ανελικτής

πώς να ανασυγκροτήσεις την διασκεδασμένη πολλαπλότητα σε μία ενότητα – το εν που θα διατηρεί νόημα; ο σκοπός: ο σκοπός ανασυντάσσει τις ψηφίδες πάνω σε ένα εύ/ελ-λογο σχήμα (τον εαυτό του)… αυτό συνδέεται πολλαχώς με προβλήματα αφήγησης: η ψευδαίσθηση της αφήγησης θα δώσει την θέση της στην αφήγηση της ψευδαίσθησης ωστόσο αυτή η αφήγηση είναι στείρα… παρόμοια στείρα είναι και τα εύ/ελ-λογα σχήματα και σκοποί: ο σκοπός περιγράφεται πάνω στο αδρό περίγραμμα του συμφέροντος κι εκεί αναπαύεται… δεν είναι βέβαιο αν η μάχη αφορά σε μία διαλεκτική του εγώ με το υπερεγώ ή το αυτό ή σε μία μάχη αναγνώρισης ή μία μάχη κύριου και δούλου (ο δούλος είναι ο κύριος που αναπαύτηκε και ο κύριος ο δούλος που απέκτησε δύναμη: δουλοπρεπής ο κύριος και κυριολεκτικός ο δούλος, αν η διαλεκτική, το εκκρεμές αιωρείται και το άκρο είναι ο δούλος και το άκρο είναι ο κύριος τότε αυτοί εναλλάσσουν την θέση και τον ρόλο τους διαρκώς και η αναγνώριση δεν μπορεί παρά να αφορά στην αναγνώριση του αμφίσημου του όντος)… η ενότητα ή ο σκοπός υποκαθίσταται από την κλίμακα, μία διαβάθμιση; διαβαθμίσεις ηθικής, διαβαθμίσεις σκοπών και μέσων, διαβαθμίσεις ψεύδους: η διαβάθμιση δεν αποκαθιστά το εν αλλά εκθέτει ένα μέτρο που συντάσσει σε μία ασύνδετη σχέση τις πράξεις – και την σκέψη… η αφήγηση δεν ενδίδει στην ψευδαίσθηση και η ψευδαίσθηση εξοβελίζεται από την αφήγηση διότι η αφήγηση αίρεται… αυτή είναι αδύνατη ή αδιανόητη… το απρόσμετρο εκτός προσλαμβάνει την αληθή μορφή του: την μη μορφή του απρόσμετρου έσω… ανεστραμμένη η έκταση είναι ένταση: ένα σκοτεινό σημείο που εκμηδενίζει το παν… αν η συνείδηση είναι αυτό, τοτε η συνείδηση του θεού είναι μία ή Η μαύρη τρύπα… το σκοτεινό μη σημείο που διαρρηγνύει κάθε μορφή: τα σχήματα εκλείπουν σιγά σιγά… η αφήγηση εκλείπει… ο προσδιορισμός εκλείπει… αυτό το σχήμα: το εκτός που παράγει το εντός μεταμορφώνεται σε ένα εκτός εκτός κάθε ένδον… η έκταση που εκτείνεται υπονομεύει εξίσου τις μορφές… στην απέραντη έκταση καταστρέφεται κάθε δύναμη σύνοψης, μία συνοπτική εποπτεία του πράγματος… δεν αποκλείει η έκταση: περικλείει και διαρρηγνύει: είτε περιγράφω το ένδον είτε το εκτός υπονομεύω τη μορφή… τότε ορίζω σύνορα και όρια: επιχειρώ εκ νέου το περίγραμμα των σκοπων και αναπαύομαι… δεν επιθυμώ όμως εγώ να ορίσω τα όρια… τα όρια είναι αυθαίρετα αλλά προϋποθέτουν την ιστορικότητα – δεν μπορώ να αντιτάξω την απόφαση στην ιστορικότητα (ένα ελεύθερο υποκείμενο στην ιστορικότητα διότι θα αναπαράγω δυιστικά σχήματα)… ο ήρωας αποφασίζει αλλά είναι η τραγική μορφή της μεταμόρφωσης: αυτό δεν γνωρίζει ο ήρωας… εναπόκειται στους επόμενους να προσδιορίσουν την ρήξη – δεν είναι έργο παροντικό… ο δόλος στο λόγο είναι η κρίση που θα εκφέρει το μέλλον… αγκάλιασέ το: ποιος θα αναλάβει εκ νέου το παρελθόν; μήτρα μορφών…