συγκαταβατικά χτυπάς κάποιο παιδί στον ώμο και του λες: Κατανοώ / είτε ειπωθεί είτε όχι, παραμονεύει το ‘αλλά’ / έτσι και με την παρέλαση της 28ης Οκτ. ή αλλιώς το silly walk των Monthy Pythons /

όχι / τα παιδιά δεν πρέπει να επαναστατήσουν / ούτε είναι αναμενόμενο / ούτε τίποτα / δεν είναι μια φάση που ξέρουμε ότι θα περάσει / το διαφορετικό δεν είναι μια ορμονική διαταραχή που έχουμε αποδεχτεί όλοι ως προσωρινή / είναι μια απόφαση και η απόφαση – αν πρόκειται να έχει κάποιο νόημα – θα πρέπει να ριζώσει στον τόπο της / και ο τόπος της παρέμβασης των παιδιών ήταν η παρέλαση / μην τα χτυπάτε άλλο στον ώμο συγκαταβατικά / δεν χρειάζεται να σεβαστούν τίποτα / ούτε και να σέβονται / έχει ενδιαφέρον αυτός ο τρόπος που σκεφτόμαστε: Τα σύμβολα έχουν νόημα μόνον όταν ριζώνουν κάπου / όχι στο φαντασιακό / αλλά στην πρακτική μας / και η πρακτική δεν είναι εθιμοτυπία (είναι και αυτό αλλά όχι μόνον ή κυρίως αυτό) / όχι: κανείς δεν σκοτώθηκε για να είμαστε εμείς ελεύθεροι / οι ίδιοι και οι ίδιες θελήσανε την ελευθερία τους (και των παιδιών τους) / παραδείγματα είναι – όχι σκελετοί / περαστικά μας

realpolitik

ο πειρασμός είναι μεγάλος ώστε να σκεφτούμε ότι η ΝΔ αντιπροσωπεύει μια ρεαλιστική προοπτική ή τη ρεαλιστική προσέγγιση στην πολιτική… το πρόβλημα είναι προφανώς εννοιολογικό: Η λέξη ‘ρεαλισμός’ δεν είναι σαφές σε τι ακριβώς αναφέρεται… σημαίνει άραγε μια αντικειμενική πραγματικότητα; Κι αυτή με τη σειρά της συνοψίζει τι ακριβώς; Μια παραδεδομένη κατάσταση πραγμάτων και πρακτικών; Όσο ανιστορική μοιάζει η ιδεαλιστική ή ρομαντική πολιτική εξίσου ανιστορική μοιάζει και η ρεαλιστική… με μια μικρή επιφύλαξη: Ο ανιστορικός χαρακτήρας του ιδεαλισμού συνδέεται εξ ορισμού με ένα τέλος ή μια ουτοπία, ενώ του ρεαλισμού κατανοεί κατά κάποιον τρόπο το δεδομένο, αυτό δηλαδή που ισχύει, ως δεδομένο (όχι ουτοπικό αλλά ως δεδομένο και αναλλοίωτο)… όπως δήλωσε και εκπρόσωπος του αδιανόητου πια ΚΚΕ: Ρεφορμισμός ή βράχος αμετακίνητος; Η ερώτηση είναι σοβαρή: Ρεφορμισμός σημαίνει ότι αναγνωρίζω τους κανόνες του παιχνιδιού και τις κινήσεις που το παιχνίδι επιτρέπει / η άλλη περίπτωση είναι να εφεύρω από την αρχή ή να αλλάξω το παιχνίδι…

