο (τις περισσότερες φορές όμως είναι απλά προβολή δική μας αυτό το σχέδιο) / εκτός κι αν το σχέδιο αυτό προέρχεται από τις συνέπειες ενός σημείου πλήρους νοήματος (όπως ένα σημείο που καταστρέφει) / κανείς δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει αυτό – κανείς: κανένας δεν θα έπρεπε να μπορεί να ορίσει τις φυσικές συνθήκες της ζωής των όντων αυτού του πλανήτη / κι όμως…

ρεβιζιονίστας / ορθοδοξίστας

πότε αντιλήφθηκες ότι είσαι κομουνιστής;

/ όταν ξεστόμισα ότι πρέπει να είμαστε πάντα με το μέρος των ηττημένων…

ότι είσαι με το μέρος των ηττημένων;

/όχι, όχι… ότι πρέπει πάντα να είμαι με το μέρος των ηττημένων…

κι εσύ ηττημένος;

/πρέπει να παραμείνω ηττημένος…

και πότε αντιλήφθηκες ότι δεν είσαι κομουνιστής;

/ όταν σκέφτηκα ότι παραμένω ηττημένος – όχι δικαιωμένος… καμία δικαίωση… ούτε συμβολική ούτε τίποτα…

ΥΓ. απέναντι στον ρεβιζιονισμό ή στην ορθοδοξία ή πάλι στους νεκρούς του Benjamin απομένει η μόνη δυνατή οδός: η ήττα… ως υπενθύμιση για την τραγική μοίρα του ανθρώπου…

η παρωχημένη έννοια της αιτιότητας / ζήτω η πιθανοκρατία

συνηθίζουμε να λέμε στα παιδιά πώς οι πράξεις τους έχουν αντίκτυπο και στους άλλους / άμεσο ή έμμεσο / κι εξηγούμε συνήθως τι συμβαίνει αν ή τι θα συμβεί αν… / ο αντίκτυπος συνήθως είναι πρόσκαιρος / ένα κλάμα / μια παρεξήγηση / μια αψιμαχία / μια απογοήτευση / ένας αποκλεισμός / πρόσκαιρος είπα / δεν είπα μικρός / θα περίμενες πως κι οι ενήλικες είναι σε θέση να το αντιληφθούν αυτό / ότι δηλαδή και οι δικές τους πράξεις έχουν αντίκτυπο / πόσο μάλλον όταν τα μεγέθη και η δύναμη αυξάνει με ιλιγγιώδη ρυθμό / θα περίμενες ότι αυτό επικαλείται την κοινή λογική – που τόσο λοιδορούν οι ορθολογικοί και τόσο κακομεταχειρίζονται οι εμπειρικοί / κι όμως… / δεν ισχύει / φυσικά η άμεση σύνδεση της πράξης με τη συνέπειά της, όπως συμβαίνει στις μικρές ηλικίες, εξαφανίζεται στον κόσμο των ενηλίκων / η συνέπεια μιας πράξης γίνεται σενάριο / κατασκευασμένο γεγονός / ψέμα / αμελητέα ποσότητα / αναγκαίο κακό / παράπλευρη απώλεια / κόστος / έτσι η συνέπεια δεν είναι πια ορατή / σε αυτόν / αυτήν / αυτούς /αυτές που πράττουν / κι έτσι η συνέπεια υποχωρεί (όπως και η σημασία της ευθύνης αλλά και η δυνατότητα ενός αναστοχασμού: διαλύεται η έννοια της αιτιότητας και αντικαθίσταται – όπως απαιτεί εξάλλου και η σύγχρονη επιστήμη – από την πιθανότητα (εκτός κι αν σε πιάσουν επί τω έργω… σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να στοιχειοθετηθεί μια σύνδεση πράξης και συνέπειας / πρόσκαιρα βεβαίως) / έτσι η πράξη, αν και έχει συνέπειες, συνδέεται με ένα σύνολο πιθανών συνεπειών που επιδέχεται ερμηνείας / δεν είναι κακό / είναι μοντέρνο / πολύ μοντέρνο / ίσως θα πρέπει κι εμείς να σταματήσουμε λοιπόν να λέμε στα παιδιά για τις πράξεις και τις συνέπειες / δεν μαθαίνουν εξάλλου με αυτόν τον τρόπο τίποτα χρήσιμο /

