στρουκτοκάμηλος

σκεφτόμουν ότι παρακμή / στην αρχή υπέθεσα ότι η παρακμή σχετίζεται με την απαξίωση / μετά σκέφτηκα καλύτερα: η παρακμή σχετίζεται με την απομόρφωση / η απομόρφωση θυμίζει την πρωταρχική έννοια του νερού: συμπαγές, διαπερατό αλλά άσχημο – άμορφο / όταν εκλείπει η μορφή ή η τελετουργία ως μορφή εκλείπει και το περιεχόμενο / στρουκτουραλίζει η στρουκτουροκάμηλος; / στρουκτοκάμηλος / ενδεχομένως / πασχίζει να διαμορφώσει το άμορφο / όχι αρχέτυπο / απλά: άμορφο / διαλεκτικότερη του διαλέκτη / παρακμή / η αποσάθρωση της τελετουργίας / η πίστη εκλείπει επειδή εκλείπει το τελετουργικό / η μορφή / η μορφή είναι το συγκεκριμένο και η αναφορά / κάθε μορφή έχει ρωγμές και κάθε άμορφη έχει ακίδες πάνω στις οποίες σκαλώνουν τα πτώματα οικοδομώντας τελετουργικά / παρακμή; / είπε ο Άγιος σχεδόν νηφάλια και χάθηκε στην πορτοκαλί απόχρωση της σκόνης του Αγίου

Advertisements

Hans Zimmer meets Ólafur Arnalds

lliure Catalunya

δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν μπορεί ένα πλήθος ανθρώπων να διεκδικήσει την αυτονομία του… σύμφωνοι: Δεν μπορεί ο καθένας και διαρκώς να αμφισβητεί τον νόμο… ή μήπως όχι; / ένα είναι σαφές: η Μαδρίτη κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να καταστήσει σύμβολο – για άλλη μια φορά – την Καταλονία / και η Καταλονία; / στη θέση του εθνικισμού ίσως αρχίζει να ανατέλλει ένας νέος τοπικισμός που ίσως να αποτελεί μια ορισμένη λύση για αρκετά προβλήματα που συνεπάγεται πια ο λαβύρινθος των νόμων και των συνταγμάτων και ο απρόσωπος χαρακτήρας μιας εξουσίας που φαίνεται ανεπαρκής και παρωχημένη πια / οπωσδήποτε δυσλειτουργική σε όλα σχεδόν τα επίπεδα / σαν αποκατάσταση της πολιτικής σε τοπικό επίπεδο / προς το παρόν: οι Καταλανοί – ακόμη κι όσοι δεν θέλησαν να ριζοσπαστικοποιηθούν – αρχίζουν να αισθάνονται μια εμπειρία που έχει από χρόνια ξεχαστεί στην Ευρώπη… την εμπειρία της ιστορίας (την ίδια εκείνη ιστορία που βίωσε αιματηρά η Γιουγκοσλαβία / ας ελπίσουμε ότι οι Καστιλιάνοι και οι Καταλανοί και, ίσως και οι Βάσκοι, θα μπορέσουν να συνεννοηθούν)…  δεν θα αναφωνάξουμε (ακόμη) – αν και η ρομαντική μας ψυχή αυτό επιθυμεί – ελευθερία στην Καταλονία…

ΥΓ. συχνά μοιάζει ότι οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από τη νομιμότητα αλλά, ως συνήθως, ισχύει το αντίστροφο – η νομιμότητα φτιάχτηκε από τους ανθρώπους…

αποκαθήλωση

είναι η απόλυτη αξία του ανθρώπου – η έννοια μιας αξίας που συνεπάγεται αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα – ανθρωπομορφισμός; / έχει ενδιαφέρον το παραπάνω λογοπαίγνιο: μοιάζει σαν μέτρο η αξία αυτή στο οποίο οφείλουν όλοι και όλα να προσαρμοστούν / και γιατί είναι απόλυτη η αξία αυτή για τον άνθρωπο και όχι για τα ζώα ή το περιβάλλον; / η αποκαθήλωση του θεού δεν έχει συμβεί ακόμη (τουλάχιστον στη δύση) / η ανατολή φαίνεται να έχει άλλους τρόπους / βάρβαρους; / ίσως / στη θέση της αξίας ίσως θα πρέπει να τοποθετήσουμε τον πόνο, σκέφτεται ο Κραπ και ο Άγιος αντιτείνει: και ο τρόπος που πονάς είναι αξιακά προκαθορισμένος (ή αλλιώς, λέει ο Ludwig, δεν υπάρχει πουθενά ένα ακατέργαστο δεδομένο / ούτε καν στη φύση: μόνον στο χαρτί ως άσκηση… όχι;)…