Το μεγάλο πρόβλημα του ρεαλισμού είναι ο περιορισμός των δυνατοτήτων… αυτό σημαίνει ότι παρουσιάζει μια και μοναδική εικόνα για τον κόσμο – υποπτευόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει… αυτή τη δυνατότητα περιφρουρεί ο ρομαντισμός – ο οποίος, στις ακρότατες συνέπειές του αναδεικνύει μια θεμελιώδους σημασία αμφισημία απέναντι στα πράγματα και στις αποφάσεις (ακριβώς επειδή κατανοεί ότι η φύση είναι αυτή η δύναμη ή το δυνάμει)… η απώλεια στην πρώτη περίπτωση είναι μια θεμελιακή στένωση του ορίζοντα της πράξης και της πρακτικής / στη δεύτερη περίπτωση είναι η απώλεια της ίδιας της πραγματικότητας – όσο στρεβλή κι αν αποδειχτεί αυτή στην πράξη… δεν ξέρω τι προτιμήσατε…

another brick in the wall

πάντοτε τέτοια εποχή παίζει μόνον το the wall των Floyd… η εξήγηση είναι σχετικά απλή: Πάντοτε θέλουμε να έχουμε προκαλέσει λιγότερο κακό από αυτό που ξέρουμε ότι προκαλούμε ως ανεγκέφαλοι παντοκλώστες της αγίας ηλιθίας των σφαγέων των παιδικών δυνάμεων… θα μου πεις: Είναι μέρος της ωρίμανσης… δεν έχω αποφασίσει ακόμη… ναι: σίγουρα κάπου περιορίζεσαι μεγαλώνοντας – επικεντρώνεσαι / εστιάζεις… αλλά… αυτή η μαλακία που αποκαλούμε υποχρεωτική εκπαίδευση με το πρόσχημα της αντιστάθμισης ενός φανταστικού στερημένου περιβάλλοντος καταδικάζει όλες τις δυνατότητες σε μια ανύπαρκτη μεσότητα… δεν λέω: εξαιρέσεις υπάρχουν… το ερώτημα είναι όμως ποιος σκατά είναι ο κανόνας… υπάρχουν πια χαρισματικά παιδιά που απλά υποδηλώνουν ότι είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε πολύ διαφορετικά ερεθίσματα και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους… αυτά τα παιδιά είναι καταδικασμένα στο εκπαιδευτικό σύστημα… διότι ο νομοθέτης ίσως υποθέτει ότι ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο περιβάλλον που συνήθως θεωρούμε ότι γεννά τέτοια παιδιά είναι αυτονόητα προνομιούχο – έχει δηλαδή οικονομική επιφάνεια… άρα μπορεί να μεριμνήσει ώστε το παιδί να λάβει ιδιωτική εκπαίδευση / εξωτερικό κτλ…. σκατά… η ανθρώπινη αλληλεπίδραση είναι η προϋπόθεση… η εμπλοκή που να πάρει ο διάολος και η έκθεση σε αυτό το άγνωστο πράγμα… κι αυτή η απλή και κοινότοπη παραδοχή αγνοείται από το εκπαιδευτικό σύστημα της μαζικής αποχαύνωσης και ανύπαρκτης αλληλεπίδρασης – όχι της άτυπης, στις αυλές, τα προαύλια και τους δρόμους… αυτήν η απλή αλληλεπίδραση ενός ενήλικα με ένα παιδί ή περισσότερα παιδιά / αλλά πες μου: 25;

κάποτε υποστήριζα ότι η αποστολή της εκπαίδευσης είναι μόνον αντισταθμιστική… ή θα έπρεπε να είναι… το φάντασμα του κόκκινου πατέρα που δήλωνε απεργία και πήγαινε να εργαστεί (για την τέχνη και το θέατρο)… ή μήπως: από φόβο; όχι… αποσυναρμολογούμε αδιόρατα ή αδιανόητα μέλλοντα και δυνατότητες που δεν μπορούμε καν να συλλάβουμε κρυμμένοι πίσω από μέσους όρους και αντισταθμιστικές πρακτικές, ύλη κτλ.: Η οικογένεια θα πρέπει να είναι στόχος της αντισταθμιστικής παρέμβασης και όχι τα παιδιά – οι οικογένειες χρειάζονται στήριγμα / φυσικά και τα παιδιά (σκέψου όμως: το παιδί ζει και έχει την εμπειρία της οικογένειας / το σχολείο σπάνια γίνεται εμπειρία / εννοώ η γνώση ή μάλλον: η Γνώση) / περαστικά μας…