ΥΓ/ στο μηχανικό σύμπαν του Νεύτωνα η αιτιότητα είναι αδήριτη ανάγκη / στο κβαντικό σύμπαν η πιθανοκρατία αποτυπώνει μια θεμελιώδη αδυναμία στο μικρότατο του σύμπαντος, την αδυναμία πρόβλεψης / προσοχή όμως στις αναλογίες: μεταφέροντας την πιθανοκρατία στο μηχανικό σύμπαν (συγχρονικά) δεν είναι πια σίγουρο για ποιο πράγμα μιλάμε / το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν είχε συνέπειες… ή όχι;

την καλησπέρα μας

εσύ, ποια τζιχάντ προτιμάς;

ήταν αμήχανο να διαβάζω τους πανηγυρισμούς των φανατικών μουσουλμάνων μετά την έκρηξη στο Manchester… η αμηχανία μεγάλωσε διαβάζοντας τους πανηγυρισμούς των φανατικών αριστερών / φασιστών μετά την έκρηξη της βόμβας στον Παπαδήμο… σοβαρά τώρα: θα μιλήσει κανένας άλλος για υποκίνηση σε μίσος;

(μιλώντας για υποκίνηση σε μίσος είναι αυτονόητο ότι μιλάς για υποτίμηση ανθρώπων)

ΥΓ. τη δικιά μας φυσικά – εννοώ τη τζιχάντ…

a spectator / θεατής

ας μην προσπαθούμε τόσο πολύ να αλλάξουμε τον κόσμο (πια) /

ας ορθώσουμε έναν αντί-επαναστατικό λόγο: ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε…

η πράξη της κατανόησης μοιάζει απελπιστικά θεωρητική / απόκοσμη πια… η αλλαγή ωστόσο – έστω ότι αυτό θέλει ο καθένας ή η κάθε μια (δεν είναι βέβαιο ότι είναι ζητούμενο) – έρχεται μέσα από την κατανόηση (ρήση / σύνθημα)… η κατανόηση ως επούλωση ενός προπατορικού τραύματος ή πώς θα μπορούσαμε να σταματήσουμε την ενατένιση – να είμαστε θεατές; ας μην βιαστούν οι επαναστάτες: επαναστάσεις δίχως κατανόηση μοιάζουν τυφλές, όπως και κατανόηση δίχως επανά-στάση, μοιάζει κενή…

η εμπειρία της κατανόησης ξεκινάει με την ντροπή / την αμηχανία / την αποστροφή / προτού στραφούμε στην κατανόηση των λόγων της ντροπής / θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, με μια τέτοια περιγραφή, η κατανόηση μοιάζει με μεταστροφή – μόνον που δεν έχει θεολογικές προϋποθέσεις και προεκτάσεις… το θαύμα ή η μεταστροφή θα πρέπει να αναδυθεί μέσα από την κατανόηση – και όχι την αποκάλυψη… σύμφωνοι: ίσως μοιάζει με αποκάλυψη… αλλά επίπονη – σαν το όργωμα, τη σπορά, τη φροντίδα, τον θερισμό αλλά, κυρίως, τον αναστοχασμό όλων των παραπάνω… φυσικά αυτό είναι ένα κενό δέον πια: καθώς δεν χρειάζεται ούτε όργωμα, ούτε σπορά ή φροντίδα συνήθως… είναι όλα άμεσα διαθέσιμα… δίχως συνέπειες…

ΥΓ. έχουμε (;) πια κατανοήσει (;) τις περίπλοκες ακροβασίες των ορθολογικών δομών της οργάνωσης του συμβολικού ανθρώπινου χώρου… παρόλα αυτά, αυτές επιμένουν και αναπαράγονται, απορροφώντας την ένταση της σύγκρουσης των ατόμων ή και των ομάδων με αυτές… η κριτική έτσι μοιάζει απόκοσμη (η κατανόηση) ή περιορίζεται στη θεωρία… αυτή είναι η αντίφαση (ίσως είναι αντινομία άρα αναγκαία)…

την αισιόδοξη καλημέρα μας