την καλημέρα μας

η έκλειψη

μετά την έκλειψη του λόγου θα πρέπει μάλλον να παραδεχτούμε και την σταδιακή ελάττωση του ένστικτου της επιβίωσης ενώπιον της παντοδυναμίας της βούλησης / αυτής της θέλησης που είναι παραμορφωμένη μέσα στο ανθρώπινο κεφάλι / σαν τη λερναία ύδρα και απειλεί διαρκώς με αυτοκαταστροφή το είδος / για αυτό μιλάμε πια: για την αυτοκαταστροφή του είδους προφανώς – όχι για την καταστροφή της γης: ας μην είμαστε τόσο φιλόδοξοι… ε; /

μια ευχάριστη καλοκαιρινή πινελιά

περιορίζοντας την αναπαράσταση του κόσμου στο μέτρο, το ζύγι και τον χάρακα φτιάξαμε πρώτα τον εξωσκελετό μας – τα σπίτια και τις πολιτείες μας… τώρα φαίνεται ότι είναι σιγά – σιγά καιρός να φτιάξουμε τον έξω-νου μας χρησιμοποιώντας ξανά το μέτρο, το ζύγι και τον χάρακα – η τεχνολογία είναι ο εξωσκελετός της νόησής μας… γιατί; / απλά επειδή λειτουργεί… όπως και ο σκελετός μας… τελικά δεν επικρατήσαμε επειδή περνούσαμε την ώρα μας αφηγούμενοι ιστορίες ή φτιάχνοντας τις παλάμες μας στους τοίχους των σπηλαίων μας αλλά επειδή μπορούσαμε μάλλον να υπολογίσουμε… οι ιστορίες μας γίνανε στιγμές και αναρτήσεις – αδιάφορες – και ο υπολογισμός μια σκαλωσιά που ελάχιστοι ανεβαίνουν (οι περισσότεροι πασχίζουν να μην πέσουν)… σε κάποιες αίθουσες βέβαια και κάποια αμφιθέατρα και κάποιες παρέες ή κάποιοι γονείς, κάποια βιβλία ή κάποιες εικόνες διηγούνται ακόμη ιστορίες αλλά αυτές μοιάζουν πιο πολύ με κραυγές στην έρημο… διότι τόσο η γη όσο και η φαντασία όταν χαράσσονται ερημώνουνε… ερημώσανε… γιατί; γιατί χάνουνε από τον χώρο τους ή απλά τον χώρο τους… σαν τη γη: έγινε μετόχια και χωράφια… τετράγωνα ως επί το πλείστο… ένα ζώο που κατανοεί αριθμούς και σχήματα… τα υπόλοιπα προς κατανάλωση – ίσως με ένα περίβλημα υψηλού… αλλά κατανάλωση…

ρεβιζιονίστας / ορθοδοξίστας

πότε αντιλήφθηκες ότι είσαι κομουνιστής;

/ όταν ξεστόμισα ότι πρέπει να είμαστε πάντα με το μέρος των ηττημένων…

ότι είσαι με το μέρος των ηττημένων;

/όχι, όχι… ότι πρέπει πάντα να είμαι με το μέρος των ηττημένων…

κι εσύ ηττημένος;

/πρέπει να παραμείνω ηττημένος…

και πότε αντιλήφθηκες ότι δεν είσαι κομουνιστής;

/ όταν σκέφτηκα ότι παραμένω ηττημένος – όχι δικαιωμένος… καμία δικαίωση… ούτε συμβολική ούτε τίποτα…

ΥΓ. απέναντι στον ρεβιζιονισμό ή στην ορθοδοξία ή πάλι στους νεκρούς του Benjamin απομένει η μόνη δυνατή οδός: η ήττα… ως υπενθύμιση για την τραγική μοίρα του ανθρώπου…

