ο Άγιος δεν έχει κέφια / τα παιδιά, λέει, πρέπει να μάθουν να βλέπουν / ‘αλλά τι;’ / κανένας δεν βλέπει επειδή έχει μάτια / ξαναλέει / τα μάτια είναι άχρηστα / το πολύ – πολύ σε βοηθούν να μην σκουντουφλάς / αλλά κι αυτό ακόμη πρέπει το σώμα το μάθει πρώτα / ‘και τι να βλέπουν;’ / τίποτα / περνώντας από τη σωματική στη γλωσσική τοπολογία / γραμματική ή ορίζοντες / κανένα μάτι δεν μπορεί ποτέ να δει την ομορφιά αν δεν νιώσει πρώτα / το σύνολο γίνεται τοπίο μόνον υπό τον όρο του βλέμματος / όχι του οφθαλμού / αλλά του βλέμματος που έχει μάθει να κοιτάζει / ‘τι;’ / δεν είναι αυτονόητο ότι βλέπεις / συχνά μάλιστα εμμένοντας στο μάτι ως φυσικό όργανο υπονομεύεις κάθε δυνατότητα να δεις / ‘έστω… πώς θα διδάξεις σε ένα παιδί να βλέπει δίχως να προκαταλάβεις το βλέμμα του;’ / ο Άγιος σώπασε / πρώτα μαθαίνεις και μετά αποδομείς / αλλά μαθαίνεις… ή όχι; / ‘και πώς μαθαίνει κανείς αλήθεια;’ / ίσως όχι πάντα δείχνοντας / ο Άγιος έφυγε αμίλητος
Archive for the ‘θίασος’ Category
στη φυλακή σκυλιά καταλανικά (ο φίλος σας ο Μέτερνιχ)
Posted: Νοέμβριος 4, 2017 in (παρά) πολιτικά, (παρά) λογικά, bankaran, exile, grinderman, impuberty or the mentally ill, πέρασε η ώρα, συμπτωματολογία, χρονογραφίες(ή Benjamin), α/αρχία, απανθρωπολογικά, αποβλεπτικά σχόλια, αφορισμένος, ανθρωπογραφία, ανθρωπολογικότατα, ερινύες, θίασος, κρίσεις και κρίσεις, καλήψεις / occupations, μετά το μετά μοντέρνο;, μετά-αλήθεια, ο έξω από δω, ο μέγας αρχειοθέτης / αχρηστοθέτης, post verum, the boy with the thorn in his sideη νομική δημοκρατία – δεν θα την αποκαλέσουμε ακόμη συνταγματική – μπορεί και εκδίδει εντάλματα σύλληψης ενάντια ανθρώπων που – ανεξάρτητα από τα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους συμφέροντα – εκφράζουν σε μια ορισμένη στιγμή μια ευρύτερη βούληση… ή αλλιώς: τη βούληση πολλών ανθρώπων… η νομική δημοκρατία άραγε πόσο απέχει από τον φασισμό; κι αυτό εφόσον επιλέγει να αγνοήσει το αίτημα αυτοδιάθεσης ενός πληθυσμού… δεν είμαστε καταλανολόγοι ή κάτι σχετικό / ναι η Ισπανία έχει προχωρήσει από την εποχή του Φράνκο / ναι: είμαστε ρομαντικοί άνθρωποι που δεν ξεπεράσανε ποτέ τον Ισπανικό Εμφύλιο / παρόλα αυτά θα πρέπει να σκεφτούμε αυτό που συμβαίνει: η νομική δημοκρατία δεν θέτει το ερώτημα με σαφή τρόπο αλλά εξαπολύει τον νόμο απέναντι σε ανθρώπους που το θέσανε… δεν έχουμε μετρήσει κεφάλια και απόψεις… άλλοι προφανώς επιθυμούν μια ανεξάρτητη Καταλονία κι άλλοι όχι… θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα η ίδια η Ισπανία… αλλά όπως συμβαίνει συχνά: επιλέγουμε να μην ρωτήσουμε διότι μας τρομάζει η απάντηση… σύμφωνοι: κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι ο νόμος δεν μπορεί να ζητά τη συναίνεση προκειμένου να εφαρμοστεί διότι με αυτόν τον τρόπο χάνει την ισχύ του, κυρίως, την καθολικότητά του… ο νόμος είναι ένα γεγονός… παρόλα αυτά ο νόμος δεν είναι μια ιερή συμμαχία – συχνά βεβαίως έτσι εκφράζεται – αλλά παραμένει υπό αίρεση… ή θα έπρεπε αυτό να προβλέπει ο νόμος για τον εαυτό του… εμείς το λέμε: αναστοχασμό…
ΥΓ. τυχοδιώκτης ο Πουτζδεμόν; σύμφωνοι… αλλά ένταλμα σύλληψης, και μάλιστα, ευρωπαϊκό; / υποκινητής σε στάση; /
ΥΓ1. κι εμείς τους δικούς μας, που είναι και ποινικοί, τους βάλαμε στη βουλή κι ας δικάζονται για φόνους… θα μου πείτε: δεν είναι υποκινητές σε στάση… θέλουν μόνο να καθαρίσουν τον τόπο που βρομάει… έχει μια διαφορά: κι αυτό η νομική δημοκρατία το ανέχεται… μιλώντας για συμφέροντα…