μελλοντική νεκρολογία

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένεις ποτέ ότι θα πεθάνεις… όση δύναμη κι αν έχουμε να αναπλάθουμε ένα μέλλον – συχνά κι ένα παρελθόν – που ποτέ δεν υπήρξε ή φυσικά και ενδέχεται να μην υπάρξει, παρόλα αυτά και το μέλλον μοιάζει παροντικό… αιώνια παροντικό… με αυτήν την έννοια ζούμε στο παρόν… δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο… δεν ξέρω για ποιον λόγο – ίσως η δυσκολία μου αυτές τις μέρες – ανακάλεσα μνήμες – θα ήθελα να πω την κοινότοπη εκείνη φράση ‘πέρασε από μπροστά μου όλη η ζωή’ αλλά ποτέ δεν πίστεψα σε αυτό… στο εγώ ή στη ζωή… πάντοτε ήμουν σκεπτικός και καχύποπτος… μεγαλώνοντας απέκτησα συμπεριφοριστικές – κάποιες – διαταραχές που δεν είμαι βέβαιος τι σημαίνουν ή τι σήμαιναν… ή τι θα σημαίνουν… από πολλές απόψεις είναι η σωματοποίηση της απουσίας που πάντοτε εκλάμβανα ως apriori, δεδομένη, την απουσία… το σώμα ήταν πάντοτε παρόν – απόν… πάντοτε το καθυπότασσα – έως ότου με προδώσει η αντοχή του και αποσυρθώ (λίγο)… δεν προσπάθησα ποτέ να το φτιάξω… το σώμα… κάποια στιγμή άρχισε να τρέχει… αλλά δεν ήταν σωματικό αυτό – ήταν θέληση… ανταγωνιστικός, επαρμένος και προφανώς με σύνδρομα υπεροχής (διαδοχικές καταστάσεις με τον οίκτο για τον εαυτό, την εικόνα κτλ.), δεν είμαι ακριβώς βέβαιος τι πέρασε μπροστά από τα μάτια μου – που, ειρήσθω εν παρόδω, υποφέρουν αυτές τις μέρες… είναι θαύμα που μπόρεσα να διανύσω εκατοντάδες χιλιόμετρα χτες και προχτές – θαύμα και ανευθυνότητα… όμως υπάρχει αυτή η επιμονή… μια ακατανόητη επιμονή… μεγάλωσα θεωρώντας ότι δεν έχω σκοπό και στόχους – ή δεν θα έπρεπε να έχω (από επιλογή / συνειδητή και το εννοώ αυτό: είμαι από πολλές απόψεις από εκείνα τα ζώα που απλά επιβιώνουν)… κι όμως… αυτή η επιμονή με έχει ξαφνιάσει- έχει ξαφνιάσει έναν από όλους τουλάχιστον εδώ μέσα (αυτόν που μάλλον γράφει)… είμαι δύσκολος άνθρωπος… με τους άλλους… και με τον εαυτό μου… συχνά ανυπόφορος… αλλά όλα αυτά μοιάζουν επιδερμικά: αν δεν έχεις στόχους τότε δεν μπορείς να ανακαλέσεις την πορεία – να πεις: εκεί ή τότε… αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρξα ποτέ ελεύθερος; Αν δεν μπορώ να ανακαλέσω μια κρίσιμη επιλογή… όχι βέβαια: ήμουν ελεύθερος να εξαιρέσω τον εαυτό μου ή κάποιους από δαύτους από έναν αγώνα που ίσως δεν θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ – ούτως ή άλλως… δεν ξέρω τι καλό έκανα: προσπάθησα όμως να μην κάνω κακό (προφανώς απέτυχα σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις: ή τουλάχιστον μου το έχει προσάψει αυτό και το αποδέχτηκα… η οπτική της)… τι ήταν τελικά αυτό που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου; ήταν μια ζωή γλυκιά – αυτό… ήρεμη κυρίως – αν και οι εκρήξεις μου (σχεδόν κατά κανόνα ιδιωτικές) προδίδουν μια επαναφορά της απουσίας του σώματος που πια δεν μπορώ να ελέγξω εύκολα – αρχίζει και με ελέγχει… στιγμές που δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι είχα την τύχη να παρευρίσκομαι… το μικρό και το όχι και τόσο μικρό κορίτσι… κάποιες μουσικές που άκουσα και ψέλλισα κι εγώ (μουσικές όχι τραγούδι – είμαι φάλτσος)… κάποια κρασιά / κάποιες ρακές και πολλά βιβλία που θα ήθελα να έχω γράψει (αλλά είχα την τύχη να διαβάσω)… κάποιες φράσεις που κατάφερα να γράψω… κάποια project στο νηπιαγωγείο και κάποιες παραδόσεις στο πανεπιστήμιο – ο Kant μετά από 6 χρόνια… η βούληση… η ανθρωπολογία και φυσικά ο μαινόμενος Σωκράτης (και οι σοφιστές)… κάποιες παρέες που θα πρέπει να αγανακτούν αλλά επανέρχονται. .. αρχίζω πια να μην θέλω να είμαι επαρκής… έχει κάποια χρόνια… αρχίζω να κατανοώ ότι είμαι τα συμπτώματα – τίποτα άλλο… αρχίζω να κατανοώ ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία… ούτε νόημα… είμαι αυτό το διαλεκτικό σκοτάδι – ο καταδικασμένος σκεπτικιστής που θέλησα αλλά απέτυχε να πιστέψει (ακόμη και ότι υπάρχει)… 