η παρωχημένη έννοια της αιτιότητας / ζήτω η πιθανοκρατία

συνηθίζουμε να λέμε στα παιδιά πώς οι πράξεις τους έχουν αντίκτυπο και στους άλλους / άμεσο ή έμμεσο / κι εξηγούμε συνήθως τι συμβαίνει αν ή τι θα συμβεί αν… / ο αντίκτυπος συνήθως είναι πρόσκαιρος / ένα κλάμα / μια παρεξήγηση / μια αψιμαχία / μια απογοήτευση / ένας αποκλεισμός / πρόσκαιρος είπα / δεν είπα μικρός / θα περίμενες πως κι οι ενήλικες είναι σε θέση να το αντιληφθούν αυτό / ότι δηλαδή και οι δικές τους πράξεις έχουν αντίκτυπο / πόσο μάλλον όταν τα μεγέθη και η δύναμη αυξάνει με ιλιγγιώδη ρυθμό / θα περίμενες ότι αυτό επικαλείται την κοινή λογική – που τόσο λοιδορούν οι ορθολογικοί και τόσο κακομεταχειρίζονται οι εμπειρικοί / κι όμως… / δεν ισχύει / φυσικά η άμεση σύνδεση της πράξης με τη συνέπειά της, όπως συμβαίνει στις μικρές ηλικίες, εξαφανίζεται στον κόσμο των ενηλίκων / η συνέπεια μιας πράξης γίνεται σενάριο / κατασκευασμένο γεγονός / ψέμα / αμελητέα ποσότητα / αναγκαίο κακό / παράπλευρη απώλεια / κόστος / έτσι η συνέπεια δεν είναι πια ορατή / σε αυτόν / αυτήν / αυτούς /αυτές που πράττουν / κι έτσι η συνέπεια υποχωρεί (όπως και η σημασία της ευθύνης αλλά και η δυνατότητα ενός αναστοχασμού: διαλύεται η έννοια της αιτιότητας και αντικαθίσταται – όπως απαιτεί εξάλλου και η σύγχρονη επιστήμη – από την πιθανότητα (εκτός κι αν σε πιάσουν επί τω έργω… σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να στοιχειοθετηθεί μια σύνδεση πράξης και συνέπειας / πρόσκαιρα βεβαίως) / έτσι η πράξη, αν και έχει συνέπειες, συνδέεται με ένα σύνολο πιθανών συνεπειών που επιδέχεται ερμηνείας / δεν είναι κακό / είναι μοντέρνο / πολύ μοντέρνο / ίσως θα πρέπει κι εμείς να σταματήσουμε λοιπόν να λέμε στα παιδιά για τις πράξεις και τις συνέπειες / δεν μαθαίνουν εξάλλου με αυτόν τον τρόπο τίποτα χρήσιμο /

ΥΓ/ στο μηχανικό σύμπαν του Νεύτωνα η αιτιότητα είναι αδήριτη ανάγκη / στο κβαντικό σύμπαν η πιθανοκρατία αποτυπώνει μια θεμελιώδη αδυναμία στο μικρότατο του σύμπαντος, την αδυναμία πρόβλεψης / προσοχή όμως στις αναλογίες: μεταφέροντας την πιθανοκρατία στο μηχανικό σύμπαν (συγχρονικά) δεν είναι πια σίγουρο για ποιο πράγμα μιλάμε / το οποίο δεν θα ήταν κακό αν δεν είχε συνέπειες… ή όχι;

την καλησπέρα μας

αφορισμένοι

 

υπάρχει μια ανυπέρβλητη δυσκινησία στην σκέψη και στη γλώσσα αυτές τις μέρες… ένας θόρυβος διαρκής / σκέφτηκα να γράψω αφορισμούς – αλλά δεν μπορώ να αφορίσω (είπε ο Άγιος) / σκέφτηκα να κάψω τα σπαρτά και τη γη αλλά δεν μπορώ να καίω (είπε ο Νομάδας) / σκέφτηκα να πεθάνω αλλά προτιμάω το πεθαίνοντας (είπε ο Κραπ) / σκέφτηκα να σκεφτώ αλλά ήτανε λειψές οι κατηγορίες της σκέψης μου και η αντίφαση επίπονη και η συμφιλίωση αδύνατη (είπε ο Ανελικτής) /

αποστρέφει το βλέμμα του ο Ορφέας

ανάμεσα στον έλεγχο (εξωτερικός -;- καταναγκασμός) και στα όρια (‘φυσικό’ -;- εμπόδιο / αντίσταση) / και η ελευθερία…