κείμενο υπέρ του (αναρχικού) φίλου Βαγγέλη (Μποτζατζή)

Το ερώτημα είναι ελέω τίνος ή χάριν ποιου καταστρατηγείται η στοιχειώδης ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία – αρκεί ένα νομοθέτημα ή ένας νόμος αντιτρομοκρατικός, περίφημος αντι-τρομο-νόμος – προκειμένου να ‘καταστραφεί’ ή έστω να ανασταλεί μία ζωή;

Η νεότερη πολιτική και νομική θεμελιώνει την κοινωνία και το κράτος αποκηρύσσοντας το θεοκρατικό σχήμα ενός προπατορικού αμαρτήματος: ενώπιον της πολιτικής και του νόμου είμαστε κάποτε εξ ορισμού (λόγω και έργω) αθώοι ή αυτό τουλάχιστον διασφαλίσαμε: ένα στοιχειώδες τεκμήριο αθωότητας.

Αυτός που θα εκφέρει ή έχει ήδη εκφέρει την κατηγορία επωμίζεται και το έργο, βάρος, της απόδειξης των λόγων του. Δεν μπορεί να ισχύσει το αντίστροφο.

Κι όμως, το αντίστροφο ισχύει και έχει αντιστρέψει το πολιτικό υπενθυμίζοντας την θεοκρατική καταγωγή του νόμου ή καλύτερα, της εξουσίας: είμαστε πια όλοι ένοχοι ενώπιον του κράτους (δεν έχει πια σημασία η διάκριση των εξουσιών). Το τεκμήριο της αθωότητας δεν ισχύει, ισχύει όμως το τεκμήριο της ενοχής. Αυτή η ενοχή δεν είναι παρά μία καθολική υποψία. Η υποψία όμως όταν εισβάλλει στον οφθαλμό των οργάνων του κράτους συνεπάγεται αυτόχρημα δίωξη. Κι αυτή η δίωξη δεν χρειάζεται λόγους ή αποδείξεις. Ενδείξεις. Έστω: ένα προαίσθημα.

Η αστυνομία δεν είναι το κράτος. Η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν είναι το κράτος. Πολύ δε περισσότερο, η δικαστική αρχή δεν είναι το κράτος. Δεν θα αναφερθώ στα μέσα ενημέρωσης.

Το κράτος είναι το σύνταγμα και το σύνταγμα είναι η συντεταγμένη πολιτική βούληση ελεύθερων πολιτών. Ή αυτή είναι η προκείμενη – ήταν ή είναι στη δική μου ανάγνωση.

Ο τρόπος που η εξουσία πια (αστυνομία, δικαστικές αρχές και κυβέρνηση) συμπεριφέρεται αναιρεί την έννοια του πολίτη – προσβάλλει την στοιχειώδη έννοια περί ανθρώπου που επιβιώνει ακόμη μέσα στην σκέψη μου.

Η προφυλάκιση του αναρχικού Βαγγέλη Μποτζατζή δεν συνέβη λόγω στοιχείων. Η προφυλάκισή του, η παράνομη προφυλάκισή του, αφορά τον χώρο που αυτός ανήκει: ο Βαγγέλης Μποτζατζής είναι στη φυλακή αναμένοντας τον χρόνο που η βάρβαρη γραφειοκρατία θα τον εξαντλήσει προκειμένου να κάμψει το ηθικό του (την αξιοπρέπειά του) ορίζοντας όσα θα ορίσει κι αυτό διότι ο Βαγγέλης Μποτζατζής είναι αναρχικός.

Ο Βαγγέλης Μποτζατζής είναι στην φυλακή λόγω της πολιτικής του θέσης – ω ναι, πολιτική είναι η θέση. Αν υπήρχαν στοιχεία ο Βαγγέλης Μποτζατζής θα είχε ήδη δικαστεί και φυλακιστεί. Αυτή η προ-φυλακιση (σαν το προ πριν την φυλακή να εκκρεμεί πάνω από το κεφάλι του – δεν μιλάμε βέβαια για αυτόφωρο, προσαγωγή ήταν) αυτή η προφυλάκιση όμως είναι η μόνη αντίδραση μίας εξουσίας που ο αυτοσκοπός της είναι η διαιώνιση της εξουσίας και αυτό χάριν αυτής της ίδιας και των ανομολόγητων προνομίων της (αυτά δεν εποφθαλμιούμε όλοι τρόπον τινά; Προ-νόμια;).

Αν υπάρχουν στοιχεία – η δικογραφία έχει κλείσει κι εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν στοιχεία ενοχοποιητικά – δικάστε τον και αν είναι στοιχεία που αποδεικνύουν καταδικάστε τον (αυτό απαιτεί μία κοινωνία λόγων κι όχι υποψιών). Αλλά στοιχεία δεν υπάρχουν: μόνον υποψίες υπάρχουν. Η υποψία και το καθολικό προπατορικό μας αμάρτημα: ότι σκεπτόμαστε και σαν σκεπτόμενα όντα πράττουμε.Πράττουμε προσδοκώντας να σπάσει ο κύκλος της σιωπηλής μας συνενοχής, ο κύκλος της υποψίας.

Πάντως δεν είμαι βέβαιος ότι ο Βαγγέλης συνιστά απειλή προς την κοινωνία – όχι περισσότερο τουλάχιστον από όσα φαιδρά διαδραματίζονται αυτές τις μέρες!

Πολιτική δεν σημαίνει ψηφίζω ή καταναλώνω όντας ενημερωμένος. Πολιτική σημαίνει σκέφτομαι ενώπιον ενός απόλυτου μεγέθους: κι αυτό είναι ο άλλος (όχι ο εαυτός μου: ο εαυτός υφίσταται μόνον για τον άλλον ως απόλυτο μέγεθος, και όχι για εμένα: εγώ είμαι απροσπέλαστος σε εμένα).

Πολιτική σχέση σημαίνει αναγνώριση: αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Μόνον υπό καθεστώς αναγνώρισης είναι δυνατή η συνάντηση: ειδάλλως έχουμε πόλεμο, ρητά ή υπόρρητα (κι αυτή η μομφή αφορά τους πάντες).

Αν η σκέψη είχε ρόλο στην πολιτική πολλά από τα τραγικά φαιδρά που μαρτυρούμε όλοι αυτό το διάστημα δεν θα είχαν καν χτυπήσει το κατώφλι και των πιο βαρετών ονείρων μας.

Η εξόντωση αντιπάλων – πολλώ δε πολιτικών αντιπάλων – μας υπενθυμίζει ότι οι εποχές που θεωρήσαμε ότι έχουν παρέλθει είναι ξανά (αν είχαν ποτέ τους φύγει) εδώ – η ίδια η Βουλή των Ελλήνων το μαρτυρεί αυτό με την σύνθεσή της.

Υ.Γ.Καθώς οι διακηρύξεις είναι για κάποιον λόγο σημαντικές ας μαρτυρήσω κι εγώ με την σειρά μου: δεν ανήκω στον αναρχικό ή ευρύτερο αντι-εξουσιαστικό χώρο. Είμαι, αντίθετα, ευσυνείδητος καταναλωτής και ψηφοφόρος – καταναλώνω υπερτιμημένα βιολογικά και παραβιολογικά αγαθά: ω ναι: κι εγώ είμαι ένας πελάτης αυτού του κράτους, ευσυνείδητος πελάτης.