λαταϊνικά

δεν είναι τα λατινικά… νιώθουμε δεινόσαυροι /  / διαβάζουμε… αρχίσαμε ξανά να γράφουμε στο χέρι – προφανώς όχι τώρα / μια μορφή ζωής που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της γραφής – ως γλωσσικού κειμένου – φαίνεται πως χάνει σιγά – σιγά τη ζωή της / δεν είναι κακό: το ‘κείμενο’ ή η ‘γλώσσα’ παραμένει… η σκέψη; / δεν είμαστε βέβαιοι… πολλά άσχημα γραπτά / όχι ανορθόγραφα: αυτό ίσως δεν πειράζει ακόμη πολύ / άσχημα / ασύνδετα / ακατάστατα / δίχως ειρμό ή σειρά ή συνοχή / ίσως και το δικό μου γραπτό να ήταν έτσι / να φαινότανε έτσι στους δικούς μου καθηγητές / αλλά μάλλον όχι / εκ των πραγμάτων πια / δεν είναι γκρίνια / ίσως καλύτερα / αλλά ανάμεσα σε όσους – όσες απαθανατίζουν διαρκώς τη ζωή τους και τους ακτιβιστές που δεν είναι βέβαιο τι ακριβώς αναζητούν… / δεν ξέρω… δεν είναι τα λατινικά προφανώς: Τίποτα σε αυτό το σχολείο δεν μπορεί εύκολα να συνδεθεί με την έννοια της παιδείας ή της εκπαίδευσης – τίποτα / όλα κυριαρχούνται από άτυπους κώδικες / όπως και η ζωή / ίσως… / υπνοβάτες: όλο αυτή τη λέξη σκεφτόμαστε / υπνοβάτες – όχι του Broch προφανώς / ζούμε ανάμεσά τους…

πρέπει να μάθουν τα παιδιά να βλέπουν;

