we used to wait

όλα τα μοτίβα της μεσαίας παρακμής – αυτή που είναι αυτονόητη σε βαθμό που είναι πλέον απαρατήρητη, κρυμμένη ακόμη και από τον εαυτό της /το τέλος των αφηγήσεων / η αέναη προσμονή / η επίπονη προσπάθεια σύλληψη ενός μη εκτατού σημείου ως έσχατου τρόπαιου της ζωής, το αυθεντικό ως μία κενή αντιστροφή του  μη αυθεντικού / εκείνη η διαδρομή που το μοναδικό που την χωρίζει από τον εσκεμμένο θάνατο είναι η μουσική στο αυτοκίνητο / ή πάλι εκείνη η διαδρομή μετά τον χωρισμό (πολλοστό) που διαρκώς με έβγαζε ξανά και ξανά στο σπίτι της / ώρες ολόκληρες / και το πρώτο φιλί – πιο φιλί από το φιλί (φιλιόμασταν λες και είχαμε εφεύρει την έννοια του φιλιού λεν οι Elbow) / εγώ και εσύ ενάντια σε όλον τον κόσμο / εκείνες οι μάχες για τη μουσική προτίμηση, η περιφρόνηση όλων των λοιπών μουσικών προτιμήσεων – η παραδειγματική έκφραση της απαξίωσης και της περιφρόνησης αυτής της μεσαίας τάξης έναντι του ύψους (υπεραστική τάξη) και του βάθους (προαστιακή τάξη) που συνεπάγεται την οικειοποίηση Και του ύψους Και του βάθους / το ρημάδι το 1996 που αναφέρουν οι Arcade Fire και τα λίγα χρόνια μετά που κυριαρχήσαμε στην εναλλακτική μουσική άποψη της πόλης, εδώ κι εκεί – όχι δεν είναι αστικά τοπία ή αστικοί ύμνοι: είναι η αφήγηση της μεσαίας τάξης ΜΟΥ / αν ο κόσμος επρόκειτο να χαθεί σύμφωνα με όσα προφητικά διαμηνύει η Βίβλος του Νέον, ο κόσμος που επιμένει όμως είναι αυτή (διαρκής;) η παρακμή μίας αιώνιας εφηβείας που προβληματίζεται ενώπιον της ενηλικίωσής της – ψευδαίσθηση και αυτό: απλά η αιώνια εφηβεία αυτής της τάξης συνδέθηκε μόνον με την κατανάλωση και η ενηλικίωση συνεπάγεται μη κατανάλωση / αλλά πάλι: μπορούμε να μετακομίσουμε ξανά σε μία περιοχή ΞΕΝΗ στα προάστια της πόλης μίας πόλης κάθε πόλης και ίσως ξανακούσουμε μουσική – ίσως όχι / μπορεί να κάνουμε παιδιά και ίσως ξανακούσουμε μουσική – ίσως όχι (!) / πάντα όμως θα αναπολούμε πώς η δική μας μουσική ήταν η ΚΑΛΥΤΕΡΗ μουσική – όπως και οι παππούδες μας ίσως / απλά ΕΜΕΙΣ ακόμη ακούμε ΜΟΥΣΙΚΗ και είμαστε ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ (σημεία των καιρών) /