ο Άγιος δεν έχει κέφια / τα παιδιά, λέει, πρέπει να μάθουν να βλέπουν / ‘αλλά τι;’ / κανένας δεν βλέπει επειδή έχει μάτια / ξαναλέει / τα μάτια είναι άχρηστα / το πολύ – πολύ σε βοηθούν να μην σκουντουφλάς / αλλά κι αυτό ακόμη πρέπει το σώμα το μάθει πρώτα / ‘και τι να βλέπουν;’ / τίποτα / περνώντας από τη σωματική στη γλωσσική τοπολογία / γραμματική ή ορίζοντες / κανένα μάτι δεν μπορεί ποτέ να δει την ομορφιά αν δεν νιώσει πρώτα / το σύνολο γίνεται τοπίο μόνον υπό τον όρο του βλέμματος / όχι του οφθαλμού / αλλά του βλέμματος που έχει μάθει να κοιτάζει / ‘τι;’ / δεν είναι αυτονόητο ότι βλέπεις / συχνά μάλιστα εμμένοντας στο μάτι ως φυσικό όργανο υπονομεύεις κάθε δυνατότητα να δεις / ‘έστω… πώς θα διδάξεις σε ένα παιδί να βλέπει δίχως να προκαταλάβεις το βλέμμα του;’ / ο Άγιος σώπασε / πρώτα μαθαίνεις και μετά αποδομείς / αλλά μαθαίνεις… ή όχι; / ‘και πώς μαθαίνει κανείς αλήθεια;’ / ίσως όχι πάντα δείχνοντας / ο Άγιος έφυγε αμίλητος

απαιτήσεις

μα δεν θα πρέπει να έχεις απαιτήσεις από τους ανθρώπους; / από τον εαυτό σου… / και από τους ανθρώπους / τι είδους απαιτήσεις; / να μιλάνε όταν θέλουν κάτι ή πάλι: να συνδέουν δύο πράγματα ή να προσπαθούν να παρακολουθούν μια συζήτηση / όχι πάντα, δεν έχει πλάκα / έστω: όχι πάντα / δεν θα πρέπει να προσπαθήσουν; / μα προσπαθούν… πάντα προσπαθούν… προφανώς: δεν προσπαθούν για αυτά που θες εσύ… / ναι… συγγνώμη… μάλλον έχεις δίκιο – είπε ο Άγιος και χάθηκε ανάμεσα στα πτώματα

στρουκτοκάμηλος

σκεφτόμουν ότι παρακμή / στην αρχή υπέθεσα ότι η παρακμή σχετίζεται με την απαξίωση / μετά σκέφτηκα καλύτερα: η παρακμή σχετίζεται με την απομόρφωση / η απομόρφωση θυμίζει την πρωταρχική έννοια του νερού: συμπαγές, διαπερατό αλλά άσχημο – άμορφο / όταν εκλείπει η μορφή ή η τελετουργία ως μορφή εκλείπει και το περιεχόμενο / στρουκτουραλίζει η στρουκτουροκάμηλος; / στρουκτοκάμηλος / ενδεχομένως / πασχίζει να διαμορφώσει το άμορφο / όχι αρχέτυπο / απλά: άμορφο / διαλεκτικότερη του διαλέκτη / παρακμή / η αποσάθρωση της τελετουργίας / η πίστη εκλείπει επειδή εκλείπει το τελετουργικό / η μορφή / η μορφή είναι το συγκεκριμένο και η αναφορά / κάθε μορφή έχει ρωγμές και κάθε άμορφη έχει ακίδες πάνω στις οποίες σκαλώνουν τα πτώματα οικοδομώντας τελετουργικά / παρακμή; / είπε ο Άγιος σχεδόν νηφάλια και χάθηκε στην πορτοκαλί απόχρωση της σκόνης του Αγίου

ο Λούσιφος

λέει ο Δικηγόρος του Λούσιφου: «είναι άραγε η δομή της εξουσίας διαβρωτική ή επώδυνος ο συμβιβασμός ώστε με κόστος – αν – να επιτευχθούν κάποια πράγματα;»

απαντά ο Άγιος: «εσύ πάλι τι θα προτιμούσες; έναν κριτικό τέχνης που γαβγίζει μονάχα – έστω και επιδέξια; – ή τον κριτικό ως καλλιτέχνη; [Wilde]»

δικηγόρος του Λούσιφου: «ο μόνος τρόπος να μείνεις αληθινός (;) είναι να μην μετέχεις»

Άγιος: «ο μόνος τρόπος να μετέχεις είναι μένοντας αληθινός»

δικηγόρος του Λούσιφου: «γαβ»

κι αποχωρίστηκαν οι δρόμοι τους

Leo needs a new pair of shoes

Ben Frost